Δεν σώζεται η χώρα με την «τιμωρία» των συνετών!

Ο εξαγγέλλων, σχεδόν περιχαρής, νέους φόρους αρμόδιος Υπουργός, απειλεί, κατά κάποιο τρόπο ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση δίνει, a priori, ως προνομιούχο και φοροφυγάδα, οιονδήποτε αποταμιευτή, επειδή δεν έρρεπε σε σπατάλες, επίδειξη και Life Style και δεν έσπευδε σε νυκτερινά «πολιτιστικά κέντρα» αλλά συνεπής στις υποχρεώσεις του, προνοητικός για το μέλλον, φρόντιζε κατά τις επιταγές του Καβάφη να κάνει σωστούς λογαριασμούς: «Την δύσκολη ζωή μου ασφαλή να κάνω», και έτσι διαθέτει κάποια κατάθεση στην τράπεζα. Αυτό προφανώς κατά τον κ. Υπουργό είναι ύποπτο, άρα ο καταθέτης… ένοχος! Και ως «έχων» πρέπει να πληρώσει, άνευ ετέρου.
Η αντίληψη αυτή του κ. Υπουργού μου θυμίζει τον ήρωα του βιβλίου «Ο βασιλεύς των ορέων» του Γάλλου Συγγραφέα και Ακαδημαϊκού Εδμόνδου Αμπού (1828-1885), τον αρχιλήσταρχο Χατζησταύρου, ο οποίος διελογίζετο από το 1850 ακόμα πώς να ληστεύει «δικαίως» τους συλλαμβανομένους απ’ αυτόν: «Θα έπρεπε να έχω ένα μητρώο μ’ όλους τους κατοίκους του βασιλείου, με την περιουσιακή κατάσταση σε ακίνητα και κινητά»!
Μήπως θα έπρεπε ν’ αναρωτηθεί ο κ. Υπουργός για την σύμπτωση των απόψεών του με τον ήρωα του Εδμόνδου Αμπού; Και μήπως να λάβει υπ’ όψη του και την προτροπή του Αλεξανδρινού προς τον αυτοκράτορα του πρώιμου Βυζαντίου, Ιουλιανό: «Μηδέν άγαν, Αύγουστε»!
Μια άλλη αντίληψη, που φαίνεται να διακατέχει τον κ. Υπουργό, είναι ότι με την φορολογική τρομοκρατία και το ανηλεές φοροκυνηγητό, θα κατακτήσει το «χρυσόμαλλο δέρας» του Ιάσονα και έτσι θα λυθούν τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας.
Φρονώ ότι εκείνο που λείπει από τη χώρα είναι το σύστημα, η γνώση, η πειθαρχία, το σοβαρό και αποτελεσματικό κράτος, η έντιμη διοίκηση, η αξιοπιστία και η ικανότητα του πολιτικού κόσμου της χώρας.
Η προσέγγιση των προβλημάτων της Ελλάδας δεν επιτυγχάνεται με κραυγές, συνθηματολογία, μεγαληγορία και περισσολογία. Έτσι μπορεί να κατακτηθεί η εξουσία όχι όμως και να κρατηθεί.
Γι’ αυτό, για την έξοδο από την μίζερη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, είναι απαραίτητη η ανάπτυξη και οι επενδύσεις. Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, ο περιορισμός του απίστευτα διογκωμένου δημόσιου τομέα και η δραστική μείωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Ακόμα, η χρηστή και αποτελεσματική διοίκηση, η απελευθέρωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας από γραφειοκρατικές διατυπώσεις και δεσμεύσεις, η ύπαρξη μιας πραγματικά ανοιχτής κοινωνίας, χωρίς την καθοδηγητική και ηγεμονική κουλτούρα αυτής της αριστεράς, της οποίας το πνεύμα είναι διαλυτικής φύσεως.