Χτυποκάρδια στα θρανία και... στα κάγκελα!

Ο Μάης ο Χρυσομάης με τα λούλουδα και τις δροσιές, με βήμα ταχύ τελειώνει αλλά με ξενύχτια, αγωνίες και χτυποκάρδια. Είναι ο μήνας των εξετάσεων. Και οι εξετάσεις είναι μία δοκιμασία που σημαδεύει τη ζωή παιδιών και γονέων.
Άτακτα χτυπούν οι εφηβικές καρδιές στα θρανία! Τάχα θα είναι εύκολα τα θέματα, θα εντοπίσουν τη σωστή λύση ή απάντηση ή θα την προσπεράσουν;
Καρδιοχτύπια, στεγνό στόμα, ιδρωμένα χέρια, φευγάτος νους, χίλιες μέλισσες βουίζουν στο κεφάλι τους. Κανείς μας δεν θάθελε νάναι στη θέση τους, γονιός παππούς, αδελφός.
Αμούστακα, σχεδόν αγόρια, ασχημάτιστα κορμάκια κοριτσίστικα, ρίχνονται στην παλαίστρα της ζωής. Να παλαίψουν για μια θέση στην κοινωνία, για το μέλλον τους. Και ξέρουν πως απ’ αυτές κρίνεται η ζωή, η ευτυχία τους, τα όνειρά τους που φτερουγίζουν αδιάκοπα στον ύπνο και στον ξύπνιο και δεν τ’ αφήνουν να ηρεμήσουν.
Κι εμείς, γονείς και συγγενείς στα κάγκελα... Αναρωτιόμαστε καρτερώντας: Πότε κιόλας μεγάλωσες, παιδί μου, ούτε που μπορώ να το πιστέψω πως είσαι εσύ το μωρό που έσφιγγα στην αγκαλιά μου! Πόσο ανήσυχο έγινε το βλέμμα σου το καθάριο, πόσο σφιγμένα είναι τα χείλη σου τα ρόδινα, πόσο κινούνται τα χέρια σου, πόσο νευρικό το πήγαινε-έλα! Κι εμείς στα... κάγκελα. Τους φορτώνουμε και τη δική μας αγωνία. Θαρρείς δεν την νιώθουν; Και δεν φτάνει που οι ιδέες και οι λύσεις στριφογυρίζουν στο μυαλό τους.
Και δεν ξέρουν ποια να διαλέξουν, έχουν και τη σκέψη στους γονιούς στα... κάγκελα που αναλογίζονται πόσα στερήθηκαν, τι ξόδεψαν, πόσες θυσίες, πόσες ελπίδες στήριξαν, τι όνειρα επένδυσαν!
Γιατί είναι κι αυτό το θέμα, να προβάλλουμε τις δικές μας προτιμήσεις, επιθυμίες στη ζωή των παιδιών μας. Όσα δεν καταφέραμε εμείς, απ’ αυτά τα καρτεράμε. Κι έχουμε γι’ αυτό χίλιες δικαιολογίες: Άλλα χρόνια, άλλοι καιροί, εμείς δεν είχαμε ούτε καν βιβλία, κι άσε τη φτώχεια και τη στέρηση. Αυτοί έχουν «όλα τα καλά», φαγητό, ρούχα, διασκέδαση, κινητό... ίντερνετ. Πού το βάζεις το ίντερνετ! «Εμείς δουλεύαμε για να σπουδάσουμε. Αυτά αράζουν απ’ το πρωί στις καφετέριες».
Λογικευτείτε παιδιά μου – γονείς! Το άγχος, την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα του αύριο, προσπαθούν να διαχειριστούν μ’ ένα φίλο πίνοντας ένα καφέ. Γιατί όλα είναι πιο δύσκολα απ’ τα δικά μας χρόνια, που είχαμε μια σίγουρη προοπτική, και μια δουλειά μετά τις σπουδές, που μας περίμενε...
Κι εσείς εγγόνια μου υποψήφιοι, μη δειλιάζετε! Η ζωή απλώνεται μπροστά σας, δεν τελειώνει με τις εξετάσεις. Αρπάξτε την, γαντζωθείτε γερά και πεισματικά σ’ ανηφοριές και κατηφοριές. Οι κορφές, οι όποιες κορφές, θέλουν θάρρος, τόλμη και κόπο. Κι εσείς πρέπει να τάχετε όλα αυτά. Γι’ αυτό, εκπαιδευτικός κι εγώ και μάνα και γιαγιά που κάθισα πολλές φορές στα κάγκελα σε σας γονείς – παιδιά μου, μια συμβουλή σας δίνω:
Μόλις δείτε τα παιδιά σας να βγαίνουν απ’ την αίθουσα στο προαύλιο του σχολείου. Χλωμά και προβληματισμένα, με χαμένο βλέμμα κι αβέβαια βήματα, κρύψτε κατάβαθα στην ψυχή σας τη δική σας αγωνία. Μην τα ρωτάτε, τι και πως, ολιγογράμματοι και γραμματισμένοι. Αγκαλιάστε τα ό,τι και όπως κι αν έγραψαν.
Μια αγκαλιά μόνο απ’ τους γονείς τους χρειάζονται! Την έχουν τόσο ανάγκη και νάστε σίγουροι πως θα την θυμούνται σ’ όλη τους τη ζωή.
Καλή Επιτυχία!