Ο λαός αποθεώνει, η Πολιτεία απαξιώνει τους Έλληνες αθλητές

Μέσα σε ένα κλίμα γενικότερης απαισιοδοξίας για ένα καλύτερο αύριο για τη μάνα Ελλάδα, αυτό το καλοκαίρι που σιγά-σιγά φτάνει στη δύση του είχαμε ένα σωρό λόγους για να χαμογελάσουμε, να κυλήσουν σε όλους μας δάκρυα χαράς και συγκίνησης, να κάνουμε ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη μίζερη πραγματικότητα. Η αρχή έγινε σε τοπικό επίπεδο, όπου μέσω θερινής  ραστώνης ο κάθε Γιαννιώτης  ακολούθησε εντός και εκτός Ελλάδος  το καμάρι της Ηπείρου, τον ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ, συνοδεύοντάς τον  και καμαρώνοντάς τον στα παρθενικά ευρωπαϊκά του ταξίδια. Η τοπική μας ομάδα ήταν συνεπής στο ραντεβού της με την ιστορία, μίλησε η ηπειρώτικη λεβέντικη ψυχή στο γήπεδο και αποχαιρέτισε έτσι τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις  με «ψηλά το κεφάλι».
Στις 4 Αυγούστου, ολοκληρώθηκε το ευρωπαϊκό ταξίδι του ΠΑΣ, την επομένη, όμως, μας περίμενε ένα μεγάλο αθλητικό ραντεβού που ήταν στραμμένα τα βλέμματα ολόκληρης της υφηλίου, το ραντεβού των Ολυμπιακών Αγώνων. Ενός θεσμού που γεννήθηκε στη χώρα μας από την αρχαιότητα, ενός θεσμού που επέστρεψε στο σπίτι του το 1896 με τη τέλεση των πρώτων σύγχρονων ολυμπιακών αγώνων και με τη τέλεση μιας ακόμη ολυμπιάδας στο τόπο που γαλούχησε τα ολυμπιακά ιδεώδη το ευλογημένο καλοκαίρι της Ελλάδας το 2004.
Άκαρπες  κατά γενική ομολογία, οι δύο επόμενες Ολυμπιάδες για τους Έλληνες αθλητές στο Πεκίνο και στο Λονδίνο, με τις αποσκευές της ελληνικής αποστολής να μην έχουν ούτε ένα χρυσό μετάλλιο, αλλά ούτε μετάλλιο στα αγωνίσματα του στίβου, που καλείται εδώ και χρόνια ο «βασιλιάς των Ολυμπιακών Αγώνων».
Φτάσαμε στην Ολυμπιάδα του Ρίο, όπου οι προσδοκίες για διάκριση ήταν από την αρχή υψηλές, καθώς αρκετοί αθλητές με την χρόνια προετοιμασία τους και τα επιτεύγματά τους σε άλλες διοργανώσεις, είχαν βάλει πολύ ψηλά τον πήχη. Όλοι αυτοί οι αθλητές της μικρής μας χώρας, έδιναν τον αγώνα τους κάτω από δύσκολες συνθήκες και χωρίς να έχουν την παραμικρή αρωγή της πολιτείας, μιας πολιτείας που είναι καλή μόνο για  φτωχά ευχολόγια κατόπιν των διακρίσεων.
Μετά Χριστό, όμως, όλοι γινόμαστε προφήτες. Τι νόημα έχει που γκρεμίστηκε η παράγκα που έκανε προπόνηση η Κορακάκη, αφότου είχε κατακτήσει το ένα ολυμπιακό μετάλλιο, τι στήριξη  παρείχε η πολιτεία σε αυτούς τους αθλητές τα προηγούμενα χρόνια; Ποιος ενδιαφέρθηκε για το σε ποιες εγκαταστάσεις προπονούνται αυτά τα παιδιά; Τι μέριμνα υπήρχε για τη βελτίωση των υποδομών, τι μέριμνα υπήρχε για τη συντήρηση των ολυμπιακών εγκαταστάσεων που πλήρωσε… χρυσάφι ο ελληνικός λαός;
Το ποτήρι, όμως, ξεχείλισε με τη μεταχείριση συγκεκριμένων αθλητών από ορισμένους τις προηγούμενες μέρες. Τα ειρωνικά σχόλια της εφημερίδας «Αυγή» στην Κατερίνα Στεφανίδη μας λυπούν όλους και δείχνουν την απαξίωση σε αθλητές που μας έκαναν υπερήφανους.
Οι Ολυμπιονίκες ανεξάρτητα εάν κατέκτησαν μετάλλιο, είναι στην καρδιά όλων των Ελλήνων. Οι απλοί πολίτες κολύμπησαν με κομμένη την ανάσα μαζί με τον Σπύρο Γιαννιώτη, «πέταξαν» βλέποντας να κάνει άλμα η Κατερίνα Στεφανίδη, έκλαψαν μαζί με την Άννα Κορακάκη από συγκίνηση στην ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου, τράβηξαν κουπί μαζί με τους Γιαννιώτες κωπηλάτες, ένιωσαν ρίγος και υπερηφάνεια καμαρώνοντας και τους υπόλοιπους αθλητές, είτε ανέβηκαν στο βάθρο, είτε πέτυχαν καλές διακρίσεις.
Αυτή είναι η Ελλάδα που θέλουμε να βλέπουμε, όχι η Ελλάδα όπου οι κυβερνώντες της να σπιλώνουν διαχρονικές αξίες που διέπουν τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία…