Κίνητρα και τιμωρία...

- Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΝΕΣΣΗ

Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να καταλάβουμε πως πολλά πράγματα χρειάζονται στην Ελλάδα να αλλάξουν για να αρχίσουμε να γευόμαστε κάποια στιγμή μια άλλη διαφορετική κατάσταση από αυτή την τραγική που μας φέρανε άφρονες πολιτικές και πολιτικοί.
Υπάρχει άραγε η ικανή εκείνη δύναμη υγιών πολιτικών κομμάτων και προσωπικοτήτων που να μπορέσει να απομονώσει όλους όσους πολιτικούς ανακατεύτηκαν, διαχειρίστηκαν και «θεσμοθέτησαν» με νόμους και (παρα)νόμους  τη διαφθορά και τη διαπλοκή; Αν η απάντηση είναι ΝΑΙ στην παραπάνω ερώτηση, είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο να αλλάξει πορεία και η χώρα μας. Αλλιώς το χειρότερο καραδοκεί στην επόμενη στροφή.
Χρειάζονται όπως είπαμε πολλά πράγματα να γίνουν, αλλά δύο θεωρώ πως είναι τα βασικά που θα μπορούσαν άμεσα να σηματοδοτήσουν εκείνη την θετική προοπτική, τα αποτελέσματα των οποίων  θα έδιναν ώθηση και στα υπόλοιπα να πάρουν σιγά-σιγά και μεθοδικά το δρόμο κι αυτά προς την υλοποίηση.
Κίνητρα και τιμωρία λοιπόν. Κίνητρα για ανάπτυξη νέων ντόπιων (και ξένων φυσικά) επιχειρήσεων από νέους άνεργους αλλά με πτυχία και μεταπτυχία και όρεξη για δουλειά. Κίνητρα για μηδαμινή φορολογική και ασφαλιστική επιβάρυνση αρχικά, με στήριξη τομέων αιχμής τεχνολογίας, αγροτικών κτηνοτροφικών σύγχρονων εκμεταλλεύσεων, βιοτεχνικών μικρών επιχειρήσεων, αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό παραδοσιακών και νέων επαγγελμάτων, στήριξη νέων καλλιτεχνών στις καλές τέχνες και με έμφαση στις εφαρμοσμένες τέχνες, ενεργή στήριξη ερευνών και νέων εφευρέσεων κλπ.
Σήμερα οι νέοι αυτοί είτε είναι άνεργοι είτε μεταναστεύουν (αιμορραγώντας και οι ίδιοι αλλά και τη χώρα) είτε ετεροαπασχολούνται-υποαπασχολούνται χωρίς κανένα ενδιαφέρον και αγάπη γι’ αυτό που κάνουν και τα φορολογικά έσοδα που προσφέρουν-εισφέρουν στο κράτος, ούτως ή άλλως είναι εκ των πραγμάτων μηδενικά για να μη πω αρνητικά.
Πολλαπλό όφελος θα προκύψει (ηθικό, οικονομικό, κοινωνικό, δημογραφικό) από τη μικρή μεν φορολόγησή τους, αλλά από το άνοιγμα μιας πόρτας αισιοδοξίας και στήριξης σε όλους αυτούς τους νέους που διψούν να ασχοληθούν με αυτό που αγαπάνε και που δεν επιθυμούν να ξενιτευτούν. Όμως η αυστηρή φορολόγηση και οι εισφορές σε ασφαλιστικούς οργανισμούς, τους αποτρέπουν ακόμη και να γραφτούν στα επιμελητήριά τους, τους αποτρέπει να κάνουν ακόμη και οικογένειες. Αν δεν βοηθηθούν οι νέοι στα πρώτα τους βήματα δεν υπάρχει ελπίδα για το μέλλον, αφού αυτοί είναι που αποτελούν το μέλλον. Τόσο δύσκολο άραγε είναι να γίνει αυτό η πρώτη και επείγουσα προτεραιότητα κάθε κυβέρνησης;
Κίνητρα ναι, αλλά απαραίτητη και η τιμωρία. Τιμωρία αυστηρή και αμείλικτη απέναντι σε όσους παρανομούν ξεκινώντας από τα μικρά και φτάνοντας γρήγορα και στα σπουδαία. Αυστηρός συστηματικός έλεγχος και τιμωρία για την απαρέγκλιτη τήρηση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (ΚΟΚ). Όταν η παράβαση τιμωρηθεί αυστηρά έχει και τα πιο δίκαια φορολογικά έσοδα, συγχρόνως δε προετοιμάζει το έδαφος για την επέκταση του ελέγχου και της τιμωρίας σε όλες τις φάσεις και εκφάνσεις της ζωής μας. Είναι τραγικό και μόνο αν μετρήσουμε πόσοι νέοι πεθαίνουν καθημερινά στους δρόμους από ελλιπή αστυνόμευση και πόσοι μένουν ανίκανοι να εργαστούν. Ναι, είναι πολύ δίκαιο να πληρώνουν υψηλούς έμμεσους φόρους όσοι παρανομούν, παρά να επιβαρύνονται με υπέρογκα ποσά πολίτες που βλέπουν καθημερινά πως δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τη συνεχόμενη αύξηση φόρων, τη μείωση τζίρου και ζήτησης, τη μείωση των μισθών και των συντάξεών τους.  Να δώσω μια μόνο μικρή εικόνα. Φανταστείτε τα φορολογικά έσοδα του κράτους από όλες τις τροχαίες παραβάσεις μιας μόνο μέρας σε όλη την Ελλάδα.
Χρειάζονται λέγεται ελεγκτικοί μηχανισμοί και αυτοί που υπάρχουν δεν επαρκούν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανακρίβεια, οι μηχανισμοί υπάρχουν, οι υπάλληλοι υπάρχουν και επαρκούν, το μόνο που χρειάζεται είναι η διαρκής δραστηριοποίησή τους. Η δραστηριοποίησή τους μπορεί να γίνει αν υπάρξει αποφασιστικότητα από την πολιτική ηγεσία. Η θέση των ελεγκτικών μηχανισμών δεν είναι στα γραφεία -όπως σήμερα γίνεται κατά κόρον- αλλά στους δρόμους και στη συνεχή ενεργό δράση. Μια μόνο προϋπόθεση: το πρόστιμο και η βεβαιωμένη παράβαση δεν θα μπορεί κανείς, ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, να την ελαφρύνει, ή ακόμη χειρότερα να την διαγράψει.
Απλά, λίγα και σταθερά βήματα που δεν έχουν πόνο, που σέβονται τους νέους επιστήμονες και άνεργους και ανεβάζουν τον πολιτισμό και το αίσθημα ευθύνης των πολιτών, ώστε να μπορούν να μπουν τα θεμέλια και για τα επόμενα απαραίτητα βήματα, για την ανύψωση τούτης της χώρας και των πολιτών της σε ένα επίπεδο πιο πάνω από το βυθό που τώρα έχουμε ακουμπήσει και που δεν τον αξίζουμε.
Αλλά επιτέλους, κάποτε πρέπει να ξεκινήσουμε. Κάποτε η κυβέρνηση πρέπει να ξυπνήσει.