Άποικοι, μετανάστες και πρόσφυγες…

Άποικοι, μετανάστες, πρόσφυγες, τρεις λέξεις που περικλείουν μέσα τους ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων οι οποίοι αναγκάζονται να φεύγουν από τα σπίτια τους (από την Εστία κατά τον Όμηρο που ο Οδυσσέας ήθελε να δει τον καπνό από μακριά) για καλύτερους όρους ζωής ή για την αρχή μιας νέας.
Είναι γνωστό, ότι στην Αρχαία Ελλάδα, όταν αθροίζονταν μεγάλος αριθμός ανθρώπων σε μία πόλη, ένα κομμάτι έφευγε για να ελαττωθεί ο αριθμός των κατοίκων (κατά μία εκδοχή ο Τρωϊκός Πόλεμος ήταν απόφαση του Δία, για να ελαττωθεί ο αριθμός των κατοίκων της γης). Οι αποικίες των Ελλήνων δεν είχαν σκοπό την κατάκτηση ενός τόπου και την υποδούλωση των κατοίκων, όπως συνέβη με τις αποικίες των Ευρωπαϊκών χωρών που κατακτούσαν όλες τις περιοχές της γης από Βόρεια και Νότιο Αμερική έως και Αφρική και εκμεταλλεύονταν τον φυσικό πλούτο αλλά και το ανθρώπινο δυναμικό, τους κατοίκους που τους έκαναν δούλους.
Οι Ελληνικές αποικίες ήταν σε ακατοίκητες περιοχές σε όλη την Μεσόγειο και ανέπτυξαν τεράστιο πολιτισμό, όπως κυρίως στην Νότιο Ιταλία. Γενικά, η λέξη αποικία πηγαίνει στην υποδούλωση, την εκμετάλλευση και την αναστολή ανάπτυξης κάθε ανεπτυγμένης περιοχής είτε αυτή κατέχεται από Ευρωπαίους, είτε από Ιάπωνες είτε από άλλες φυλές.
Η μετανάστευση δεν ήταν ακριβώς δουλεία, ήταν ανάγκη για επιβίωση των φτωχών χωρών όπως η Ελλάδα, Ιταλία, Τουρκία, κλπ. που έφευγαν στο εξωτερικό ως ελεύθεροι άνθρωποι αλλά δούλευαν σκληρά, πολλές φορές απάνθρωπα όπως στα ορυχεία και τα εργοστάσια της Γερμανίας, Βελγίου, Ολλανδίας, Αγγλίας, Αμερικής, κλπ.
Είναι γνωστή η μετανάστευση των Ελλήνων την εποχή του ‘60 στην Ευρώπη αλλά και πιο πριν στην Αμερική, όπου έπλεναν πιάτα μια ζωή, αλλά το δαιμόνιο της ελληνικής φυλής πολλές φορές μεγαλουργούσε.
Σήμερα, έφυγαν από την Ελλάδα πάνω από 150.000 επιστήμονες για Ευρώπη όπου βέβαια οι αμοιβές είναι καλύτερες από εδώ, αλλά πίνουν το αίμα των παιδιών μας…
Η τρίτη και χειρότερη περίπτωση είναι η προσφυγιά. Η προσφυγιά είναι πολύ σκληρή, απάνθρωπη δυστυχία χωρίς όρια. Ο Πυθαγόρας ο ποιητής έγραψε «πιο σκληρή και από θάνατο η προσφυγιά». Στην αρχαία εποχή με τον Τρωϊκό Πόλεμο και την άλωση της Τροίας, οι Τρώες ή πιάστηκαν δούλοι όπως η Ανδρομάχη, η Εκάβη κλπ, ή έφυγαν πρόσφυγες με τον Αινεία και δημιούργησαν το κράτος της Ρώμης.
Στην Ιλιάδα, προκαλούν μεγάλη συγκίνηση τα λόγια του Έκτορα προς την Ανδρομάχη «φοβάμαι ότι θα σκοτωθώ, θα σε κάνουν σκλάβα και θα καθαρίζεις αυλές Ελλήνων βασιλέων». Βεβαία, η Ανδρομάχη είχε την τύχη να ξαναγίνει Βασίλισσα  στην Ήπειρο και να δημιουργήσει την δυναστεία των Μολοσσών.
Η Ελλάδα γνώρισε την μεγάλη προσφυγιά όταν με την ανταλλαγή πληθυσμού μεταξύ Ελλάδας -Τουρκίας, ο Βενιζέλος έπεσε στην παγίδα του Κεμάλ Ατατούρκ και δέχθηκε να ξεσπιτωθούν 1,5 εκατομμύριο Έλληνες που προόδευαν στην Τουρκία και ήλθαν φτωχοί, ταλαίπωροι, αποδεκατισμένοι. Έτυχαν πολύ κακής αποδοχής στην Πατρίδα, όπου Τουρκόσπορους τους ανέβαζαν και Τουρκόσπορους τους κατέβαζαν. Θυμάμαι μικρό παιδί, τους πρόσφυγες να μένουν σε σπίτια από πισσόχαρτο και να δυστυχούν. Η μητέρα Ελλάδα, δυστυχώς δεν επέτρεπε στους πρόσφυγες Έλληνες να πολιτεύονται και να γίνονται βουλευτές.
Ο Καζαντζάκης ως Ειδικός Γραμματέας του Υπουργείου Εσωτερικών έσωσε πάνω από 100.000 Έλληνες από τον Πόντο όπου οι Κούρδοι τους… πετάλωναν. Μετά τον εμφύλιο γέμισε η Αθήνα από πρόσφυγες της επαρχίας αριστερούς κυνηγημένους.
Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε τεράστιο πρόβλημα με τους πρόσφυγες από τις χώρες της Ασίας και ιδιαίτερα, τελευταία της Συρίας που είχε μεγάλο αριθμό χριστιανών κατοίκων. Ευτυχώς,  οι κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου έδειξαν ότι εκεί άρχισε ο παγκόσμιος πολιτισμός και συνεχίζεται μέχρι σήμερα και προκάλεσαν με την φιλανθρωπία τους τον θαυμασμό διάσημων ξένων ακτιβιστών. Σε παλαιότερο γράμμα στην «Καθημερινή» είχα προτείνει, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να δώσει τη διάκριση του Μέγα Ταξιάρχη του Φοίνικα σε κάθε νησί του Αιγαίου. Προτίμησε να τη δώσει στον Ολάντ. Ευτυχώς που γίνεται μία κίνηση για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στον Ξένιο Δία, οι σημερινοί απόγονοί τους πρέπει να προσφέρουμε κάθε βοήθεια στον προσφυγικό κόσμο για να απαλύνουμε λίγο τον πόνο τους και, γιατί όχι, να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία. Πρέπει να βοηθήσουμε και βοηθάμε όλοι παρ’ όλη την δεινή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε λόγω πελατειακών και γραφειοκρατικών σχέσεων αλλά και του ανοργάνωτου κράτους που έχουμε.
e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.