Περιφρόνηση και άγνοια της γλώσσας και του πολιτισμού μας!

Φαίνεται ὅτι οἱ ἀριστεροί ψευτο-διανοούμενοι παθαίνουν ἀλλεργία στὸ άκουσμα τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γλώσσας! Ἀλλιῶς δὲν ἐξηγεῖται ἡ ἐπιμονή τους γιὰ κατάργηση τῆς διδασκαλίας τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικών καὶ ἡ διδασκαλία τους ἀπὸ μεταφράσεις. Τὴν ἴδια τακτικὴ εἶχε καὶ τὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως.
Οἱ 56 πανεπιστημιακοὶ καθηγητές, ἄσχετοι οἱ πλεῖστοι μὲ τὴν ἀρχαία Ἐλληνικὴ γλῶσσα καὶ λογοτεχνία, μὲ εἰδικότητες ποὺ δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὰ γνωστικὰ ἀντικείμενα τῶν Φιλολογικῶν Σχολῶν καὶ εἰδικώτερα μὲ τὰ Κλασσικά Τμήματα, εἶναι προφανὲς ὅτι δὲν ἀντιπροσωπεύουν τὴν Πανεπιστημιακὴ κοινότητα. Ὅπως, ὅμως, συμβαίνει συνήθως στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία, οἱ μειοψηφίες εἶναι αὐτὲς ποὺ ἀκούγονται περισσότερο.
Δυστυχῶς, τὰ πλήγματα κατὰ τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας δὲν προέρχονται μόνο ἀπὸ τοὺς «κομμουνιστὲς» καὶ τοὺς «ἀριστερίζοντες», ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ λεγόμενη συντηρητικὴ παράταξη, ἡ ὁποία στὴν προσπάθειά της να μιμηθῆ την Ἀριστερά καὶ νὰ φανῆ ὅτι εἶναι καὶ αὐτὴ «προοδευτική», ἀρκετὰ συχνά εἶναι βασιλικώτερη τοῦ βασιλέως συναγωνιζόμενη τὸν λαϊκισμό της.
Τέτοια πλήγματα ἦταν ἡ ὑποχρεωτικὴ καθιέρωση τῆς δημοτικῆς σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης καὶ στὸν δημόσιο τομέα, ἡ κατάργηση τῆς διδασκαλίας τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γλώσσας στὁ Γυμνάσιο καὶ ἠ ἐν μιᾶ νυκτὶ κατάργηση τοῦ πολυτονικοῦ καὶ ἡ ἐπιβολὴ τοῦ μονοτονικοῦ.
Ὄλα αὐτὰ εἶναι ἐνδείξεις τῆς περιφρόνησης καὶ τῆς ἀπαξίωσης τόσο τῆς γλώσσας ὅσο καὶ τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ἀπὸ τοὺς νεοέλληνες. Ἀπόδειξη γι’ αὐτό ἡ συχνὴ ρητορικὴ ἐρώτηση ποὺ ἄκουε κάποιος καὶ ἀκούει ὰκόμα, καὶ ἀπὸ ἁπλοὺς πολίτες καὶ ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς ποὺ τοὺς ἐκπροσωποῦν: τί  χρησιμεύουν τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικά;
Ἄν θέλουν κάποια ἀπάντηση, ἄς ρωτήσουν τοὺς ξένους ἐπιστήμονες διεθνῶς, οἱ ὁποῖοι χωρὶς ἐξαίρεση θὰ τοὺς πληροφορήσουν ότι ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλῶσσα ὄχι μόνο εἶναι ἡ πλουσιώτερη τοῦ κόσμου, ὄχι μόνο ἔχει ἐμπλουτίσει καὶ γονιμοποιήσει ὅλες τὶς γλῶσσες τοῦ κόσμου, ἀλλὰ εἶναι ὁ ἄμεσος φορέας τοῦ ὕψιστου πολιτισμοῦ τῆς ἀρχαιότητος, ὅτι ἀκονίζει μὲ τὴ δομὴ της καὶ τὸ λεξιλόγιό της τὸ πνεῦμα καὶ διαμορφώνει καὶ μορφώνει ἐλεύθερους «ἀνθρώπους» μὲ τὰ ὑψηλὰ νοήματά της.
Ὄποιος γνωρίζει τὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι συγχρόνως καὶ ἄριστος γνώστης τῆς δημοτικῆς, ἐνῶ αὐτὸς ποὺ γνωρίζει μόνο τὴ δημοτικὴ μοιάζει μὲ ἄλογο ποὺ φορᾶ παρωπίδες, γιὰ νὰ βλέπη μόνο πρὸς μιὰ κατεύθυνση.
Η πρόφαση γιὰ ὄλα αὐτὰ τὰ πλήγματα ἦταν ἡ δῆθεν ἀνύψωση τοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου τοῦ λαοῦ. Ο λαϊκισμός δὲν ἐπρόκειτο νὰ ἀφήση οὔτε θὰ ἀφήση τίποτα ὄρθιο σὲ αὐτὴ τὴ χώρα. Ἡ νοοτροπία τοῦ «δὲ βαριέσαι», τῆς προχειρότητας καὶ τῆς τσαπατσουλιᾶς, και γενικά τῆς ἥσσονος προσπαθείας, εἶχε καὶ ἔχει τὶς συνέπειές της, τὴν οἰκονομικὴ καταστροφὴ, τὴν ἔκλυση τῶν ἠθῶν, τὴν ἐπιδειξιομανία, τὴν περιφρόνηση πρὸς κάθε διαχρονικὴ ἀξία τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ τοῦ χριστιανισμοῦ. Οἱ ἀξίες θεωροῦνται ἐμπόδιο στὴν κάθε εἴδους ἀτομικὴ ζωή καὶ οἰκογενειακὴ στόχευση. Ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα!
Γιατί, ὅμως, τόση μανία κατὰ τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γλώσσας; Ὁ λόγος για τοὺς πλείστους δὲν εἶναι προφανής. Ἡ κάθε εἴδους μετάφραση, ὅπως εἶναι ἐπιστημονικὰ ἀποδεδειγμένο, μεταφέρει ἔννοιες ποὺ δὲν ἔχει τὸ πρωτότυπο κείμενο. Ἔτσι, μπορεῖ ἔντεχνα νὰ μεταφερθῆ ἡ ἐπιδιωκόμενη ἰδεολογία στοὺς μαθητὲς καὶ σπουδαστές. Ἡ γνώση, ἀντίθετα, τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γλώσσας δίνει τὴ δυνατότητα σὲ ὅλους ἄμεσης πρόσβασης στὰ κείμενα χωρίς διαμεσολάβηση, ἀκονίζει τὸ πνεῦμα, ἐπειδὴ ὁ ἀναγνώστης «συνομιλεῖ» ἄμεσα μὲ τὰ μεγαλύτερα πνεύματα τῆς οἰκουμένης, τὸν Ὅμηρο, τοὺς προσωκρατικοὺς φιλοσόφους, τὸν Πλάτωνα, τὸν Ἀριστοτέλη, τὸν Θουκυδίδη, τὸν Δημοσθένη, γιὰ νὰ ἀναφέρουμε μόνο ἐνδεικτικά κάποιους απὸ αὐτούς.
Μόνο ὄποιος ἔχει βιώσει καὶ γνωρίσει ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὴν «ἀλλαγή» (δημοτική, μονοτονικό), μπορεῖ νὰ ἀντιληφθῆ τὶς τραγικές συνέπειες αὐτῶν τῶν πληγμάτων.
Οἱ νέοι μας ἀδυνατοῦν νὰ διαβάσουν καὶ νὰ κατανοήσουν κείμενα γραμμένα πρίν ἀπὸ μερικές δεκαετίες, καθώς καὶ ἀριστουργήματα τῆς νεοελληνικῆς λογοτεχνίας, ὅπως π.χ. τοῦ Ροϊδη ἤ τοῦ Παπαδιαμάντη. Οἱ πρωταγωνιστὲς αὐτῶν τῶν «μεταρρυθμίσεων» δὲν ἤξεραν ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, μὲ ἰστορία χιλιετηρίδων, εἶναι ἑνιαία, ὅτι ὁ πλοῦτος της εἶναι συγχρόνως πλοῦτος πολιτιστικὸς καὶ πνευματικός; Δὲν ἤξεραν ὅτι οἱ μεγαλύτεροι Ἕλληνες ποιητές, ὅπως ὁ Παλαμᾶς, ὁ Σικελιανός, ὁ Ελύτης, ὁ Σεφέρης, ὁ Καβάφης, γνώριζαν ἄριστα τὴ γλῶσσα μας, ἀρχαία, ἀλεξανδρινή, μεσαιωνική καὶ νεωτέρα, σε όλες της τις μορφές;
Ἐπιπλέον, οἱ νέοι μας ἀδυνατοῦν νὰ ἐκφέρουν καὶ νὰ διατυπώσουν τὶς σκέψεις τους μὲ ἕνα σωστὸ καὶ συγκροτημένο λόγο, χωρίς βαρβαρισμούς καὶ σολοικισμούς.
Εἶναι ἐπιστημονικά ἀποδεδειγμένο ὅτι ἡ δομὴ τῆς γλώσσας, μὲ ἀπλά λόγια, ἡ γραμματική, τὸ συντακτικὸ, καὶ τὸ λεξιλόγιο, διαμορφώνουν καὶ συγκροτοῦν τὶς ἐγκεφαλικές καὶ λογικὲς δομές. Ἡ ὄποια πειθαρχία ὑφίσταται σὲ μιὰ γλῶσσα μεταφέρεται καὶ στὴ λειτουργία τοῦ ἐγκεφάλου καὶ διαμορφώνει τὴ σκέψη. Ἡ ἀποδόμηση, ἑπομένως, τῆς γλώσσας σημαίνει καὶ ἀποδόμηση τῶν λογικῶν δομῶν τοῦ ἐγκεφάλου, μὲ συνέπεια τὴ σύγχυση καὶ τὴν «ἀκαταστασία».
Πιστεύουμε, καὶ αὐτὸ ἐνισχύεται ἀπὸ τὴν μακρά πεῖρα καὶ τὶς παρατηρήσεις μας στὸ χῶρο τῆς ἐκπαιδεύσεως, ὅτι τὰ θεμέλια γιὰ τὴ σωστὴ γνώση καὶ τῆς γραμματικῆς καὶ τοῦ συντακτικοῦ παρεῖχαν τὰ σχολικὰ ἐγχειρίδια τοῦ Ἀχιλλέως Τζάρτζανου.  
Ἐν κατακλεῖδι, θεωροῦμε ὄτι χρειάζεται μιὰ νέα καὶ γενναία ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος τῆς γλωσσικῆς παιδείας, ὄχι με βάση τὶς κομματικές ἰδεολογίες ἤ ἰδεοληψίες, ἀλλὰ μὲ βάση τὰ πραγματικὰ συμφέροντα τοῦ Ἕλληνα μαθητῆ καὶ σπουδαστῆ.
Πρωτίστως, ὅμως, ἀπαιτεῖται, γιὰ νὰ γίνει αὐτό, σεβασμὸς στὴ γλῶσσα καὶ τὸν πολιτισμό μας, ὅλων τῶν περιόδων. Εἴμαστε τὸ μόνο ἔθνος ποὺ δείχνει τέτοια ἀκατανόητη περιφρόνηση καὶ ἄγνοια τῆς γλώσσας καὶ τοῦ πολιτισμού μας, ἀρχαίου, Βυζαντινοῦ καὶ νεοελληνικοῦ, καὶ τὸ μόνο ἔθνος ποὺ μὲ τόση εὐκολία καὶ ἀπερισκεψία ἀλλάζει γλωσσικὰ στοιχεῖα χιλιετηρίδων. Τὸ μόνο ποὺ γνωρίζει καλά εἶναι, νὰ κομπάζει ὑπεροπτικά ὅτι, ὅταν ἐμεῖς εἴχαμε πολιτισμό, οἱ ἄλλοι ζοῦσαν στὰ σπήλαια!
Ἡ διδασκαλία τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γλώσσας ὄχι μόνο δὲν πρέπει νὰ καταργηθῆ, ἀλλὰ ἔχουμε τὴν πεποίθηση ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἐνταχθῆ καὶ στὸ πρόγραμμα τῆς δημοτικῆς ἐκπαιδεύσεως. Αὐτὸ θὰ εἶναι πραγματικὰ προοδευτικό καὶ πρωτοπόρο.
Ἀξίζει νὰ βάλουμε ὡς μέτρο σύγκρισης γιὰ τὴν παιδεία μας, ἀτομικὴ καὶ γενική, τὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ τὶς πανανθρώπινες ἀξίες ποὺ μεταφέρει.