«Θέατρο του παραλόγου» με τις τηλεοπτικές άδειες!

Η πρωτοφανής διαδικασία για χορήγηση τηλεοπτικών αδειών πανελλήνιας εμβέλειας μπορεί να παραβληθεί μόνο με το θέατρο του παραλόγου. Ο εγκλεισμός  των ενδιαφερομένων σε απομονωμένα κελιά, τα ράντζα και η προβλεπόμενη «τροφοδοσία», η παρακολούθηση από κλειστό κύκλωμα και όλα τα άλλα παρεμφερή, παραπέμπουν σε μια «επινοητικότητα» που μόνο η αριστερή Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να έχει. Είναι απορίας άξιο, ωστόσο, πώς οι ενδιαφερόμενοι υποψήφιοι «καναλάρχες» δέχονται να υποστούν αυτό τον εξευτελισμό της προσωπικότητάς τους σε μια διαδικασία αδειοδότησης, η οποία κάθε άλλο παρά διαφανής και λογική είναι. Θα περίμενε κανείς ότι θα απείχαν όλοι συλλήβδην από αυτό τον εξευτελισμό.
Η Κυβέρνηση, με βάση ένα παράλογο οικονομικού τύπου επιχείρημα, καθόρισε αυθαίρετα ότι οι τηλεοπτικές άδειες πανελλήνιας εμβέλειας θα πρέπει να είναι τέσσερεις! Επιχείρημα που η ίδια καταρρίπτει με την πρόθεσή της να παραχωρήσει και άλλες τηλεοπτικές, θεματικές και περιφερειακές, άδειες.
Δεδομένου ότι η ιδιωτική τηλεόραση είναι ιδιωτική επιχείρηση, αυτό που θα έπρεπε να πράξει η Κυβέρνηση είναι, αφ’ ενός, να θέσει τους κανόνες λειτουργίας και, ἀφ’ ετέρου, μέσω της ανεξάρτητης Αρχής της Ραδιοτηλεόρασης, να ελέγχει κατά πόσον αυτοί οι κανόνες εφαρμόζονται.
Με την ίδια λογική, ότι δηλαδή με βάση το μοίρασμα της «πίτας» των διαφημίσεων καθορίζεται ο αριθμός των τηλεοπτικών αδειών, θα έπρεπε να καθορίζει και τον αριθμό π.χ. των αρτοποιϊων μιας γειτονιάς ή οποιασδήποτε άλλης ιδιωτικής επιχείρησης.
Είναι βέβαιο ότι, αν η Δικαιοσύνη στη χώρα μας λειτουργεί ανεξάρτητα –πράγμα που, δυστυχώς, δεν είναι αυτονόητο – όλη αυτή η διαδικασία θα καταρριφθεί. Και αν αυτό δεν γίνει στη χώρα μας, οποιαδήποτε προσφυγή σε διεθνή δικαστήρια είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει στην κατάργηση και την ακύρωση αυτής της διαδικασίας.
Σε τέτοια σοβαρά θέματα, όπως είναι η λειτουργία των ΜΜΕ, θα έπρεπε να υπάρχει συναίνεση από την πλειοψηφία των κομμάτων. Ωστόσο, φαίνεται ότι λειτουργεί και σε αυτήν την περίπτωση, όπως και σε τόσες άλλες, η νοοτροπία του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτό γίνεται με τον μανδύα των δημοκρατικών δήθεν διαδικασιών.
Η αντικειμενική πληροφόρηση των πολιτών είναι πρωτεύον θέμα και ως τέτοιο θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται. Φαίνεται,όμως, ότι απώτερος και κρύφιος σκοπός της αριστερής Κυβερνήσεως είναι ο έλεγχος της πληροφόρησης, ώστε με αυτόν τον τρόπο να ποδηγετείται ο λαός προς την κατεύθυνση που επιθυμούν οι κυβερνώντες, οι οποίοι με κάθε τρόπο δείχνουν ότι μοναδικός σκοπός τους είναι η με κάθε μέσο παραμονή τους στην εξουσία.
Δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε από αυτά που βιώνουμε, αφού σε όλα τα θέματα ο κ. Τσίπρας με τη σύμπραξη των δήθεν «Ανεξάρτητων Ελλήνων» πράττει εντελώς τα αντίθετα από όσα είχε υποσχεθεί στους πολίτες και μάλιστα ανενδοιάστως. Και, επιπλέον, οι περιπτώσεις που μοιάζουν με θέατρο του παραλόγου στην Κυβέρνηση αυτή είναι πολλές. Μήπως ο υπουργός Επικρατείας με αυτή την πρωτοφανή διαδικασία επιδιώκει να μπει στο βιβλίο Γκίνες;
Οι πολίτες, αν νοιώθουν ότι φέρουν και αυτοί ευθύνη για όσα συμβαίνουν, δεν πρέπει να ξεχνούν! Κάποιοι πρέπει να τους υπενθυμίζουν όλα όσα υποσχέθηκε ο κ. Τσίπρας και όλα –τα εντελώς αντίθετα –που έπραξε και πράττει. Πλήρης αναντιστοιχία λόγων και έργων!  Ευτυχώς, σώζονται στο διαδίκτυο όλοι οι λόγοι του κ. πρωθυπουργού, τους οποίους μπορεί ο οποισδήποτε να τους αντιπαραβάλει και να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Πολίτης που δεν ενημερώνεται επαρκώς και χωρίς κομματικές παρωπίδες είναι επικίνδυνος για τη δημοκρατία.