Η Ελλάδα να μη γίνει «αποθήκη» ψυχών!..

Η λέξη hotspot στην νεανική argo σήμαινε «σημείο που αξίζει να επισκεφτείς». Έτσι hotspot θεωρούνταν οι θεατρικές παραστάσεις στο Λονδίνο, η Όπερα στη Βιέννη, τα μουσεία στο Παρίσι, τα εστιατόρια με γαστρονομικές εκπλήξεις στη Βαρκελώνη, οι πλατείες με τα συντριβάνια και τα αρχαία στη Ρώμη.
Με το πέρασμα των χρόνων ονειρευόμουν ότι θα δημιουργούσαμε μια χώρα που θα αποτελεί πόλο έλξης και θα είχε τα δικά της hotspot, για εντελώς διαφορετικούς λόγους από ότι αποτελεί σήμερα: για τον πολιτισμό, το φυσικό κάλος, τις νέες υποδομές, την καινοτομία, την επιχειρηματικότητα, τις ευκαιρίες που θα αναζητούσαν στη χώρα μας άνθρωποι με σπουδές, τεχνογνωσία και δυνατότητες για να παράγουν και να προσφέρουν, μετατρέποντάς την σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Είχα την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος που χάθηκε από τις ατυχείς πολιτικές των τελευταίων ετών και από την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, θα μπορούσε να κερδηθεί. Δυστυχώς όμως η χώρα μας δεν αποτελεί τόπο έλευσης μεταναστών από επιλογή αλλά από ανάγκη.
Είμαι από τους πρώτους που κινητοποιήθηκαν για την στήριξη των προσφύγων. Εκφράζοντας δημόσια αλλά και έμπρακτα την αρωγή μου. Είναι διαφορετικό όμως να αποδέχεσαι την ιστορική ευθύνη του παρόντος που σου αναλογεί για να εκφράσεις την αλληλεγγύη και την συμπαράσταση σου και διαφορετικό η χώρα να μετατρέπεται σε αποθήκη ψυχών.
Μετά τα κοκτειλάδικα, τα μπεργκεράδικα, τα τσιπουράδικα «η ανάπτυξη έρχεται» με τα hotspotαδικα. Με το δεύτερο συνθετικό το «άδικα» να ηχεί από όλο και περισσότερα απεγνωσμένα και φοβισμένα χείλη Ελλήνων. Το 1989 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε την ιστορική φράση η ««Η χώρα μετεβλήθη σε ένα απέραντο φρενοκομείο». Αυτό που ζούμε σήμερα αποτυπώνεται ακριβώς με την παραπάνω φράση αν αντικαταστήσουμε το φρενοκομείο με το hotspotαδικο. Και είναι κρίμα κι άδικο.
Είναι άλλο ο «έχων δύο χιτώνια να δίνει το ένα» που είναι ηθική μας υποχρέωση όσο θέλουμε ακόμα να λεγόμαστε άνθρωποι και διαφορετικό η μόνη αναπτυξιακή πολιτική στη χώρα να είναι η ανέγερση hotspots.
Η κυβερνητική μεταναστευτική πολιτική, εκτός τόπου και χρόνου. Περήφανη για την κυβερνητική πολιτική δηλώνει η πρώην υπουργός μεταναστευτικού που έβλεπε μετανάστες να λιάζονται και να εξαφανίζονται. Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής παρά την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί σε όλη τη χώρα, δηλώνει  ότι «δεν απολογούμαστε στους υμνητές της βαρβαρότητας». Ποιοι είναι αυτοί οι βάρβαροι; Τα κόμματα της αντιπολίτευσης «που βάζουν πλάτη» στο προσφυγικό;
Είναι άλλο το DNA «του ξένιου Ζευς» που μας διακρίνει και η προσωρινή φιλοξενία, που οφείλουμε να προσφέρουμε σε χτυπημένους από τη μοίρα ανθρώπους και άλλο το να ακούγεται από επίσημα χείλη υπουργού ότι η ενσωμάτωση των  μεταναστών στην κοινωνία μας, μπορεί να λύσει το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας.
Και είναι υποκριτικό όταν τόσο καιρό οι κυβερνώντες δεν έχουν την ευθιξία να δημιουργήσουν τις συνθήκες και τις ευκαιρίες για να βρούνε δουλειές οι νέοι στην Ελλάδα και τους αναγκάζουν να φύγουν μετανάστες, να (δήθεν) ευαισθητοποιούνται υπέρμετρα για να υποδεχθούν ξένους μετανάστες. Πως είναι δυνατόν να είμαστε αναίσθητοι όταν διώχνουμε τα δικά μας παιδιά και ευαίσθητοι όταν δεχόμαστε ξένα παιδιά; Τι είδους επιλεκτική ευαισθησία είναι αυτή;
Τελικά ποιο δρόμο αξίζει να διαλέξουμε; Της αλληλεγγύης άνευ όρων ή της ξενοφοβίας και των κλειστών συνόρων;
Η κουλτούρα, ο πολιτισμός, αλλά και η ιστορία μας σαν Έλληνες που βιώσαμε πολέμους και ξεριζωμούς δεν μας επιτρέπει να είμαστε ανάλγητοι και αδιάφοροι.
ΝΑΙ οφείλουμε να στηρίξουμε τους πρόσφυγες. NAI να ξαναπάμε τρόφιμα και ρούχα. Να δώσουμε ακόμη και από το υστέρημα μας. Να συμφωνήσουμε για την προσωρινή φιλοξενία ακόμη και σε κοντινή ακτίνα από τα σπίτια μας. Γιατί αν είμασταν στη θέση τους θα θέλαμε να κάνουν το ίδιο και με εμάς.
ΟΧΙ όμως η Ελλάδα να γίνει μια ΜΚΟ Προσφυγικού. Η κυβέρνηση έχει σοβαρές ευθύνες, γιατί η χώρα παραπαίει. Πρέπει να είμαστε πολύ συγκεκριμένοι, να διαχωρίζουμε τους πρόσφυγες από τους μετανάστες. Nα δείχνουμε την αλληλεγγύη μας προς τους πρόσφυγες αλλά να μη δεχόμαστε τους μετανάστες όλου του κόσμου. Δυστυχώς, η προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα μας στοιχίζει και σε χρόνο και σε χρήμα. Τα hotspots δεν είναι ανάπτυξη. Το συγκριτικό πλεονέκτημα της γεωπολιτικής μας θέσης που ενώνει Δύση και Ανατολή αντί να αξιοποιηθεί, μετατράπηκε σε αχίλλειο πτέρνα. Είναι ο στρατηγικός σχεδιασμός της κυβέρνησης, ανόητε…

* Ο Πέτρος Ι. Μπούγιας  είναι Αγρονόμος Τοπογράφος Μηχανικός (Α.Π.Θ), Msc «Περιβάλλον & Ανάπτυξη των Ορεινών Περιοχών» (Μ.Ε.Κ.Δ.Ε) και Μέλος της ΜΕ.ΣΥ.Α στο πολιτικό κίνημα  Ποτάμι.