ΠΕΡΙπλανήσεις

- Λένε, και το ακούμε συχνά, «μια φωτογραφία χίλιες λέξεις». Κι εγώ ο περιπλανώμενος στην πόλη μέτοικος θα ήθελα να προσθέσω, έτσι στο.. .φτερό, «μια εικόνα για άλλες σκέψεις»!
- Σ’ αυτή την περιπλάνηση, στέκομαι απέναντι σε κάποιες εικόνες αυτής της πόλης. Τις μελετώ, να εξηγήσω το νόημα και το πολιτιστικό περιεχόμενο. Κάπου κάπου τραβάω και καμιά φωτογραφία. Και έτσι πολλές λέξεις ανακατεύονται στις πολλές σκέψεις για «ανάγνωση» και «παίδευση». Κάτι, να απασχολεί το μυαλό για να ξεφεύγει και από την KRISI.

- Μερικές από αυτές στολίζουν τη σημερινή περιπλάνηση. Και μια σκέψη ενός μέτοικου, μου έρχεται από το χωριό που μετανάστευσα. Το θυμάμαι πάντα. Και δεν ξεχνώ την επιθυμία που είχα να γνωρίσω την «πόλη των θρύλων»! Κι όπως έλεγαν οι δάσκαλοί μου, «τα Γιάννενα, τα πρώτα στ’ άρματα, στα γρόσια και τα Γράμματα». Και κάποια ποιητικά ξεχασμένα, «τα Γιάννενα, τα Γιάννενα τα πόθησ' η ψυχή μου»!
- Και καθώς στέκομαι κατάντι σε αυτές τις εικόνες, ή στις φωτογραφίες, το μυαλό μου πηγαίνει στα παραπάνω. «Στα Γράμματα, στα Γράμματα στα πρώτα Γιάννενα»! Και δεν ξέρω αν είναι, και ποια είναι τα πρώτα, και αν υπάρχουν και ύστερα. Αυτόματα έρχονται στη σκέψη, διαβάζοντας όσα είναι κολλημένα στους βανδαλισμένους τοίχους των νοικοκυραίων, στα δημόσια κτίρια, ακόμη και στα σχολεία, και σε Πανεπιστημιακά κτίρια, και στα ιστορικά μνημεία του πολιτισμού της πόλης, έρχονται αυτόματα στη σκέψη αυτά που ακούμε αυτήν την εποχή για «πρώτη φορά Αριστερά!».
- Και ο συνειρμός αυτός, δεν είναι άσχετος με όσα διαβάζουν όλοι στους τοίχους, αφού αυτά εκφράζουν σχεδόν αποκλειστικά και μονοσήμαντα, πολλές και ποικίλες ιδεολογικές αποχρώσεις της Αριστεράς, και όπως μαθηματικά εκφράζονται ως «συνιστώσες», μιας α-συνάρτητης αλγεβρικής ανισότητας.
- Και πρέπει να ομολογήσω, έτσι διαβάζονται από τη σκέψη μου, και τον λογισμό μου, ότι αυτά τα «Γράμματα. τα Γράμματα», τα γράφουν κάποιοι που έμαθαν γράμματα σε αυτή την πόλη. Ότι αυτοί που τα γράφουν είναι «εγγράμματοι», «γραμματισμένοι», «διανοούμενοι», «προοδευτικοί», ίσως και «πτυχιούχοι», βαθείς «γνώστες» «ιδεών», «κινημάτων», «τάσεων», «στάσεων» και «συνιστωσών» και άλλων νεωτεριστικών αντιλήψεων. Αυτό αναγνωρίζεται με πρώτη ανάγνωση, και με βαθμό κάτω της βάσης σε ακραίες ανάγωγες εκφράσεις.
- Και διαβάζοντάς τα διαλογίζομαι, εγώ ο χωριάτης μέτοικος, με τέτοια διάχυτη ρυπαρή εικονογραφία στην πόλη, πως θα διεκδικούσαμε την «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης;»
- «Της Ευρώπης, της Ευρώπης»! Αλήθεια, πως αυτοί οι «προοδευτικοί, διανοητές κλπ» που αρνούνται καθολικά και μαχητικά με μαρκαδόρους, σπρέΰ και βούρτσες και μπουγέλα την θέση μας στην Ευρώπη, δεν ζήτησαν να γίνει ένα δημοψήφισμα από τον Δήμο αν θέλει ο λαός να γίνει η πόλη «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης»; Κάποιοι θα μπορούσαν να ρωτήσουν αν η ιδέα της Ευρώπης κυριαρχούσε στη σκέψη και στην πρόταση των συντακτών ή ήταν μια πονηρή «αυταπάτη», και το ζητούμενο ήταν τα κονδύλια της Ευρώπης, κάποιοι «λουφέδες» και «μπαξίσια»- να μη ξεχνάμε και τα τουρκικά μας κατάλοιπα- για πολλές «προοδευτικές» «πολιτιστικές» παρουσιάσεις.
- Και επειδή η περιπλάνηση ενός μέτοικου συνεχίζεται, στα παλιά Γιάννενα αυτό το λέγανε «σεργιάνι», τουρκιστί, όπως λέμε και «ρουσφέτι», «χαράτσι», «μπαξίσι», «χαβαλές», «μπαξές», τουρκιστί πάλι, για να μη ξεχνάμε τον μιναρέ και τον Αλή πασά που τον έχουμε «τουριστικό ατζέντη» με αξιοθέατο και το.... σπαθί του, που όψιμα ανακαλύφτηκε, σαν «τουριστικό «προϊόν», ενώ σβήσαμε από τον χάρτη της πόλης κάθε ίχνος του βασιλέα απελευθερωτή της πόλης!
- Ξαναγυρνώντας σε αυτές τις εικόνες που όλοι βλέπουμε στην πόλη, δεν μπορεί κανείς, και πιστεύω και «αυτόχθων», να μη σημειώσει με θλίψη, ότι πολλές από τις ρυπαρές αφισοκολλήσεις, «διαφημίζουν» Πολιτιστικές εκδηλώσεις που γίνονται σε δομές και χώρους του Δήμου, και ίσως και να είναι χορηγός ο Δήμος ή και κάποιοι δημόσιοι οργανισμοί. Δηλαδή επιδοτούνται οι βανδαλισμοί, οι βαρβαρισμοί, και η ρύπανση της πόλης. Τελικά βέβαια, η σκέψη σταματά εκεί σαν διαπίστωση, ότι η Πολιτιστική Πρωτεύουσα θάφτηκε κάτω από τις πολιτιστικές αφίσες και τις αντιευρωπαϊκές ιδεοληψίες των σπρέϋ.
- Τώρα που χάθηκε αυτή η ευκαιρία, και πέρα από όσα σχόλια και ΚΡΙΣΕΙΣ έγιναν, ας δούμε με σκεπτικισμό και αυτογνωσία, την ευκαιρία που μας ήρθαν τα «Ψηλά βουνά», του Ζαχαρία Παπαντωνίου, κι εγώ ο μέτοικος, να συμπληρώσω πως, έξω από την πόλη μας μένουν τα δικά μας ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ, με στίχους από έναν άλλο εκατόχρονο ποιητή μας τον Ιωάννη Πολέμη, των παιδικών μας Αναγνωστικών
Μην κλαίς
Μην κλαίς, μη λες πως τίποτα δεν σου μεν' εδώ πέρα Σου μένει, απάνω στα βουνά, τo πέρασμα της μπόρας, Σου μένει η χαραυγή μακριά στο πέλαγο κι' η μέρα Κάτω στον κάμπο οι ελιές και το βουητό της χώρας.
- Και οι περιπλανήσεις του μέτοικου συνεχίζονται στο χώρο, στις σκέψεις, σε εικόνες.

ο  μέτοικος