Στον τόπο του εγκλήματος…

 ➤  Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΡΙΟΥΝΗΣ

Στην πολιτική οι μεταμορφώσεις και οι ανατροπές ακολουθούν ενίοτε μεγάλες ταχύτητες και αποκτούν διαστάσεις που αλλοιώνουν δραματικά την αρχική εικόνα και τη φυσιογνωμία πραγμάτων και καταστάσεων.
Έτσι, τα χρόνια της πολιτικής αθωότητας και κυβερνητικής παρθενίας του ΣΥΡΙΖΑ έχουν για τον ίδιο βασανιστικά και ανεπιστρεπτί διανυθεί. Δεν έχουμε πια, καλώς ή κακώς, να κάνουμε με εκείνο το -sui generis- μόρφωμα της περιόδου προ του 2015, συμπαθές σε αρκετούς, που τότε θεωρούσε ότι είχε την πολυτέλεια να πλειοδοτεί σε αντιμνημονιακές κορώνες και πρωτοστατούσε σε φθηνούς και εύκολους ακτιβισμούς του τύπου «δεν πληρώνω», κινούμενο δήθεν αντισυμβατικά αλλά  στις πλείστες των περιπτώσεων στα όρια της νομιμότητας.
Όμως, σπατάλησε σε απίστευτα σύντομο χρόνο το αβαντάζ του πολιτικού κεφαλαίου που διέθετε ως νέα πολιτική δύναμη με αποτέλεσμα να ξεθωριάσει, να απαξιωθεί και να περιπέσει σε κατάσταση ανυποληψίας και αναξιοπιστίας όπως  αντανακλάται από την περιρρέουσα πολιτικο-κοινωνική ατμόσφαιρα αλλά και καταγράφεται σε μια πολύ μεγάλη ακολουθία δημοσκοπικών ερευνών.
Ο κινηματικός, ο  αντισυστημικός, ο ριζοσπαστικός, ο ανατρεπτικός, ο ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών και των τάσεων και για πολλούς η πολιτική έκφραση της «επαναστατημένης» ελπίδας αποτελεί παρελθόν. Είναι ένα κανονικό αστικό κόμμα που και  σε κοινοβουλευτικό και σε κυβερνητικό επίπεδο έχει άκριτα  υιοθετήσει την «πεπατημένη» μέθοδο λειτουργίας και συμπεριφοράς αποκτώντας γνωρίσματα που οι ίδιοι απέδιδαν στους αντιπάλους τους όπως η πελατειοκρατία, η φαυλοκρατία, ο αυταρχισμός και ένας πρωτοφανής καθεστωτισμός και ως ρητορική και ως εμπράγματη πολιτική πρακτική. Αυτή η 18μηνη εμπειρία της δήθεν αριστερής διακυβέρνησης -τι σόι αριστερή θα μου πείτε όταν τα δεκανίκια της έχουν έντονο το ακραία εθνολαϊκιστικό πρόσημο- είναι αβάστακτη και από άποψη αισθητικής κυρίως όμως από την άποψη της παραγωγής αποτελεσμάτων που κάνουν τη ζωή των πολιτών ανυπόφορη.
Το χειρότερο και δολοφονικότερο μνημόνιο ever, όπως θα λέγαμε ελληνιστί, είναι εδώ. Ο ΕΝΦΙΑ είναι εδώ. Οι περικοπές μισθών και συντάξεων είναι εδώ. Η αύξηση έμμεσων και άμεσων φόρων είναι εδώ. Ο κόφτης είναι εδώ. Τα capital controls είναι εδώ. Η Διαπλοκή επίσης είναι εδώ αλλά με άλλη φορεσιά. Επίσης είναι εδώ το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια αλλά εδώ είναι και οι πλειστηριασμοί κατοικιών και οι κατασχέσεις περιουσιών και πρωτίστως είναι εδώ ο Φίλης, η Θεανώ, ο Πολάκης, ο Σπίρτζης κι οι κουμπάροι και τόσοι άλλοι αστέρες «ων ουκ έστιν αριθμός». Πάνω από όλους και όλα είναι εδώ η Προπαγάνδα και το χαλκείο του Μαξίμου με τους  παρατρεχάμενους και τους «βαστάζους» του νέου συστήματος που έχουν αναγάγει την επικοινωνία και τον αποπροσανατολισμό σε ύψιστη προτεραιότητα.
Από την άλλη, όμως, δεν είναι εδώ το ΕΚΑΣ των χαμηλοσυνταξιούχων, το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ, η 13η σύνταξη και, μαγικώ τω τρόπω, δεν είναι εδώ πια οι αγανακτισμένοι των πλατειών, οι πεινασμένοι και οι άστεγοι ιδιαίτερα όμως η σοβαρή συζήτηση και αντιμετώπιση της φτώχειας με διαστάσεις πια ανθρωπιστικής κρίσης, για την ανεργία, για τα λουκέτα, για την επιδεινούμενη διαρκώς ανεπάρκεια του ΕΣΥ και της Παιδείας.
Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου της επιστροφής του πρωθυπουργού στον «τόπο του εγκλήματος», στη Θεσσαλονίκη και στη ΔΕΘ βεβαίως, όχι για να απολογηθεί σεμνά και ταπεινά για τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», την ακατάσχετη και ανεκπλήρωτη υποσχεσιολογία που εκεί και τότε διέπραξε αλλά μάλλον  για να εισπράξει από τους κομματικούς υποτακτικούς και κλακαδόρους το χειροκρότημα χάριν της TV και για να μπορούμε, έτσι αφελώς νομίζουν, να καταλώνουμε το σανό που προσφέρεται κάθε φορά.
Οι πολίτες, θέλω να πιστεύω, μετά τα όσα έχουν συμβεί, αντιλαμβάνονται την ευθύνη της μοίρας τους και έχουν εγκαταλείψει την αδιέξοδη λογική της παραίτησης, του ωχαδελφισμού και της ιδιώτευσης που αποτελούν επιλογές και συνταγή σίγουρης αυτοκαταστροφής.