Το «Πόθεν Έσχες»...

l Πολύς θόρυβος ξέσπασε τελευταία με αφορμή το γεγονός ότι κορυφαίος υπουργός της Κυβέρνησης  και καθηγητής των Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης ξέχασε να δηλώσει, όταν εκλέχτηκε, πριν τρία χρόνια βουλευτής, σύμφωνα με την υποχρέωση που απορρέει από τον περιλάλητο νόμο του "Πόθεν έσχες", ούτε λίγο, ούτε πολύ, ένα εκατομμύριο ευρώ. Πώς τώρα και γιατί ήρθε, καθυστερημένα, στην επιφάνεια αυτό το γεγονός, είναι θέμα που θα ερευνήσει, όταν συνέλθει, η αρμόδια Επιτροπή.
Το θέμα αυτό με το "Πόθεν Έσχες", ιδιαίτερα των βουλευτών και των υπουργών, έχει έλθει επανειλημμένα στην επιφάνεια και έχει δημιουργήσει στην κοινή γνώμη την εντύπωση ότι πρόκειται περί πραγματικής κοροϊδίας. Και, κατά πάσα πιθανότητα, αυτό συμβαίνει. Ο νόμος του "Πόθεν Έσχες" ψηφίστηκε, για πρώτη φορά, από την Ένωση Κέντρου, και στην εισηγητική έκθεση αναφερόταν ως αιτιολογικό "η προστασία της τιμής και της υπολήψεως του πολιτικού κόσμου".
Τι συνέβη όμως από τότε, μέχρι σήμερα, όλοι το γνωρίζουμε. Οι πολιτικοί μας – βουλευτές και υπουργοί – δηλώνουν το "έσχες" όποιο, βέβαια, από αυτό δηλώνουν, όχι όμως το "πόθεν". Και αντί αυτό να ελέγχεται από μια Επιτροπή Ανώτατων Δικαστικών, αναμιγνύονται στον έλεγχό του και οι ίδιοι οι πολιτικοί. Πρόεδρος της Επιτροπής μάλιστα είναι ένας απ’ τους αντιπροέδρους της Βουλής, που ανήκει πάντα στο κόμμα που κυβερνάει. Δηλαδή οι ελεγχόμενοι είναι και ελέγχοντες, με αποτέλεσμα να εξαερώνεται και η στοιχειώδης απόδοση της Δικαιοσύνης.
Έτσι βλέπουμε – ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια – αρκετούς από αυτούς, να μπαίνουν στην πολιτική πάμπτωχοι και να φεύγουν, αν όχι πάμπλουτοι, τουλάχιστον με περιουσία που υπό διαφορετικές συνθήκες δε θα την έβλεπαν ούτε στον ύπνο τους. Θυμίζουν μάλιστα κάποιοι απ’ αυτούς τους "ψωριασμένους κόντηδες" – δηλαδή τους Βαυαρούς – που αναφέρει ο Μακρυγιάννης στα "Απομνημονεύματά" του.
"Ήρθαν, λέει, στην Ελλάδα και έφυγαν με μιλιούνια τάλλαρα, αγόρασαν στην πατρίδα τους (τη Βαυαρία) έναν τόπο και τον έβγαλαν Ελλάς και μουτζώνουν εμάς τους ανόητους Έλληνες". Μήπως δεν κάνουν κάτι παρόμοιο, κάποιοι από τους πολιτικούς μας, με τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό, που προέρχονται, βασικά, από αδήλωτα χρήματα του Ελληνικού λαού;
Έτσι, ενώ ο αρχικός νόμος ήθελε να προστατεύσει "την τιμή και την υπόληψη" του πολιτικού κόσμου, με τον τρόπο που εφαρμόζεται, και τους ίδιους εκθέτει, και εμάς τους αφελείς κοροϊδεύει. Και η κοροϊδία αυτή είναι διαχρονική. Προσλαμβάνει δε τεράστιες πολιτικές και ηθικές διαστάσεις, που πρέπει σοβαρά να μας προβληματίσει και να απαιτήσουμε τη σωστή εφαρμογή του, όταν οι παραλείψεις και οι παραβάσεις του συνδέονται με τους κατ’ εξοχήν φύλακες της οικονομικής ζωής των Ελλήνων, και αυτοί είναι οι υπουργοί Οικονομικών – οι λεγόμενοι "Τσάροι της Οικονομίας", και οι συγγενείς τους.
Τα αλλεπάλληλα συμπτώματα που εμφανίστηκαν, τα τελευταία χρόνια, δεν αφήνουν περιθώρια εφησυχασμού. Θυμάστε όλοι, φαντάζομαι, τον υπουργό Οικονομικών, τον Παπακωνσταντίνου. Διέγραψε ονόματα στενών συγγενών του από την περιβόητη πια λίστα Λαγκάρντ, παραπέμφθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο, τιμωρήθηκε επιεικέστατα, με την προτροπή του Προέδρου "πηγαίνετε και μηκέτι αμαρτάνετε"!
Θυμάστε επίσης τον άλλο "τσάρο της Οικονομίας" τον Παπαντωνίου. Βρέθηκε το όνομα της δεύτερης συζύγου του στην ίδια λίστα· στην αρχή επρόκειτο για απλή συνωνυμία, στη συνέχεια, ήταν χρήματα του πρώην συζύγου, και τελικά ήταν χρήματα που ανήκαν στη σύζυγο, αλλά ο σύζυγος ξέχασε να τα δηλώσει. Παραπέμφθηκε σε δίκη και, πρωτόδικα καταδικάστηκε.
Ήρθε με τη σειρά του ο Χαρδούβελης, στον οποίο ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος είχαν αναθέσει τις διαπραγματεύσεις με τους Εταίρους, για να βγούμε από την κρίση. Και τι αποδείχθηκε; Είχε βγάλει και αυτός χρήματα στο εξωτερικό, γιατί, όπως είπε, "Φοβήθηκα, όπως φοβήθηκαν οι μισοί Έλληνες, μήπως τα χάσω!" Και αυτός είχε αναλάβει να προστατεύσει τα χρήματα του Ελληνικού λαού!
Και τελευταία, έσκασε σαν βόμβα, η υπόθεση του υπουργού Οικονομίας Σταθάκη. Ξέχασε και αυτός να δηλώσει στο "Πόθεν Έσχες" ένα εκατομμύριο ευρώ και υπέβαλε, ως βουλευτής, "ατελή δήλωση".
Είδα στο Διαδίκτυο το νόμο για το "Πόθεν Έσχες" που είναι σε ισχύ. "Ελεγχόμενος – λέει ο νόμος – που παραλείπει να υποβάλει την προβλεπόμενη δήλωση ή υποβάλλει ανακριβή στοιχεία εν γνώσει του, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών και με χρηματική ποινή· στον υπαίτιο επιβάλλεται και η στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων. Αν η πράξη τελέστηκε από αμέλεια επιβάλλεται φυλάκιση από έξι μηνών έως δύο ετών.
Στην προκειμένη περίπτωση υποστηρίχθηκε ότι η παράλειψη αυτή έγινε όχι "εν γνώσει" αλλά από αμέλεια. Φίλος μου που ξέχασε, πρόσφατα να δηλώσει ένα ασήμαντο ποσό – όχι από δική του υπαιτιότητα – δέχθηκε το ανάλογο πρόστιμο, με το αιτιολογικό ότι "άγνοια νόμου" και συνεπώς "αμέλεια" δε δικαιολογείται.
Αυτό όμως στην Ελλάδα συμβαίνει με τους απλούς πολίτες. Για τους "έχοντες" όμως και "κατέχοντες" την εξουσία ισχύουν άλλα μέτρα και άλλα σταθμά. Υπάρχει άλλωστε και η οδός της παραγραφής. Έχουμε να κάνουμε, όπως βλέπετε, με "ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες", όπως γράφει ο Σεφέρης στον "Τελευταίο Σταθμό" και έτσι ζούμε "σε βαθιά άκραχτα μεσάνυχτα, μέσα στην Πολιτεία την Κοιμισμένη", όπως θα επαναλάμβανε, αν ζούσε σήμερα ο Γρυπάρης και έβλεπε τις σύγχρονες "Εστιάδες", που ανέλαβαν να κρατάνε "άσβηστη τη φωτιά" και άφησαν "να σβήσει", αφήνοντας πίσω τους αποκαΐδια.