Από τα «ωσαννά» στο «σταύρωσον αυτόν»

Βρισκόμαστε στις παραμονές του Πάσχα. Του Χριστιανικού Πάσχα, γιατί υπάρχει και ο Ιουδαϊκό Πάσχα που γιορτάζουν οι Ιουδαίοι σε ανάμνηση της απελευθέρωσής τους από τους Αιγυπτίους. Τι θαύμα κι εκείνο! Πέρασαν την Ερυθρά Θάλασσα που με το θαυματουργικό ραβδί του Μωϋσή έγινε δρόμος και έφθασαν στη γη της επαγγελίας, δηλαδή στη γη Χαναάν την οποία είχε υποσχεθεί προ αιώνων ο Θεός στον Πατριάρχη Αβραάμ όταν του είπε να εγκαταλείψει τη γενέτειρά του και να πάει όπου θα του δείξει Αυτός…
Και ο Αβραάμ, το άφθαστο πρότυπο πίστεως και υπακοής στο θέλημα του Θεού, χωρίς δισταγμό εγκατέλειψε τη γενέτειρά του όπου βασίλευε η ειδωλολατρεία και πήγε στη Χαναάν, που πράγματι ήταν γη της Επαγγελίας, εύφορη και ευλογημένη.
Οι απόγονοί του μετά από σκλαβιά τετρακοσίων ετών στους Αιγυπτίους και από ταλαιπωρίες σαράντα ετών στην έρημο, γύρισαν στη γη των πατέρων τους, στη γη Χαναάν, με πολλές θαυμαστές παρεμβάσεις του Θεού, όπως στην Ερυθρά Θάλασσα που την πέρασαν σαν στεριά ενώ κατέπνιξε τους Αιγυπτίους που τους καταδίωκαν.
Το αξέχαστο αυτό θαύμα της Ερυθράς Θάλασσας το ονόμασαν ΠΑΣΧΑ που θα πει διάβαση – πέρασμα και το γιορτάζουν σύμφωνα με την ιουδαϊκή θρησκεία και χωρίς Χριστό βέβαια αφού περιμένουν τον αντίχριστο…
Για τους Χριστιανούς, Πάσχα είναι το πέρασμα των πιστών μέσω της Εκκλησίας από τη δουλεία της αμαρτίας στην ελευθερία της αγιότητος και από τον φόβο του θανάτου στην αιώνια Ζωή που μας χάρισε ο Χριστός με τον σταυρικό του θάνατο και την ένδοξη Ανάστασή Του.
Βέβαια όλη η επί γης ζωή και διδασκαλία του Χριστού για τους πιστούς είναι «πέρασμα» σε μια άλλη ζωή πίστης και εμπιστοσύνης στην παντοδυναμία Του, ευγνωμοσύνης για τις ευεργεσίες Του, προσευχής για τις θλίψεις, μετανοίας και ανόρθωσης για τις «πτώσεις».
Όμως χρειάστηκε η μέχρι θανάτου υπακοή στον πατέρα Του για να υπογραφεί με το αίμα Του η άφεση των αμαρτιών μας και ν’ ανοίξει η κλειστή πύλη του παραδείσου, η δική μας γη της Επαγγελίας, γι’ αυτό η Εκκλησία ψάλλει: «Τω πάθει Σου Χριστέ παθών ηλευθερώθημεν».
Τι να πρωτοθυμηθούμε από τις σελίδες των Παθών του Σωτήρα μας; Την απάντηση στους περί πρωτείων διαλογισμούς των μαθητών του και το υπόδειγμα ταπεινοφροσύνης με το πλύσιμο των ποδιών τους; Τις τελευταίες Του συμβουλές να μείνουν ενωμένοι μαζί Του και μεταξύ τους και την προσπάθεια να φυλάξει τον Ιούδα από την προδοσία και τον Πέτρο από την τριπλή άρνηση; Τον έπαινο της πράξης λατρείας και μετανοίας της «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης» διότι αγάπησε πολύ; Την παράδοση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας στο Μυστικό Δείπνο της Μεγάλης Πέμπτης και την αγωνία στον κήπο της Γεσθημανή όπου ζητάει να αγρυπνήσουν μαζί Του οι μαθητές και αυτοί… «καθεύδουν»; Την προσευχή στον Πατέρα Του, αν είναι δυνατόν να παρέλθει «το ποτήριον τούτο»; Την τέλεια αυταπάρνηση και υποταγή στο θέλημά Του με το «πλην ουχ ως εγώ θέλω αλλά ως Συ»; Το φιλί του προδότη μαθητή και τη σύλληψή Του ως κακούργου; Την απάντηση του φλογερού Πέτρου στις υπηρετριούλες ότι «ουκ οίδα αυτόν»; Την άδικη δίκη, τους εμπαιγμούς και την καταδίκη σε σταυρικό θάνατο, γιατί η πνευματική τύφλωση εμπόδιζε τους φθονερούς να ιδούν ότι δεν «εποίησε εαυτόν Θεόν» αλλά ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ; Την παρουσίασή Του από τον Πιλάτο στο εξαγριωμένο πλήθος με τις λέξεις «Ίδε ο άνθρωπος» για να ντραπούν μπροστά στη μεγαλειώδη στάση του τέλειου ανθρώπου, που όχι μόνο ο Πιλάτος δεν έβρισκε καμμία ενοχή αλλά και κάποιοι απεσταλμένοι πριν, είχαν ομολογήσει ότι δεν αμάρτησε σε τίποτε και δε βρέθηκε στο στόμα του δόλος; Και όχι μόνο… «Ηνιώμενος και ευεργετών»…
Και όμως αθώωσαν τον Βαραββά και παρέδωσαν τον αθώο «εις το σταύρωσον αυτόν» για να λάμψει η τέλεια Θεανθρώπινη φύση Του με τις τελευταίες λέξεις επάνω στο Σταυρό: «Πάτερ άφες αυτοίς» και «εις χείρας Σου παρατίθημι το πνεύμα μου»…
Με το «τετέλεσται» και την Ανάστασή Του συνέτριψε «τον το κράτος έχοντα του θανάτου» και σαν άλλος Μωϋσής πέρασε το ανθρώπινο γένος στη γη της Επαγγελίας του, στον Παράδεισο, με πρώτο τον ληστή για ν’ ακολουθήσουν οι μυριάδες που πιστεύουν, μετανοούν και ζητούν τη Βασιλεία Του με το «μνήσθητί μου Κύριε».
Λένε ότι είναι πολύ ισχυρή η Ψυχολογία του όχλου και της μάζας γιατί εξαφανίζει πρόσωπα, ισοπεδώνει ιδέες, εκμηδενίζει αξίες και ευθύνεται για μεγάλα εγκλήματα μεγαλύτερο των οποίων είναι η Σταύρωση του Χριστού!
Έτσι εξηγείται το «σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν» της Μεγάλης Πέμπτης από τον ίδιο το λαό που την Κυριακή των Βαΐων φώναζε τα ουρανομήκη «ωσανά»! Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα ραγίζουν και οι πέτρες μαζί με τις καρδιές μας καθώς παρακολουθούμε το θείο δράμα και σκεφτόμαστε: Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς Θεό, αλλά τι μπορεί να γίνει με τον Χριστό! Πού βρίσκεται χωρίς Θεό και πού μπορεί να φτάσει με τον Χριστό! Τι σκλαβιά ζει μακρυά από τον Θεό και τι ελευθερία απολαμβάνει ενωμένος με τον Χριστό! Τι «Πασχαλιά» γιορτάζει χωρίς Θεό και τι ΠΑΣΧΑ χαίρεται με τον λυτρωτή Χριστό! Τι διακοπές κάνει με τις χωρίς Θεό μέριμνες και τι ανάπαυση βρίσκει στο σταυροαναστάσιμο Πάσχα μέσα στους ολοφώτεινους θόλους της Εκκλησίας που ψάλλει πανηγυρικά τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου: «Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν επινίκιον άδοντας…».
Καλή Ανάσταση!