Οι αρεστοί κι οι άριστοι…

l Τον τελευταίο καιρό τηλεόραση και εφημερίδες ασχολήθηκαν με το θέμα της αλλαγής των διοικητών των νοσοκομείων και μάθαμε έκπληκτοι ότι σ’ αυτή την ευαίσθητη θέση, θήτευσαν γυμναστές, θεολόγοι, γεωπόνοι, απόστρατοι άλλων άσχετων ειδικοτήτων.
Σε μία περίοδο μεγάλης κρίσης στη χώρα μας και ολοφάνερης και δραματικής στο χώρο της υγείας, με τα νοσοκομεία να υπολειτουργούν, με ελλείψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, αλλά και με σοβαρές ελλείψεις σε υλικά πρώτης ανάγκης, το θέμα των διοικητών γίνεται εξαιρετικά λεπτό και εξαιρετικά κρίσιμο.
Γιατί για να μπορέσει να λειτουργήσει έστω και στοιχειωδώς ένα νοσοκομείο χρειάζεται άξιο τιμονιέρη. Και δεν αρκεί μόνο η εμπειρία. Χρειάζεται πρωταρχικά η γνώση.
Γιατί, πώς να διαχειριστείς ένα χώρο που σου είναι ξένος κι άγνωστος και δεν είχες ποτέ καμία σχέση μαζί του; Και πώς είναι δυνατόν να αναλάβει τη διοίκηση ενός κολοσσού άνθρωπος άσχετος, έστω και πτυχιούχος. Δεν αρκούν τα πτυχία κι οι περγαμηνές άλλου χώρου, αν φυσικά υπάρχουν. Εδώ χρειάζονται βασικά προσόντα, πιστοποιημένα, ειδικά στο χώρο της υγείας τον τόσο ευαίσθητο.
Δυστυχώς… γι’ άλλη μία φορά, πολλοί νέοι με τα ανάλογα προσόντα παραμερίστηκαν από άλλους «αρεστούς». Και ανακύπτουν εύλογα τα ερωτήματα κι οι απορίες:
• Σε μια χώρα που ανεβαίνει το Γολγοθά της καθημερινά, ως πότε θα συνεχίσουν να μένουν στο περιθώριο άνθρωποι με προσόντα και να επιπλέουν «οι αρεστοί» και πώς να πείσεις τους νέους μας να μην ετοιμάσουν τις βαλίτσες τους για την ξενητιά και «να πάρουν τα μάτια τους» από την Ελλάδα!
Γιατί τι να τα κάνουν τα βαριά βιογραφικά, τα απανωτά μεταπτυχιακά αφού δεν μετρούν;
• Και οι άλλοι που βρίσκονται στο σκαλοπάτι των Πανελληνίων με ποια κριτήρια να διαλέξουν το επάγγελμα που ονειρεύονται για τη ζωή τους; Τους κόβονται τα φτερά όταν προτιμούνται «οι αρεστοί κι όχι οι άριστοι» κι η αξιοκρατική επιλογή παραμένει λέξη κενή, ευσεβής πόθος. Τεράστιο θέμα, άλυτο, όπως φαίνεται!