Ας ξαναζήσουμε τη μαγεία του Θερινού Σινεμά…

Ένα φιλόδοξο, όσο και νοσταλγικό πρόγραμμα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές τις μέρες στα Γιάννενα. Πρόκειται για το τετραήμερο φεστιβάλ Θερινού Σινεμά στην πόλη μας.
Δοκιμάστηκε με επιτυχία πέρυσι και με την ίδια προσμονή το περιμένουμε και φέτος.
Η ιδέα φέρνει μαζί της και τη νοσταλγία της ζωής μιας ανθρώπινης  πόλης.  Τότε  που  το  θερινό  σινεμά  ήταν  στις δόξες του, μια φτηνή και προσιτή διασκέδαση σε κάθε βαλάντιο, απόλαυση όσο και ξαλάφρωμα από την κούραση της μέρας. Την Κυριακή δε, ήταν απαραίτητη.
Τριγύρω από την περίφημη «Όαση» τόπος συνάντησης και σημείο αναφοράς μια ζωή, όλα τα θερινά σινεμά. Ορφέας, Τιτάνια, Έσπερος… Εκεί στα πλακάκια οι μικρομάνες με τα μωρά στα καροτσάκια, αλλά και τα μεγαλύτερα παιδιά έπαιζαν ασφαλή.
Η καθιερωμένη βόλτα, το «νυφοπάζαρο», ο καφές και κουβεντούλα στην δροσιά της «Όασης», ώσπου θόλβνε κι οι παρέες χώριζαν. Άλλοι για το σπίτι κι άλλοι για το σινεμά.
Τα θερινά σινεμά! Μια σταλιά χώρος πνιγμένος στ’ αγιόκλημα και τις τριανταφυλλιές, με τους ασβεστωμένους τοίχους και το στρωμένο χαλίκι.
Με τις πάνινες καρέκλες όλες μαζί δεμένες, έτσι που να «βουλιάζει» ο ευτραφής και να στέκεται στον αέρα ο διπλανός…
Χώροι απλοί, χωρίς απαιτήσεις, αλλά τόσο αγαπημένοι! Με το χωνί να διαφημίζει την ταινία και να παίζει στη διαπασών μουσική.
Απ’ έξω στημένο το πανί με τους ηθοποιούς και τις σχετικές πληροφορίες. Με τους τζαμπατζήδες να παίρνουν θέση στα μπαλκόνια και τις διπλανές ταράτσες. Εκεί κι ο φιστικάς με την άσπρη ποδιά και το καλάθι με τα χάρτινα χωνάκια. -«Φρέσκα, φρεσκοψημένα φιστίκια…», διαλαλούσε!
Κι οι ερωτευμένοι καθισμένοι παράμερα…
Κι άρχιζε επιτέλους η ταινία. Με τον γνωστό ήχο του μοτέρ, κι όλο κόβονταν η ταινία στη μικρή μας κοινωνία. Και τους πιτσιρικάδες να φωνάζουν «Χασάπη, γράμματα!».
Το τσικ – τσακ του πασατέμπου, το ρυθμικό «τακ» από τις χάντρες του κομπολογιού που ο διπλανός έπαιζε μακάρια, χωρίς ενοχές.
Άλλωστε, αυτή ήταν η μαγεία του θερινού σινεμά, ότι όλα επιτρέπονταν κι όλα ήταν… στο πρόγραμμα, χαλαρά… η απεραντωσύνη, οι μοσχοβολιές. Λίγο το γιασεμί, λίγο το φιστίκι και πνιχτά γελάκια και καυτές ματιές…
Στον ουρανό πάλι τα σύννεφα έπαιζαν ανέμελα κυνηγητό και το φεγγάρι κολυμπώντας, τάχα αδιάφορα, στον καταγάλανο ουρανό, κρυφοκοίταζε ντροπαλά πίσω απ’ τα σύννεφα στις «ακατάλληλες» στιγμές…
Τι θυμήθηκα τώρα! Καθώς πετά ο νους! Κι αρκούσε το λίγο, το κλεφτό για να μας κάνει ευτυχισμένους. «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου», λέει… ο ποιητής.
Κι αρκούσε πράγματι αυτή η παρέα, η συντροφιά η ανεπιτήδευτη. Ίσως γιατί δεν είχαμε τίποτε σε σύγκριση με το σήμερα και τα είχαμε όλα.
Τώρα, γίναμε απαιτητικοί, άπληστοι, αχόρταγοι και μονίμως ανικανοποίητοι. Νάταν η μαγεία του συνεμά που φέρνει τη νοσταλγία!
Ότι κι αν ήταν ας ξαναγίνει θεσμός καλοκαιρινός, μήπως απαλύνουν οι καρδιές και ξαναγελάσουν τα σφιγμένα χείλη.
Καλή διασκέδαση…