Ο τάφος και ο μύθος του Μεγάλου Αριστοτέλη…

Νέα αναστάτωση προκάλεσε τελευταία στον κόσμο των αρχαιολόγων και όχι μόνο μια ανακοίνωση του συνταξιούχου αρχαιολόγου Κώστα Σισμανίδη με την οποία  ανακοινώνεται ότι ανακάλυψε το τάφο του μεγάλου φιλοσόφου Αριστοτέλη. Όπως είναι γνωστό, φέτος συμπληρώνονται 2.400 χρόνια από το θάνατό του και έχει κηρυχθεί  ως η «χρονιά του Σταγειρίτη φιλοσόφου» και για τον εορτασμό αυτό διοργανώθηκε από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη παγκόσμιο συνέδριο στο οποίο παίρνουν μέρος 250 ειδικοί επιστήμονες  από 40 χώρες.
Στο συνέδριο αυτό ο Σισμανίδης κατέθεσε ως συμπέρασμα - άποψη «απόρροια των πολυετών ανασκαφικών διαδικασιών αλλά και εικοσαετούς μελέτης των ευρημάτων, τη γνώμη  ότι βρέθηκε ο τάφος του Αριστοτέλη» (Καθημερινή, 5/6/2016).
Ανακοίνωσε ότι «στη νότια πλαγιά  του βορειότερου λόφου των Σταγείρων εντοπίστηκε  πεταλόσχημο αψιδωτό οικοδόμημα, μέσα στο οποίο βρέθηκαν κινητά ευρήματα, κεραμική, περισσότερα από  πενήντα  νομίσματα που χρονολογούν τάφο και βωμό στους χρόνους περίπου του Μεγάλου Αλεξάνδρου». Ο ίδιος ο αρχαιολόγος ανακοίνωσε ότι στη διάρκεια αρχαιολογικού συνεδρίου το 1996 για το ίδιο θέμα είχε ανακοινώσει την εύρεση ενός προβληματικού κτιρίου. Οι αρχαιολογικές εργασίες τότε διακόπηκαν λόγω συνταξιοδοτήσεως του  κ. Σισμανίδη.
Ο Βίος του Αριστοτέλη
Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε  το  384 π.Χ στα Στάγειρα της Χαλκιδικής, γιος του Νικόμαχου, γιατρού του ηγεμόνα της Μακεδονίας Αμύντα (πατέρας του Φιλίππου ) και της  Φαιστίδας. Όταν πέθανε ο Νικόμαχος, την ανατροφή του Αριστοτέλη ανέλαβε ο Αρτανεύς, σύζυγος της αδερφής του, της Αριμνήστης. Ο Αριστοτέλης ήταν κοφτερό  πνεύμα από  μικρός και γι’ αυτό ο Αρτανεύς τον στέλνει σε ηλικία 17 χρονών (το 367 π.Χ ) για  ανώτερες σπουδές στην  Αθήνα. Εκεί σπούδασε στην καλύτερη σχολή αντάξια για το δαιμόνιο πνεύμα  του εφήβου, στην Ακαδημία του Πλάτωνος, το κορυφαίο πνευματικό ίδρυμα της Αθήνας όπου παρέμεινε μέχρι τα  37 του έτη και συνδέεται με τον Πλάτωνα και άλλους στοχαστές.
Μετά  το θάνατο του Πλάτωνα φεύγει από την Αθήνα κατόπιν εντολής του Φιλίππου και αναλαμβάνει  τη διδασκαλία του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 343 π.Χ..  Ως διδάσκαλος του Μ. Αλεξάνδρου ο Αριστοτέλης είχε πολλές ευκαιρίες και απέκτησε αφθονία υλικών αγαθών. Έτσι, ίδρυσε μια βιβλιοθήκη και έγινε αρωγός στην παραγωγή εκατοντάδων έργων  του. (Μαζί με το δάσκαλό του τον Πλάτωνα αποτελεί σημαντική μορφή της φιλοσοφικής σκέψης του  αρχαίου  κόσμου).
 Η εκπαίδευση του Μ. Αλεξάνδρου γίνονταν την Πέλλα και παρέμεινε στη Μακεδονική αυλή 6 χρόνια. Όταν ο Αλέξανδρος συνέτριψε την αντίσταση των  Θηβαίων, ο Αριστοτέλης κατέβηκε  στην Αθήνα (το 335) και ίδρυσε  φιλοσοφική σχολή την οποία ονόμασε Λύκειο. Το 323 όμως με το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου οι οπαδοί  που μισούσαν τους Μακεδόνες, βρήκαν αφορμή να κατηγορήσουν τον Αριστοτέλη, για «ασέβεια», κατηγορία που  συνεπάγονταν και την ποινή του  θανάτου. Έτσι, φεύγει από την  Αθήνα και  πηγαίνει στη Χαλκίδα (προτού γίνει  η δίκη του το 323 π. Χ.),  στο σπίτι που είχε από τη μητέρα του.
Εκεί εγκαταστάθηκε με τη σύζυγό του Ερπυλλίδα και τα δύο  του παιδιά, τον Νικόμαχο και την Πυθιάδα. Δυστυχώς,  τον Οκτώβριο του 322 ο Αριστοτέλης απεβίωσε μέσα σε  θλίψη και μελαγχολία. Το σώμα του μεταφέρθηκε στα Στάγειρα όπου θάφτηκε με εξαιρετικές τιμές. Όπως ανέφερε ο Σισμανίδης,  οι συμπολίτες του έκτισαν βωμό πάνω στον τάφο του και η πλατεία όπου θάφτηκε ορίστηκε ως τόπος συνεδρίων της βουλής. Σε μια  αραβική  βιογραφία του Αριστοτέλη από κάποιον Πτολεμαίο που έζησε το δεύτερο μισό του 4ου αιώνα αναφέρεται: Όταν ο Αριστοτέλης πέθανε (στη Χαλκίδα τον Οκτώβριο του 422 π.Χ. ) οι Σταγειρίτες έστειλαν και έφεραν την τέφρα του στην Πατρίδα τους, την τοποθέτησαν σε χάλκινη υδρία την οποία απέθεσαν σε τοποθεσία που ονόμασαν  «Αριστοτέλειον» ( Χειρόγραφο αριθμ.252 βιβλιοθήκης της Βενετίας).
Από όλα τα παραπάνω και κυρίως από την ανακοίνωση του  κ. Σισμανίδη προκύπτει ότι «το πεταλόσχημο αψιδωτό οικοδόμημα που ανακάλυψε στη νότια πλαγιά του λόφου των  Σταγείρων χωρίς αμφιβολία είναι ο τάφος του  Αριστοτέλη».
Βέβαια  κανείς δεν  αμφισβήτησε  την  εθνικότητα του Σταγειρίτη φιλοσόφου, αλλά  εκείνο που θα ήταν πολύ σημαντικό γεγονός είναι το αν στον τάφο του ή πέριξ αυτού  ανακαλύπτονταν κάποια από τα χαμένα έργα του Αριστοτέλη -και είναι πολλά. Τότε θα μιλούσαμε για πραγματικό θησαυρό, σημαντικότερο από οποιοδήποτε κτίσμα.
Γράφει σύγχρονος στοχαστής τα εξής σε άρθρο του με τον τίτλο «Ώστε υπήρξε Αριστοτέλης;»: Επειδή η σημασία του Αριστοτέλη είναι το έργο του και το γεγονός ότι αρκετά μεγάλο μέρος του διεσώθη μέσα από τους αιώνες, χάρη σε Άραβες  καλόγερους του Μεσαίωνα» ( Καθημερινή 29-5-2016). Πριν τελειώσουμε με τη σημαντική ανακάλυψη του αρχαιολόγου κ. Σισμανίδη, ασφαλώς  πρέπει να αναφερθούμε και στα παρατράγουδα  της προσπάθειάς του  στο έργο του.  
Ανέφερε λοιπόν ο κ. Σισμανίδης τα εξής: «Το 2000  μας σταμάτησαν τις ανασκαφές στα Στάγειρα με απόφαση της τότε πολιτικής ηγεσίας (κ.κ. Βενιζέλος – Μενδώνη - Πάχτας) γιατί ήμουν αντίθετος με τη δημιουργία εργοστασίου χρυσού στην περιοχή. Δεν ήθελαν να ακούγεται το όνομα Στάγειρα, γιατί απείχε από εκεί που ήθελαν να φτιάξουν το εργοστάσιο  χρυσού δύο χιλιόμετρα. Έτσι,  ο  πνευματικός χρυσός - τάφος  του Αριστοτέλη- εμπόδιζε την εξόρυξη του  υλικού χρυσού». Τι να πεις. Ευτυχώς που στο χώρο εκείνο  χωράνε και τα δύο μαζί.