Μια «μικρή ιστορία» δράματος από το 1948...

15 Αυγούστου 1948: Ημέρα φρικτών μαρτυρίων για δεκάδες οικογένειες χωριών της περιοχής.
Την ημέρα της Παναγίας, τη μεγάλη αυτή γιορτή της Χριστιανοσύνης μαυροφορέθηκαν οι οικογένειες που έχασαν άδικα τα παιδιά τους!
Αυτή την ημέρα οι άθεοι του «Δημοκρατικού Στρατού» διάλεξαν για να αρπάξουν βίαια από τις αγκαλιές των γονιών τους τα βλαστάρια τους, αφού προηγουμένως τους κακοποίησανάγρια, γιατί «τόλμησαν» να υπερασπιστούν τα αγγελούδια τους.
Οι απαγωγείς οπλοφόροι, σαν άλλοι γενίτσαροι, αδιάφοροι!.. Οι επαίσχυντες αυτές πράξεις των απαγωγέων – και το παιδομάζωμα που ακολούθησε – προκάλεσαν τη διεθνή κατακραυγή!
Όμως, το άδικον ουκ ευλογείται. Στις 29 Αυγούστου 1949 ο Εθνικός Στρατός έδωσε στο Γράμμο τέλος στην ανταρσία...
Και μια μικρή «ιστορία» που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν ξεχνιέται! Τις πρώτες πρωινές ώρες της εορτής της Μεγαλόχαρης, οπλοφόροι του «Δημοκρατικού Στρατού», βρόντηξαν την πόρτα σπιτιού κάποιου χωριού της περιοχής. Όπως ήταν επόμενο, τρομοκρατήθηκαν όλοι και άνοιξε (τι μπορούσε άλλωστε να κάνει;) η μεσήλικη μητέρα.
Με κραυγές και ακατονόμαστες βρισιές για τον Θεάνθρωπο και την Παναγία, διέταξαν, χωρίς περιστροφές, την μοναχοκόρη της, ηλικίας 19 ετών, να ντυθεί και την απήγαγαν βιαίως!
Την μητέρα της, που άρχισε να ουρλιάζει, την ξυλοφόρτωσαν και οι άθεοι – όπως οι ίδιοι βροντοφώναζαν – την κλείδωσαν σ’ ένα δωμάτιο. Εκεί παρέμεινε μέχρι το πρωί που τη βρήκαν οι γείτονες, σε άθλια κατάσταση, οι οποίοι την μετέφεραν, τραγική φιγούρα, στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων!.. Έκτοτε, η οικογένεια περνούσε το μεγάλο δράμα του ζωντανού χωρισμού. Πληροφορία καμία. Ο πατέρας της απαχθείσης από τη στενοχώρια του αρρώστησε βαριά και πέθανε νέος πρόωρα.
Η μητέρα της ζούσε (και ώσπου πέθανε) με την ελπίδα του γυρισμού της μονάκριβης θυγατέρας. Αλίμονο!
Και το τραγικότερο: Ο μικρός της αδελφός με κόπο κρατήθηκε στα πόδια του όταν έμαθε από τα χείλη επίσημου εκπροσώπου των Στρατιωτικών Αρχών – κάνοντας ρεπορτάζ στις φυλακές «Φιξ» για έγκυρη, δημοκρατικών αρχών αρχαιότερη τοπική εφημερίδα, στην οποία από μαθητής ακόμα του Γυμνασίου εργάζονταν, ως συντάκτης – ότι η αδελφή του δεν βρίσκεται στη ζωή!
Αργότερα ήλθε και η απάντηση του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού – από τον οποίο ζήτησε επίσημες πληροφορίες η οικογένεια - «ότι το νεαρό κορίτσι δικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε...».
Τα ίδια ανέφερε και η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών σε απαντητικό της έγγραφο. Το κουφάρι της οι δολοφόνοι το πέταξαν στα πουρνάρια (σύμφωνα με έγκυρες μαρτυρίες) για να γίνει τροφή των άγριων ζώων! Χωρίς ένα σημάδι που να δείχνει τον τόπο του μαρτυρίου. Για ένα μνημόσυνο. Για ένα προσκύνημα!
Αυτή είναι η «μικρή ιστορία». Μία από τις χιλιάδες παρόμοιες. Αυτά, για να γνωρίσουν οι νέοι – προ παντός αυτοί – τους άθεους γενίτσαρους της πολυτάραχης εκείνης εποχής.