Μόνιμα «υποζύγια» στη χώρα της απάτης!..

Είναι γνωστό ότι ως μόνιμα υποζύγια χαρακτηρίζονται οι έντιμοι πολίτες αυτής της χώρας που έγκαιρα πληρώνουν τους φόρους τους στο κράτος κι αυτό, σε αναγνώριση της συνέπειάς τους, τους φορτώνει με πρόσθετους φόρους και ειδικές εισφορές για να καλυφθούν τα κενά του προϋπολογισμού, που προέρχονται από τους πάσης φύσεως απατεώνες που μετέτρεψαν τη χώρα μας σε χώρα γενικευμένης απάτης.
Συνοπτικά, δίκην μνημονίου αναφέρονται πεδία απάτης και απατεώνες, όπως συχνά διαβάζουμε στις εφημερίδες ή ακούμε στην τηλεόραση: Κακοπληρωτές κόκκινων δανείων. Κακοπληρωτές λογαριασμών ΔΕΗ (κλοπή ρεύματος, υψηλές καταθέσεις κ.α.). Παράνομες αγροτικές συντάξεις (αγρότισσες με βαμμένα νύχια ποδιών!). Παράνομες συντάξεις αναπήρων (τυφλοί που οδηγούν ταξί!). Παράνομες συντάξεις αντιστασιακών. Μισθοί και συντάξεις πολλών ταχυτήτων (Βουλή, ΔΕΗ, ΟΤΕ κ.α. ΔΕΚΟ). Οικονομικές διευκολύνσεις στους ιδιοκτήτες αυθαιρέτων ακόμα και εντός δασικών εκτάσεων ή δίπλα στις ακτές. Όργια συναλλαγών στις πολεοδομίες και στις εφορίες. Πλασματικά δικαιολογητικά και παράνομες εισπράξεις στον ΟΑΕΔ. Πλασματικές συνταγογραφήσεις φαρμάκων. Εικονικά τιμολόγια αγροτών προς όφελος των μεσαζόντων. Εικονικά τιμολόγια μεταποιητικών βιομηχανιών κτηνοτροφικών προϊόντων προς όφελος των καρτέλ των Super Markets. Συνταξιούχοι φαντάσματα στο ΙΚΑ. Οικονομικές ατασθαλίες στον ΟΠΑΠ, στην τ. ΑΤΕ, στα Ασφαλιστικά Ταμεία, στη ΔΕΗ κ.α.
Σκανδαλώδεις αμοιβές και συντάξεις συνδικαλιστών. Νοθεία και λαθρεμπόριο καυσίμων. Διαπλοκή στη διακίνηση του φαρμάκου. Διαπλοκή στις συμβάσεις με ιδιωτικά νοσηλευτήρια. Εισαγόμενα κρέατα με εγχώριες σφραγίδες. Κυκλώματα, ενίοτε και με την εμπλοκή αστυνομικών, διακίνησης ναρκωτικών και λαθρομεταναστών ως και προστασίας του υποκόσμου και λειτουργίας νυκτερινών κέντρων. Νοθεία σε ποτά, ελαιόλαδο και φυτικά λίπη. Μεγάλες κομπίνες στα Τελωνεία. Κατά συροήν και εξακολούθησιν εξαπάτηση της Ε.Ε. (τ. ΕΟΚ) από αγρότες και κτηνοτρόφους (αριθμός ελαιοδένδρων, παραγωγής βαμβακιού, αριθμού βοοειδών και αιγοπροβάτων). Καραμπινάτη φοροδιαφυγή από το μικροπωλητή των λαϊκών αγορών και των πανηγυριών μέχρι τους μεγαλοδικηγόρους και μεγαλογιατρούς και τους ιδιοκτήτες εξωχωριών εταιριών.
Γνωστή επίσης η φοροδιαφυγή ηλεκτρολόγων, υδραυλικών, ψυκτικών, συνεργείων αυτοκινήτων ως και άλλων συναφών με την οικοδομή επαγγελματιών. Εκατοντάδες Οργανισμοί του Δημοσίου με 2 έως 5 υπαλλήλους βαρύνουν αδικαιολόγητα τον κρατικό προϋπολογισμό. Άγρια και απάνθρωπη εκμετάλλευση της μαύρης εργασίας Ελλήνων και μεταναστών (αγροτικός τομέας, εστιατόρια, ξενοδοχεία, καφετέριες, επιχειρήσεις) με συνέπεια την εισφοροδιαφυγή εις βάρος των ασφαλιστικών ταμείων πέραν της ήδη καταγεγραμμένης και ανερχομένης σε πολλά δισ. ευρώ. Συστηματική η μη έκδοση αποδείξεων.
Σε ώρες κρίσιμες με υποσιτιζόμενα ελληνόπαιδα, αποτελεί πρόκληση οι 300 της Βουλής να μην φορολογούνται από το πρώτο ευρώ, όπως όλοι οι Έλληνες, να εισπράττουν αμοιβές από τη συμμετοχή τους σε διάφορες επιτροπές και να μην έχει μειωθεί η σύνταξή τους κατά 50% όπως όλων ημών των υπολοίπων. Αποτελεί πρόκληση, για τις σημερινές συνθήκες η διάθεση τριών, ίσως και πλέον, γραφείων στους τέως προέδρους της Βουλής των Ελλήνων μερικοί των οποίων, με τη συμπεριφορά τους, ευτέλισαν το θεσμό στα όμματα και των πλέον απλών πολιτών. Ο ευτελισμός ο δικός τους ποσώς ενδιαφέρει τους Έλληνες, ο ευτελισμός όμως του θεσμού ουδόλως είναι προσωπική τους υπόθεση. Πάει πολύ να συνεχίσουν, δια βίου, να επιβαρύνουν το δημόσιο προϋπολογισμό. Ας αρκεσθούν στη σύνταξή τους, όπως όλοι οι άλλοι.
Επίσης, με τις αλλεπάλληλες εκλογές, καταλήξαμε να έχουμε 9 (εννέα) τ. πρωθυπουργούς που εν μέσω κρίσης, επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό με τα ειδικά προνόμια που νόμιμα μεν απολαμβάνουν αλλά τα έχουν πράγματι ανάγκη; Κανένα δείγμα γραφής. Το φαινόμενο του ατομικισμού επικρατεί από άκρου εις άκρον.
Ο γράφων δεν διεκδικεί περγαμηνές στον τομέα της κοινωνικής ψυχολογίας ούτε της ιστορίας. Είναι απλά ένας επιστήμων των θετικών επιστημών και αρκείται στην αποτύπωση των πραγματικών δεδομένων που εκφράζουν, σήμερα, την ποιότητα της σύνθεσης του ιστού της ελληνικής κοινωνίας και επιχειρεί να διατυπώσει τον προβληματισμό του αν με μια τέτοια, σαθρή νοοτροπία διοικούντων και διοικουμένων έχει μέλλον αυτός ο τόπος. Πόσο θ’ αντέξουν ακόμα τα μόνιμα υποζύγια να πληρώνουν για τους απατεώνες; Αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί μας την κρισιμότητα των στιγμών; Ευχή όλων είναι ν’ αποφευχθεί η κοινωνική έκρηξη, γιατί τότε κανείς δεν θα μπορεί να προβλέψει την κατάληξή του.