Σχολικές περιπλανήσεις…
- Είμαστε στην «έναρξη» της νέας Σχολικής περιόδου. Και μοιραζόμαστε μικροί και μεγάλοι έναν μεγάλο «βομβαρδισμό» στα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά και διαδικτυακά για την «κατανάλωση» της γνώσης και την «εμπορευματοποίηση» της σχολικής ύλης. Γινόμαστε μέτοχοι αλλά κυρίως «όμηροι» των εξελίξεων των αποφάσεων της Πολιτείας και των προσφορών της αγοράς, με παρονομαστή την κρίση που όλο και φουντώνει και το τεφτέρι με τους λογαριασμούς δουλεύει με πολλαπλασιασμούς και με δύσκολους ισολογισμούς.
- Η αγωνία των γονιών, και από κοντά των παππούδων, συνεχίζει ακόμη να θέλει να προσφέρει στους μαθητές γόνους τους, την ικανοποίηση κάθε επιθυμίας σε σχολικά εφόδια όπως τα προσφέρει η αγορά και οι νέες «τεχνολογίες».
- Η κρίση δεν αναστέλλει, με όποιες δυσκολίες και στερήσεις και αν φέρνει, την μόρφωση, την μάθηση, τα όνειρα, την πρόοδο, την ευδοκίμηση που αναζητάει η νέα γενιά.
- Έτσι, σε μια περιπλάνηση αυτής της αναδρομής στην παιδεία γυρίζω παρενθετικά στην κατοχή, όπου μέσα στο ορυμαγδό του πολέμου, τα σχολεία λειτουργούσαν έστω και περιοδικά, και τα παιδιά γραφόταν στα σχολεία και γυμνάσια, με όνειρα για ένα μέλλον που φαινόταν αβέβαιο. Και ήταν ένας άθλος και μια ιεραποστολική αφοσίωση στο καθήκον των δασκάλων και καθηγητών, να ανεβαίνουν στην έδρα και να διδάσκουν. Αλλά και των γονιών και των μαθητών άσβηστη ήταν η ελπίδα και η προσδοκία ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες.
- Κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα μέσα σε μια άλλη κρίση «πολέμου», να συνεχίζεται αυτή η επιθυμία και η φροντίδα για μόρφωση και πρόοδο των νέων.
- Ανεξάρτητα από ιδεολογίες και ιδεοληπτικές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση, και ικανοποίηση συντεχνιακών απαιτήσεων, οι προσπάθειες στην Παιδεία στον χώρο της εκπαίδευσης δεν πρέπει να αναστείλουν ό,τι μέχρι τώρα κατακτήθηκε με τους αγώνες γονιών μαθητών και διδασκόντων.
- Η διαχρονική ιστορία της αναγέννησης του Γένους έχει να δείξει μεγάλες επιδόσεις στην μόρφωση των Ελλήνων πάνω στην οποία στηρίχθηκε η συγκρότηση του Ελληνικού Κράτους.
- Και μιας και μπήκαμε σε αναδρομική περιπλάνηση στα σχολικά, σε όσα περάσαμε και δοκιμάσαμε στη δική μας μάθηση στα σχολεία μιας άλλης εποχής, ή η μελέτη μας πλούτισε τον λογισμό μας, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι μέσα από κρίσεις και πολέμους από αυτά τα σχολεία αποκτήσαμε τη γνώση και τη δύναμη, μέσα από αυτό το «σύστημα», να μπούμε στην υπηρεσία του τόπου, στην αγορά και στην παραγωγή. Και έφθασε ο τόπος σε κάποιο επίπεδο ζωής και στις κατακτήσεις που απολαμβάνουμε.
- Και είναι απορίας άξιον να εμφανίζονται σήμερα όσοι επιθυμούν ανομολόγητα να «αλλάξουν» ριζικά την εκπαίδευση, να έχουν βγει και ανελιχθεί και ευπόρησαν, μέσα σε αυτό το «σύστημα». Και δεν είναι κατανοητό αυτό που λέγεται ότι «το καινούργιο θα διώξει και θα καταργήσει το παλιό».
- Η Παιδεία μας έχει συνέχεια, και οι αγώνες και η δουλειά των προηγούμενων δεν μπορεί να κατεδαφιστεί χωρίς σύνεση με κάποια επαναστατική ιδεοληψία. Οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι για να αλλάζουν οι σφραγίδες, οι λογότυποι των υπηρεσιών, και η καταστροφή των αρχείων που αποτελούν μια πηγή αυτογνωσίας.
- Και δεν είναι παρελθοντολογία, να θυμόμαστε τη δασκάλα που μας έκανε μάθημα κάτω από τη γκορτσιά του σχολείου, ούτε το δάσκαλο που στο σχολικό κήπο είχε φυτώριο από μυγδαλιές και έδινε τα φυτά στους μαθητές να τα φυτέψουν στα χωράφια τους. Και δεν αποτελεί ψόγο και αναλγησία που κάποτε τα παιδιά πήγαιναν με ένα ξύλο στο σχολείο για την σόμπα για να θερμάνουν την αίθουσα. Πίσω από αυτά τα ρεαλιστικά γεγονότα ήταν η λαχτάρα για γράμματα. Είναι ένα έλλειμμα που η βιβλιογραφία έχει ελάχιστες καταγραφές από αυτό το μεγαλείο της προσφοράς των δασκάλων και καθηγητών και στην τελευταία γωνιά της πατρίδας μας, για να μπορούμε σήμερα να στοχεύουμε πιο ψηλά κα να βλέπουμε πιο μακριά.
- Θα μπορούσε κανείς να γράψει πολλά για όσα λάμπρυναν τη λειτουργία των σχολείων και τη φροντίδα της Πολιτείας να χτίσει και στον τελευταίο οικισμό ένα σχολικό κτίριο που σήμερα έμειναν μνημεία εγκατάλειψης, θυσία στην πρόοδο που κατακτήθηκε και από εκείνα τα παιδιά που έμαθαν γράμματα σε αυτά τα σχολεία.
- Αυτά όλα τα «νεωτερίστικα», «προοδευτικά», και «εκσυγχρονιστικά», που γίνονται τελευταία με την αριστεία, τη θρησκειολογία, την προσευχή, τα λιγότερα αρχαία, και τα περισσότερα κοινωνιολογικά, την πολυπολιτισμικότητα, και τους «μύθους» της ιστορίας, για τη Σμύρνη, το «κρυφό σκολειό», το Ζάλογγο, και τη γενοκτονία κ.ά. δεν ξεριζώνουν από την συνείδηση του Έλληνα το παλιό, και ό,τι διαχρονικά το Ελληνικό Σχολείο χάραξε σαν έννοια του Γένους και του Ελληνισμού.
- Μια εφημερίδα κυκλοφόρησε σε ένθετα όλα τα «παλιά» Αναγνωστικά του Δημοτικού Σχολείου μιας εκατονταετίας, τα οποία έγιναν ανάρπαστα και επανεκδόθηκαν. Με αυτά γαλουχήθηκαν πολλές γενιές των Ελλήνων μαθητών. Τώρα η ίδια εφημερίδα εκδίδει σε ένθετα τα ποιήματα από «τη λαϊκή παράδοση και την πένα εμβληματικών ελλήνων συγγραφέων». Και καταγράφει τους Γεώργιο Βιζυηνό, Κωστή Παλαμά, Γεώργιο Δροσίνη, Ζαχαρία Παπαντωνίου, Ιωάννη Πολέμη, Κώστα Καρυωτάκη, Άγγελο Βλάχο, Βασίλη Ρώτα και Γιάννη Ρίτσο. Όλοι οι εκπρόσωποι του «παλιού». Λείπει η «Αριστερή διανόηση»! Δεν πουλάει πια! Το παλιό σχολείο έχει βαθιές τις ρίζες του στην μόρφωση των ελληνοπαίδων.
- Και η αναφορά στη λαϊκή παράδοση, που γίνεται στην ανακοίνωση αυτών των εκδόσεων, δίνει ένα μέτρο της αποθησαύρισης της γνώση που άφησε το «παλιό σχολείο» σαν Πολιτιστική κληρονομιά.
- Και οι περιπλανήσεις συνεχίζονται…
ο μέτοικος
