Περιπλανώμενος στους πεζόδρομους…
- Περιπλανώμενος στους ωραίους πεζόδρομους της πόλης, που μας χάρισαν τα Ευρωπαϊκά προγράμματα και τα ασύνετα και τα ασυλλόγιστα δανεικά, πρέπει να ομολογήσω ότι χαίρουμε την πληθωρική παρουσία των νέων οι οποίοι απολαμβάνουν, φαινομενικά ανέμελα, τον φραπέ και τον φρέντο της ευρωπαϊκής επινόησης.
- Αργά περιφερόμενος στους πεζόδρομους, μετρώντας τα βήματα, τα παρτέρια, και τα αναπαυτήρια, τα σχέδια και τα πλακάκια, και απολαμβάνοντας την ωραία ψευδαίσθηση μιας εικονικής ευμάρειας, μέσα σε αυτή την κρίση, αναλογίζομαι πόσα από αυτά τα ανέμελα παιδιά, ίσως είναι υποψήφιοι μέτοικοι για κάποια άλλη χώρα της Δύσης.
- Ναι, της Δύσης, αυτής της Δύσης που η «πρώτη φορά Αριστερά», τα διδάσκει να την μισούν, και να την αποστρέφονται, να την βλέπουν εχθρικά και να την πολεμούν με άσφαιρα και ανόητα πυρά.
- Και η περιπλανώμενη σκέψη μου τρέχει σε ένα ιστορικό παρελθόν της πατρίδας μας που οι Έλληνες σαν μέτοικοι και σαν άποικοι δημιούργησαν 1.500 νέες πόλεις και σκόρπισαν εκεί τα δώρα του πολιτισμού και της ελληνικής τέχνης και Γραμματείας.
- Ίσως και αυτή η φυγή, μετοικεσία, μετανάστευση, και απόδραση, των 200.000 και πλέον Ελλήνων πολιτών που εγκαταλείπουν την πατρίδα μας, σε αυτή την κρίση, να είναι ίσως, ένα ακόμη επεισόδιο διασποράς μιας άλλης λαμπρής σελίδας του Ελληνισμού της διασποράς. Το παίρνω και έτσι, αν και βιώνω και τον δικό μου πόνο μιας τέτοιας μετοικεσίας.
- Και ανατρέχω σε ένα οικείο χρονικό μιας αφήγησης, που αρχίζει πρίν από 150 χρόνια με ταξιδιώτη έναν νέο που έφθασε στην Πόλη, στην Κωνσταντινούπολη, για καζάντιο, όπου ευδοκίμησε και γνώρισε σαν μέτοικος εκεί για 40 χρόνια την ευμάρεια, για να επιστρέψει το 1922 πρόσφυγας, και να ταξιδευτεί πάλι, και να συνεχίσουν οι επίγονοι την περιπέτεια ξενητεμού, μέσα σε αυτή και το γεγονός των ανταρτόπληκτων στην πόλη μας, για μια ακόμη φορά τη ζωή τους ως μέτοικοι.
- Και οι σελίδες του χρονικού, είναι γεμάτες από πορείες προς τη Δύση, με την ευρύτερη έννοια, τις προκομμένες και προοδευμένες χώρες. Και μετρώντας αυτούς τους τόπους βρίσκουμε μέτοικους από την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο με πολυάνθρωπες και μεγάλες Ελληνικές παροικίες.
- Και περιπλανώμενος στους πεζόδρομους της πόλης, ταξιδεύω νοερά μαζί με αυτούς τους νέους ταξιδευτές που ψάχνουν για μια καλύτερη τύχη ως μέτοικοι στη Δύση, επενδύοντας γνώσεις, δεξιότητες, γλωσσομάθεια, τόλμη και αποφασιστικότητα, αναζητώντας μια θέση για δουλειά και στις πιο απίθανες γωνιές της Δύσης.
- Ένα νέο αφήγημα, της παλιάς ξενητιάς αρχίζει να γράφεται με άγνωστες εξελίξεις και προοπτικές για τις νεότερες γενιές, που δίνουν έναν δικό τους αγώνα ευδοκίμησης και προκοπής. Οι επιλογές προορισμού σήμερα είναι εύκολες στην αναζήτηση με το καινούργιο εργαλείο της νέας γενιάς, το διαδίκτυο.
- Μια καινούργια έκδοση, και εκδοχή της παράδοσης του παλιού ξενιτεμού βρίσκεται σε εξέλιξη. Η λογοτεχνία, η κινηματογραφική παραγωγή, η ποίηση, και το τραγούδι αποτελούν καταφυγές ανάγνωσης, ακρόασης, θεάματος και περισυλλογής για όσους αναζητούν μια δική τους ανάλογη ιστορία μετοικεσίας, μετανάστευσης, φυγής προ της βίας, προσφυγιάς και κρίσεων που πλήττουν αλλεπάλληλα την πατρίδα μας.
- Στο δημοτικό μας τραγούδι πολλοί μοιρολογήτικοι σκοποί διασώζουν την ανάμνηση τέτοιων γεγονότων:
Μισεύω και τα μάτια μου
Δακρύζουν λυπημένα
Ή
Αλησμονώ και χαίρουμαι
θυμούμαι και λυπάμαι
Θυμήθηκα την ξενητειά
Και πρέπει να πηγαίνω.
- Και η λέξη Μισίρι, ένας αόριστος τόπος προορισμού.
- Και από τα νεότερα της δεκαετίας του 1960, ποιος δεν θυμάται το τραγούδι του Ξαρχάκου τραγουδημένο από την Βίκυ Μοσχολιού για:
«Τα τραίνα που φύγαν
Αγάπες που πήρανε
Αγάπες και κλαίνε
Ποια μοίρα τις μοίρανε
Το τραίνο σε πήρε
Πουλί χελιδόνι μου
Σε τύλιξε η νύχτα
Κι ορφάνεψα μόνη μου.
- Και αφού και εμείς οι μεγάλοι ξαναζούμε παράλληλα με τους νέους αυτή την κρίση και τον πόνο της φυγής τους, ξαναθυμούμαστε από τα Αναγνωστικά του Δημοτικού, το ποίημα του Γεωργίου Δροσίνη με το μεγάλο μήνυμα της Πατρίδας που έπαιρναν μαζί τους οι αναχωρούντες.
Χώμα Ελληνικό
Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα
Και θα ζούμε μήνες χρόνια χωρισμένοι
Άφησε να πάρω κάτι κι από σένα
Γαλανή πατρίδα πολυαγαπημένη.
Άφησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω
Για την κάθε λύπη κάθε τι κακό
Φυλαχτό από λύπη, φυλαχτό από Χάρο
Μόνο λίγο χώμα, χώμα Ελληνικό
………………………………………..
- Να σταματήσω εδώ, γιατί το ποίημα του Δροσίνη, που δεν ξέρω αν διδάσκεται σήμερα, έχει και άλλους στίχους, και θάθελα να ξαναδώ «Τα σταφύλια της οργής» του Τζών Στάϊνμπεκ ή την «Πορεία προς τη Δύση» στα ΤV σινέ. Και η περιπλάνηση στους πεζόδρομους είναι άνετη, γοητευτική, ευχάριστη, αντίδωρο της Δύσης και ποιητική αναπόληση. Ο χώρος, το Ελληνικό χώμα σαν φυλαχτό, οι τόποι, οι σκέψεις, καταφύγιο του μέτοικου συνεχίζονται…
ο μέτοικος
