Η τετράδα του παππού…

Τώρα που τα πολιτικά πράγματα πήραν τον αναμενόμενο δρόμο τους, αφού για μια ακόμη φορά στην ιστορία της Ελλάδας οι «προστάτιδες δυνάμεις», ΕΕ, ΗΠΑ και ΔΝΤ, ανέλαβαν τον ρόλο του οδηγού, μιας και, λόγω της ανωριμότητάς μας, αδυνατούμε να πορευτούμε μόνοι μας,  τώρα που περισσότερο από κάθε άλλη φορά βρισκόμαστε κοντά στην ανάπτυξη με την ελπίδα ότι δεν θα μας ξεφύγει πάλι(!), τώρα που δεν αμφιβάλλουμε ότι τα χειρότερα δεν θα συμβούν,  τώρα που βροχές και μπόρες τις συνηθίσαμε, τώρα λοιπόν νομίζω πως είναι καιρός να ασχοληθούμε και με κοινωνικά θέματα.
Πράγματι, μετά τις εντάσεις που προκάλεσε η υπογραφή του τρίτου μνημονίου, αλλά και η θέσπιση των επώδυνων μέτρων για την αξιολόγηση του προγράμματος, έχω τη γνώμη πως πρέπει να στρέψουμε το «φακό» μας προς τα κοινωνικά θέματα, χωρίς φυσικά να ελπίζουμε πως θα μας ανακουφίσουν από τα πολιτικά.     
  Πρόσφατα, λοιπόν, επισκέφτηκα ένα ακριτικό χωριό του Νομού μας, προκειμένου να αποχαιρετήσω μια συγγενή μου που αποδήμησε εις Κύριον. Άλλωστε, τα χωριά σήμερα τα επισκεπτόμαστε σε κάποιο πανηγύρι ή σε κάποια κηδεία, αφού σχεδόν καμιά άλλη κοινωνική εκδήλωση δεν πραγματοποιείται σε αυτά. Ήταν Σάββατο μεσημέρι, πολύ καλός καιρός,  που υποτίθεται πως, αν υπήρχε ζωή, θα κυκλοφορούσε κόσμος στους δρόμους. Συνάντησα ένα γεροντάκι, γύρω στα 90, και πιάσαμε την κουβέντα.
- Παππού, του λέω, πώς είναι η ζωή εδώ στο χωριό;
- Ποια ζωή, μου λέει, πού τη βλέπεις τη ζωή; Εδώ ζούμε λίγοι γέροντες, νέος κανένας. Όλοι ζουν στις πόλεις.
- Πώς περνάτε το χρόνο σας, τον ρώτησα.
- Ευτυχώς, μου λέει, μέχρι στιγμής είμαστε τέσσερις γέροντες και φτιάχνουμε τετράδα στα χαρτιά στο καφενείο.  Αν χαθεί κάποιος από μας χαλάει και το παιχνίδι των άλλων!
Μελαγχόλησα με αυτά που είδα και άκουσα. Με προβλημάτισε η έγνοια του παππού για την τετράδα! Έγνοια μην τυχόν και απουσιάσει κάποιος από το καθημερινό προσκλητήριο στο καφενείο του χωριού. Γιατί η απουσία ενός από την τετράδα δεν θα χαλάσει μόνο το παιχνίδι των υπολοίπων, αλλά σηματοδοτεί το στένεμα του κύκλου της ζωής. Το «οχυρό» που κρατάει η τετράδα νομοτελειακά σε λίγο θα πέσει και το χωριό θα ερημωθεί παντελώς!
Είναι λοιπόν από εκείνες τις στιγμές που η ανθρώπινη ύπαρξη προσπαθεί να αντισταθεί στη μοναξιά, όταν τη βλέπει να έρχεται αδυσώπητη. Τότε που φοβάται ο άνθρωπος μήπως μείνει μόνος, μήπως φύγει τελευταίος από τη ζωή!
Δεν γνωρίζω αν ακόμη σήμερα σχηματίζουν οι γέροντες αυτού του χωριού τετράδα, για να σκοτώνουν την ώρα τους και για να μην έρχονται σε επαφή με την πραγματικότητα των μνημονίων, των περικοπών των συντάξεων, τη φτωχοποίηση του ελληνικού πληθυσμού κτλ., όμως η ερημοποίηση της υπαίθρου θα επιφέρει και αυτή νομοτελειακά τον ουσιαστικό αφανισμό των ακριτικών κυρίως χωριών και την αλλαγή των συνόρων.