Η κιβωτός της σωτηρίας…

- Της ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΝΤΟΤΗ

Με αφορμή δημοσιεύματος στη στήλη ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ – ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ του «Π.Λ.» όπου γίνεται λόγος για την αντίδραση κάποιων ενοριτών της Αγίας Μαρίνας στην απόφαση του μακαριστού Μητροπολίτη μας Θεοκλήτου για ανέγερση Πνευματικού Κέντρου στον περίβολο του Ναού θεωρώ σκόπιμο να εκφράσω τις παρακάτω σκέψεις.
Πρώτα θ’ αναφερθώ σε μια Χριστουγεννιάτικη γιορτή που έκαναν τα παιδιά των Συνάξεων της ενορίας της Αγίας Μαρίνας μέσα στον Ναό όπου ο Προϊστάμενος Ιερέας είπε συγκινημένος στα παιδάκια: «Να προσευχηθούμε όλοι μας να βοηθήσειο Θεός να έχετε του χρόνου την αίθουσά σας για να κάνετε τα μαθήματα και τις γιορτές σας». Σημειωτέον ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια οι συνάξεις γίνονται στον Γυναικωνίτη του Ναού και δεν είναι του παρόντος να αναφερθώ στις δυσκολίες τις οποίες καθιστούσαν γνωστές στους υπεύθυνους οι Κατηχήτριες και πλέον τούτου ουδέν…
Αρκεί να ειπώ ότι ξεκινούσαμε τον Οκτώβριο με εβδομήντα και ογδόντα παιδιά και καταλήγαμε τον Ιούνιο με είκοσι… Όσοι γνωρίζουν λίγη Ψυχολογία και Παιδαγωγική καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό… Όσο για το γεγονός που αναφέρει το ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ – ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ της εφημερίδας, θυμάμαι την πικρία που ένιωσα με τα διαδραματισθέντα τότε.
Μετά την αρχιερατική Θεία Λειτουργία στη γιορτή της Αγίας Μαρίνας ήταν προγραμματισμένο να γίνει θεμελίωση του Πνευματικού Κέντρου για τις ανάγκες της Ενορίας. Με την έναρξη όμως της τελετής κάποιος Σύλλογος αντέδρασε φωνάζοντας: ΑΙΣΧΟΣ, ΑΙΣΧΟΣ! Γιατί θα… χαλούσε ο καλαίσθητος αύλειος χώρος και… άκουσον – άκουσον, δεν επιτρεπόταν να είναι δίπλα στον Ναό ένας χώρος για παιχνίδια και άλλες δραστηριότητες των παιδιών…
Είναι αλήθεια ότι θαύμασα την ηρεμία του μακαριστού Μητροπολίτη μας και απόρησα συνάμα για την υποχώρησή του. Άκουσα μάλιστα πως το θέμα έφτασε στο Συμβούλιο της Επικρατείας! Τι κρίμα… Μια τόσο πολυπληθής ενορία στο κέντρο της πόλης μας με τόσο αύλειο χώρο ανεκμετάλλευτο και με τόσες «μετοχές» τω καιρώ εκείνω, να διαθέτει στον 21ο αιώνα το γυναικωνίτη για τα ΤΡΙΑ τμήματα των συνάξεων και το γραφειάκι 2 επί 3 για τα συλλυπητήρια των μνημοσύνων! Δεδομένου δε ότι πίσω από τον Ναό υπάρχει ολόκληρο οικόπεδο, ευλόγως απορούμε γιατί να μένει εν αχρηστία; Μήπως για να μη κοπούν τα υπάρχοντα δένδρα; Όλα να τα περιμένει κανείς την εποχή της σύγχυσης που ζούμε…
Δεν είναι άσχετο να προσθέσω ότι κάθε φορά που διαβάζω τα περιοδικά της εξωτερικής Ιεραποστολής θαυμάζω το μεγαλειώδες έργο που γίνεται στις λεγόμενες τριτοκοσμικές χώρες, όπου τα ενοριακά κέντρα, τα σχολεία και τα Νοσοκομεία της Ιεραποστολής δεν συγκρίνονται με μερικά δικά μας. Τα διακονούν εθελοντικά άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας και επαγγέλματος από την Ελλάδα, η οποία παρά την ένδειά της δεν παραλείπει να προσφέρει τα «δίλεπτα» της αγάπης στους ενδεέστερους αδελφούς κάθε φυλής και χρώματος.
Η εξωτερική ιεραποστολή είναι ένα θαύμα του 20ου αιώνα που αξίζει να το ζήσει κανείς από κοντά! Αλλά ας μη πάμε μακριά… Μια επίσκεψη στη γείτονα Αλβανία θα μας πείσει ότι η πρόοδος και η ευημερία μετριέται με τον σεβασμό και την στοργή της Μητέρας Εκκλησίας στα παιδιά της, ως εικόνες του Θεού που πρέπει να Του μοιάσουν, έχοντας ζωντανά παραδείγματα αυταπάρνησης και θυσίας τους εργάτες του Χριστού… Και στην Ελλάδα μας όμως «ο θερισμός είναι πολύς και οι εργάτες ολίγοι», οι δε δυσκολίες περισσότερες…
Είναι καιρός εντατικής προσευχής και εμπράκτου ενδιαφέροντος γιατί ήδη κλαίμε την καταστροφή που αφήνει ο κατακλυσμός της αθεοφοβίας, νόμους και θεσμούς της ταλαίπωρης πατρίδας μας και η Εκκλησία πρέπι να γίνει η Κιβωτός της σωτηρίας για τους καλοπροαίρετους και η «ΜΑΝΤΡΑ» που θα φυλάξει τα ανυποψίαστα «αρνιά» από τον «νοητό λύκο» της πλάνης και της πονηρίας…