Θ’ αντέξει η χώρα το «τσουνάμι»;
Η τακτική των πολιτικών στην μοναδική ίσως ευκαιρία που δόθηκε στην χώρα μας με την συμμετοχή της στην ευρωπαική οικογένεια, απέδειξε ότι δεν είμαστε ικανοί να αναλάβουμε κάποιο σοβαρό ρόλο στην διευρυμένη ευρωπαϊκή κοινωνία. Μια τεράστια αγορά για την ελληνική οικονομία άνοιξε τις πόρτες της. Η στήριξη της υποδομικής ανάπτυξης με δρόμους, γέφυρες και τούνελ, άγνωστης για μας τεχνολογίας, ήτανε γεγονός. Η μοντερνοποίηση των λιμανιών, των αεροδρομίων, η κατασκευή σύγχρονων νοσοκομειακών μονάδων και η αξιοποίηση της απομονωμένης περιφέρειας είχανε εξασφαλισμένη χρηματοδότηση.
Ανοίξανε δρόμοι για την προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων, δοθήκανε δυνατότητες μετάγγισης συνεχούς τεχνολογίας και τεχνογνωσίας. Η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και ανθρώπων με διαφορετικές εμπειρίες, νοοτροπίες και πολιτισμούς, ανοίγανε νέους ορίζοντες για την χώρα μας. Από μας ζητούσανε μόνο σοβαρές προτάσεις και αξιόπιστους σχεδιασμούς. Η ιστορία μας έδειξε πως εμείς δεν θέλαμε να καταλάβουμε τίποτε από όλα αυτά. Για μας, ευρωπαϊκή κοινότητα σήμαινε πακέττα, μπάμπερς, μοιρασιά, διαφθορά! Έτσι μας μάθανε οι κακοί μας δασκάλοι!!! Το όπιο της φυλής μας, η πολυθρύλητη διαφάνεια, η κοινωνική δικαιοσύνη και η αξιοκρατία παρέμειναν τροφή των αφελών.
Τώρα στεκόμαστε εμείς οι Έλληνες, μπροστά στον κίνδυνο να χάσουμε τις ρίζες μας. Χωρίς επιλογές κι ελπίδα ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους στο εξωτερικό, όχι σ’ εμάς. Ποιος δρόμος σφυρηλατείται; Αναδιάρθρωση του χρέους, πτώχευση, επιστροφή στην δραχμή ή πιστή εφαρμογή του μνημονίου; Τι ήτανε τελικά αυτό το μνημόνιο; Είναι τόσο το βάρος του που μπορεί να γονατίσει μια οικονομία ή είναι μείγμα ψευτοπολιτικής αδυναμίας και επιστημονικής άγνοιας; Πώς έφτασε η χώρα μας σ’ αυτό το χάλι;
Το μνημόνιο, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια συνταγή του γιατρού μας μετά την διάγνωση. Είναι μια σειρά ιατρικών φαρμάκων, που είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε για να βοηθήσουμε την υγεία μας. Ξέρουμε οτι το φάρμακο είναι πικρό, πολύ πικρό και όμως το παίρνουμε. Στην προκειμένη περίπτωση, το μνημόνιο είναι δυστυχώς το ιδιαίτερα πικρό φάρμακο για την εξυγίανση της οικονομίας. Είναι η συνταγή για να μπορέσει η κοινωνία να ξαναβρεί τον ρυθμό της και η οικονομία, ανταγωνιστικά και διαρθρωτικά ανανεωμένη, να ξαναγίνει εγγυητής της ευημερίας της κοινωνίας. Η συνταγή είναι απαιτητική, αλλά δεν παύει να είναι ρεαλιστική. Κρύβεται στη δοσολογία το μυστικό της γιατρειάς της, άραγε;
Το αιώνια παθητικό εμπορικό ισοζύγιο, το τεράστιο δανειακό βάρος του προϋπολογισμού και η σύνθεση των συναλλαγματικών αποθεμάτων της Τράπεζας της Ελλάδας, μαρτυρούν οτι η οικονομία μας ήτανε σχεδόν πάντα γονατισμένη και πριν από το μνημόνιο. Ο δρόμος που χαράζανε οι μάγοι της πολιτικής στο κέντρο, ήτανε γεμάτος λακκούβες σκοπιμότητας και ληστρικές επιδιώξεις. Η οικονομία της χώρας μας έπασχε και πάσχει απο χρόνια ανταγωνιστική ανεπάρκεια, από μόνιμη διαρθρωτική παράλυση, επενδυτική αποχή του υγιούς ιδιωτικού κεφαλαίου και έλλειψη τεχνολογίας.
Ο προστατευτισμός που επί χρόνια εφαρμοζότανε στην χώρα μας, για να προστατέψει την εγχώρια παραγωγή και τα συμφέροντα των ολίγων, θέριωνε επενδυτικές και διαρθρωτικές αδυναμίες, υπέθαλπε την ανάγκη της τεχνολογικής ανανέωσης και οδήγησε στην υπέρμετρη διαστασιοποίηση ενός αντιπαραγωγικού δημόσιου τομέα. Με το άνοιγμα των συνόρων η κακοαναθρεμμένη ελληνική οικονομία γονάτισε, ανήμπορη ν’ αντιμετωπίσει τον ισχυρό εξωτερικό ανταγωνισμό. Ο ασκός της φτηνής χρηματοδότησης άνοιξε και άλλαξε κατεύθυνση με φόντο την κατανάλωση και τις εισαγωγές, υπερπηδώντας την εγχώρια παραγωγή. Η τραπεζική λογική στροβιλίστηκε, χωρίς το παραγωγικό αντίκρυσμα της αποπληρωμής. Δημόσιο, οικονομία και λαός βουλιάξανε στο χρέος. Και ήρθε η ώρα της κρίσης. Και αντιδρούμε στην επιβολή των μέτρων και την αποπληρωμή των «κόκκινων» δανείων. Κι έγινε η ψευτοευδαιμονία αγανάκτηση. Έγινε στρόβιλος εκβιασμών και πιέσεων που θεριεύουν την σύγχυση και οξύνουν την κρίση. Τι κάνουμε;
* * *
Η πόρτα της ειρήνης για την χώρα μας, σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές, είναι η σύνεση. Μια σύνεση χωρίς απειλές και λεονταρισμούς, συνυφασμένη με την αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή, τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, την ιδιωτικοποίηση κάθε αντιπαραγωγικής κρατικής επιχείρησης και τη ροή κεφαλαίων και τεχνολογίας από το εξωτερικό. Κι είναι θεμέλιο για το ξεπέρασμα των συμπληγάδων το αργοναυτικό παράδειγμα, η ομοψυχία λαού και πολιτικής. Μιας υπεύθυνης και έντιμης πολιτικής, στηριγμένης στην αγάπη ενός καλοαναθρεμμένου λαού.
Η επιστροφή στη δραχμή σημαίνει σβύσιμο. Η ορμή του παλιρροιακού GREXIT είναι σαρωτική και η χώρα μας πολύ μικρή για να τ’ αντέξει.
