Η «αναγέννηση» του μπάσκετ στα Γιάννενα!

Σαν σήμερα 29 χρόνια πρίν ξεκινούσε ένα πρωτάθλημα που έμελε να αλλάξει την ιστορία του αθλητισμού της χώρας μας. Το τραγούδι The Final Count­down (Τελική Αντίστροφη Μέτρηση) που καταχωρή­θη­κε στο ελληνικό συλλογικό υποσυνείδητο ως τραγούδι αθλητικού θριάμβου του Ευρωμπάσκετ 1987 ξυπνάει ακό­μη και σήμερα αναμνήσεις με ρίγη συγκίνησης. Το μουσικό single που αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του συγκροτήματος των Europe περιγράφει τα συναισθήματα μιας ομάδας ανθρώπων, τη στιγμή που εγκαταλείπουν την Γη για να μεταναστεύσουν σε άλλους πλανήτες. Δεν θα μπορούσε λοιπόν κανένα άλλο άσμα, να περιγράψει πιο εύστοχα το ντελίριο συναισθημάτων των ανθρώπων μιας μικρής (μπασκετικά για τα δεδομένα της εποχής) χώρας όπως η Ελλάδα, που εγκατέλειπε τα γήινα προγνωστικά για «να πετάξει» στον πλανήτη του μεγάλου θαύματος: του πρώτου πανευρωπαικού τροπαίου που θα κατακτούσε η χώρα μας σε συλλογικό επίπεδο σε οποιοδήποτε άθλημα. Ο Αργύρης ο «αγαθός γίγαντας» βάζει τις βολές στο τέλος και ο παροξυσμός από τον κόσμο που ξεχύνεται στις κεντρικές πλατείες της χώρας είναι γεγονός.
Στην κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων στο άλλοτε στρογυλλό συντριβάνι αρκετοί πιτσιρικάδες μέσα στο πλήθος κόσμου χορεύουν και τραγουδουν υπο τους ήχους της κόρνας αυτοκινήτων γιορτάζοντας το μεγάλο άθλο της παρέας του «Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φιλλίπου και των άλλων παιδιών». Κι ύστερα ο Άρης, ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναικός, ο Ολυμπιακός. Το ελληνικό μπάσκετ πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη και Έλληνες παίκτες και προπονητές αποτελούν περιζήτητα «εξαγώγιμα προιόντα». Τίτλοι και διακρίσεις αποτελούν πλέον ρουτίνα τις επόμενες δεκαετίες σε διασυλλογικό και εθνικό επίπεδο με την Εθνική Ελλάδος μπάσκετ να λογίζεται ως αξιοσέβαστη παγκόσμια δύναμη.
Η ανάπτυξη του μπάσκετ στην επαρχία της χώρας παίρνει σάρκα και οστά. Στα Ιωάννινα οι πιτσιρικάδες που πανηγύριζαν το Ευρωμπάσκετ 1987 στο συντριβάνι μυούνται πλέον στα μυστικά της καλαθοσφαίρισης σε ομάδες όπως ο ΑΓΣΙ, η ΓΕΙ και ο Σπάρτακος. Μπασκέτες ξεφυτρώνουν παντού από υπαίθρια γήπεδα μέχρι σε αυλές σπιτιών, σε ακάλυπτους, σε γκαράζ.
Στο πανελλήνιο σχολικό πρωτάθλημα μια παρέα παιδιών από τη Ζωσιμαία φθάνει στα τελικά αποκλείοντας την ομάδα του μαθητή τότε Λιαδέλη γέμιζοντας με φιλάθλους και προσδοκίες το κλειστό της Λιμνοπούλας και μπορεί να μην σηκώσε στον τελικό την κούπα, κατέφερε όμως να ξεσηκώσει το γιαννιώτικο μπασκετικό φίλαθλο κόσμο και να κερδίσει τις εντυπώσεις. Παίκτες που γαλουχήθηκαν μπασκετικά στα Ιωάννινα, αγωνίστηκαν με επιτυχία σε ομάδες της Α1 χωρίς όμως να καταφέρει σε συλλογικό επίπεδο ομάδα από τα Γιάννενα να φθάσει τοσο ψηλά. Αυτό αποτελεί και το μεγάλο παράπονο του μπασκετικού ενεργού αλλά και φίλαθλου κόσμου της πόλης: Πώς είναι δυνατόν μια πόλη όπως τα Γίαννενα με την πλυθησμιακή-οικονομική δυναμική αλλά και το έμψυχο υλικό που διαθέτει να μην εκπροσωπείται στις ανώτερες κατηγορίες, όταν πόλεις όπως η Καβάλα, τα Τρίκαλα, το Ρέθυμνο, η Τρίπολη, η Αμαλιάδα, η Δράμα η Εύβοια αγωνίζονται στην Α1. Αλλά και στην Α2 πόλεις όπως η Λευκάδα, η Βέροια, η Λιβαδειά και το Αγρίνιο.
Η αγάπη του κόσμου της πόλης των Ιωαννίνων για το μπάσκετ συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι μεγάλη αφού η πόλη διαχρονικά εκπροσωπείται από πληθώρα ομάδων στις κατηγορίες ΕΣΚΑΒΔΕ αλλά και Εθνικές: o ΑΣΓΙ, ο Σπάρτακος αποτελούν τις παλιές καραβάνες αλλα και νεότερες ομάδες όπως ο Κρόνος, ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΕΝΑ, Θρυλος, ΒΙΚΟΣ B.C, Ioannina B.C, IANΘΟΣ ενώ υπάρχουν και γυναικίες ομάδες με αρκετές επιτυχίες.
Είναι αλήθεια ότι η επίσιμη αγαπημένη ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης «ο Άγιαξ της Ηπείρου» συγκεντρώνει τη μερίδα του λέοντος από το κομμάτι της πίτας του ενδιαφέροντος, των χορηγιών και της ενίσχυσης. Ωστόσο, η «δίψα» για μπάσκετ στην πόλη είναι άσβεστη και την καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό αποτελεί το 1ο Εργασιακό πρωτάθλημα μπάσκετ που διεξάγεται στο Νομό Ιωαννίνων εδώ και δύο μήνες. Ενα πρωτάθλημα που φαίνεται να έχει «αφυπνήσει» όλους τους θιασώτες της «πορτοκαλί μπάλας».
Μια ιδέα κάποιων φίλων, που πλαισιώθηκε με μεράκι και ενδιαφέρον από εν ενεργεία παίκτες, προπονητές, προέδρους ομάδων παράγοντες, από διαιτητές, από την τοπική αυτοδιοίκηση, από χορηγούς και κυρίως από εργαζόμενους διαφόρων επαγγελματικών κλάδων που αποφάσισαν να βρούν χρόνο, να αφήσουν τις υποχρεώσεις τους και να συναντηθούν στα παρκέ.
Τι το ξεχωριστό όμως έχει αυτό το πρωτάθλημα; H συνεύρεση ανθρώπων από διαφορετικούς επαγγελματικούς κλάδους που στα πλάσια της λειτουργίας μιάς κοινωνίας έχουν διακριτούς ρόλους, και στο μπασκετικό παρκέ είναι αντίπαλοι ίσος προς ίσο, αποτελεί μια από μόνο του μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία.
Όπως και η «αποποίηση» για 40 λέπτα (όσο διαρκεί ο αγώνας) του καθήκοντος και του ρόλου που είναι συνυφασμένα με την επαγγελματική ιδιότητα του καθενός, δίνουν το δικαίωμα για «ανατροπές» και κόντρα ρόλους όπως:
- Οι πυροσβέστες που καλούνται για να σβήνουν τις φωτιές έχουν στόχο πλέον «να βάλουν φωτιά»… πυρπολώντας με εύστοχα σουτ το καλάθι του αντιπάλου!
- Οι αντίπαλες ομάδες των αστυνομικών εχουν ως στόχο να τους «συλλάβουν» αδιάβαστους στην άμυνα και να τους περάσουν «χειροπέδες» στην επίθεση!
- Οι μηχανικοί «να γκρεμίσουν» τις γέφυρες προς το καλάθι και τα πλάνα νίκης των αντιπάλων
- Οι δημοσιογράφοι παλεύουν για να γίνουν οι ίδιοι πρώτη είδηση και πρωτοσέλιδο πετυχαίνοντας σπουδαίες νίκες
- Οι δικηγόροι καλουνται να υπερασπιστούν όχι κάποιον πελάτη αλλά τον εαυτό τους και το δικό τους καλάθι
- Οι εκπαιδευτικοί γίνονται οι ίδιοι μαθητές συστημάτων και πλάνων νίκης στη μάχη του παρκέ
- Οι εργαζόμενοι του ΙΚΕΑ προσπαθούν να «συναρμολογήσουν» όχι κομμάτια ξύλου αλλά ανθρώπινου δυναμικού που θα αποτελεί μια αξιόμαχη ομάδα
- Οι τραπεζικοί να εφαρμόσουν capital controls πόντων στο δικό τους καλάθι και ανακεφαλαιοποίηση των πόντων που σκοράρουν στο αντίπαλο
- Οι δημοτικοί υπάλληλοι να «πρωτοκολλήσουν» και να σφραγίσουν ροζ φύλλα αγώνα
- Η Δωδώνη να «μην χύσει την καρδάρα με το γάλα» και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων όταν «σφίξουν τα γάλατα»
- Η Πίνδος να κάνει νικηφόρες εμφανίσεις ώστε το σύνθημα «ανοίξτε τις πόρτες, να φύγουνε οι κότες» να μην ακουστεί γι’ αυτούς αλλά για τους αντιπάλους.
Είναι το πρωτάθλημα που ο άνεργος μπορεί να κοιτάξει στα μάτια ένα πετυχημένο διευθυντικό στέλεχος και να το νικήσει. Όπου πετυχημένοι εν ενεργεία παίκτες εθνικών κατηγοριών και της ΕΣΚΑΒΔΕ εχούν το ρόλο του κόουτς και αντίστροφα εν ενεργεία προπονητές γίνονται με τη σειρά τους παίκτες. Μια διοργάνωση που η αρτιότητα της εκπλήσει ευχάριστα αφού σε κάθε μάτς το ιατρικό επιτελείο φροντίζει για τους τραυματισμούς των αθλητών, η γραμματεία διασφαλίζει την εγκυρότητα και την ομαλή διεξαγωγή του αγώνα και ο προγραμματισμός από την διοργανώτρια αρχή κάθε αγωνιστικής παίρνει άριστα δέκα.
Το μεγάλο κέρδος όμως είναι ότι το «Στέκι του εργασιακού» δεν είναι μόνο μια ομάδα στα social media. Είναι τα γραφεία των σωματων ασφάλειας, τα εργοτάξια, τα δικαστήρια, τα σχολεία, τα γκισέ των τραπεζών, τα παρασκευαστήρια των βιομηχανιών και κάθε πιθανό και απίθανο σημείο που οι συζητήσεις, τα πειράγματα, η καζούρα, τα πλάνα για το επόμενο μάτς είναι μέσα στην καθημερινότητα των άνθρωπων απο επαγγελματικούς κλάδους και όχι μόνο που συμμετέχουν στο εργασιακό. Η μεγάλη ανταπόκριση αρκετών χορηγών που στηρίζουν τις ομάδες αλλά και ο διακαής πόθος επαγγελματικών κλάδων που δεν πρόλαβαν να οργανωθούν για να συμετάσχουν και περιμένουν από τώρα το επόμενο πρωτάθλημα, φανερώνει πως ήδη το 1ο εργασιακό πρωτάθλημα κέρδισε το στοίχημα. Αλλά και κάτι πολύ σημαντικότερο: «ότι η ισχύς εν τη ενώσει» μπορεί να κάνει θαύματα. Η επιτυχία του Εργασιακού οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι αγκαλιάστηκε από όλους με ένα αυθορμητισμό, χωρίς να μπαίνουν στη μέση μικροσυμφέροντα, σκοπιμότητες, παραγοντιλίκια, αρχηγηλίκια και ιδιοτέλειες. Μακάρι στο μέλλον να υπάρξει διάθεση «σύγκλισης» όλων των παραγόντων, των ειδειμώνων, του έμψυχου δυναμικού, των επιχειρηματιών-χορηγών και όλων εκείνων των Γιαννιώτων που αγαπούν το μπάσκετ για να υπάρξει μια όμαδα από την πόλη μας που θα αγωνίζεται στα σαλόνια της Α1.
Η πιο ευχάριστη εικόνα είναι οι σχεδόν γεμάτες κερκίδες στα περισσότερα ματς. Εκεί που το παιδί ως φίλαθλος έρχεται να δει το μπαμπά του να μεταμορφωνεται για 40 λεπτά σε παιδί: κυνηγώντας το μεγάλο πορτοκαλί τόπι για να το βάλει στη συρμάτινη στεφάνη με το διχτάκι, αλλά ουσιαστικά κυνηγώντας πολύ περισσότερο την επιστροφή στα χρόνια της αθωότητας, της νεότητας, της ανεμελιάς, της παρέας, του παιχνιδιού, τότε που η ζωή ηταν απλή, ουσιαστική, ωραία και το μέλλον φάνταζε ευοίωνο και ελπιδοφόρο για όλους…
Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε πρίν από κάθε άγωνα που ετοιμαζόμαστε να δώσουμε εντός αγωνιστικών χώρων αλλά και εκτός όπως στον αγώνα της καθημερινής βιοπάλης, της επίτευξης προσωπικών στόχων και σε κάθε άλλο «πεδίο μάχης» ότι: «Κανένας αγώνας δεν κερδήθηκε προτού καν ξεκινήσει και κανένας αγώνας δεν χάθηκε προτού καν τελειώσει…»
Υ.Γ.: Το Σάββατο 11 Ιουνίου στις 6.00 το απόγευμα στο κλειστό του ΕΑΝΚΙ θα διεξαχθεί το ALL STAR GAME του 1ου Εργασιακού Πρωταθλήματος μπάσκετ με ομάδες επιλέκτων του εργασιακού, βετεράνων καλαθοσφαιριστών Ιωαννίνων και την ομάδα της Βουλής. Δεδομένου ότι όλα τα έσοδα θα είναι για φιλανθρωπικό σκοπό, μην το χάσετε, να είστε εκεί!

* Ο Πέτρος Ι. Μπούγιας είναι Αγρ.Τοπογράφος Μηχανικός Μsc.