Οι «μεγαλόψυχοι» Ευρωπαίοι και ο διπλασιασμός της Ελλάδας...

-  Με αφορμή την σημερινή επέτειο από τη ναυμαχία του Ναυαρίνου

- Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

Τα τελευταία χρόνια ακούμε πολλά παράδοξα και παράλογα για κάποια γεγονότα ή μεγάλες προσωπικότητες της Ελληνικής Ιστορίας από κάποιους Έλληνες, οι οποίοι εκφράζονται δογματικά σαν αυθεντίες, που θέλουν να απαξιώσουν όλους τους προηγηθέντες ιστορικούς…
Αρχές Οκτωβρίου κάθε χρόνο, που βρισκόμαστε κοντά στην ημερομηνία 8 Οκτωβρίου 1827, που έγινε η ναυμαχία του Ναυαρίνου, κατά την οποία καταστράφηκε ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος και η ναυμαχία αυτή εσήμανε την ελευθερία της Ελλάδας, ακούγονται πολλά.
Στο γεγονός αυτό βρίσκουν την ευκαιρία κάποιοι για τους δικούς τους σκοπούς να τονίσουν πόσο μεγαλόψυχοι φάνηκαν οι Ευρωπαίοι απέναντι στην Ελλάδα και την βοήθησαν να ελευθερωθεί ή μάλλον αυτοί την απελευθέρωσαν και αργότερα την διπλασίασαν με την εύνοιά τους. Κανένα άλλο κράτος δεν ευνόησαν, όσο ευνόησαν την Ελλάδα.
Όσον αφορά στην απελευθέρωση το θέμα έχει δυο όψεις: Πρώτον οι Ευρωπαίοι ξεχνούν το ρόλο που έπαιξαν στην υποδούλωση της Ελλάδος και του Ελληνισμού γενικότερα. Αυτοί προετοίμασαν το έδαφος για την επικράτηση των Τούρκων με τις σταυροφορίες και κυρίως με την κατάληψη της Κων/πολης την 12η Απριλίου 1204. Οι βαρβαρότητες που διέπραξαν ξεπερνούν εκείνες των Τούρκων στις 29 Μαΐου 1453.    
Οι Δυτικοί υποστηρίζουν ότι οι σταυροφόροι κατέλαβαν την Κων/πολη μόνοι τους, χωρίς εντολή του Πάπα. Το Βατικανό, όμως, αυτοδιαψεύδεται.
Το 1234 ο Πάπας Γρηγόριος ο Θ’ έστειλε μια προκλητική επιστολή στον Ιωάννη Βατάτζη, αυτοκράτορα της Νικαίας και του ζητούσε να ξεχάσει για πάντα την Κωνσταντινούπολη και να εγκαταλείψει τον Βυζαντινό τίτλο «Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων».
Ο Ιω. Βατάτζης έστειλε μια εκπληκτική επιστολή - απάντηση που αποτελεί μνημείο ελληνικής υπερηφάνειας και εθνικής αξιοπρέπειας. Μετά από 57 χρόνια, την 25η Ιουλίου 1261 ο στρατηγός Αλέξιος Στρατηγόπουλος απελευθέρωσε την Κων/πολη.
Και οι υπέρμαχοι των «μεγαλοψύχων» Ευρωπαίων υποστηρίζουν ότι με την ανάκτηση της Κων/πολης η Βυζαντινή αυτοκρατορία είχε τη δύναμη να αντιμετωπίσει τους επιδρομείς. Αμ δε! Η αυτοκρατορία που υπάρχει από εδώ και πέρα είναι η σκιά της προηγούμενης. Δεν μπόρεσε ποτέ, όχι μόνον να επανακτήσει την παλαιά της λάμψη, αλλά ούτε να πλησιάσει καν μέχρι την τελική της πτώση (1453).
Η Κύπρος, η Κρήτη και τα Επτάνησα ουδέποτε επανήλθαν στη Βυζ. Αυτοκρατορία. Αρκετά άλλα νησιά και παράλια παρέμειναν Βαρωνίες, Κομητίες κλπ., στα χέρια των Φράγκων. Το ισχυρό ναυτικό με το οποίο το Βυζάντιο κυριαρχούσε στις θάλασσες τόσους αιώνες εκμηδενίστηκε. Ήταν η σκιά της ναυτικής δύναμης του παρελθόντος. Οι Γενουάτες και οι Βενετσιάνοι αλώνιζαν στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Πολλές φορές έμπαιναν με το στόλο τους μέχρι τον Κεράτιο κόλπο. Προκαλούσαν ταραχές και εξανάγκαζαν τους αυτοκράτορες να τους παραχωρούν κάθε φορά και νέα προνόμια.
Οι καλλιεργητές απομακρύνονταν από τη γη των ανατολικών περιφερειών και έτσι οι περιοχές εκείνες ερημώνονταν. Η απόδοση της γεωργίας περιοριζόταν και οι κοινωνικές δομές εξασθενούσαν και οδηγούνταν σε διάλυση. Όλα αυτά συνέβαιναν γιατί η αυτοκρατορία τώρα έστρεφε την προσοχή και την άμυνα προς την Δύση, την οποία θεωρούσε απειλή. Η συνεχής μεταφορά στρατευμάτων από τις ανατολικές επαρχίες, προς ενίσχυση των ευρωπαϊκών επαρχιών άφηνε απροστάτευτη ολόκληρη την ανατολική ενδοχώρα.
Έτσι, όπως γράφει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Βλάσης Φειδάς (Βυζάντιο: Βίος - θεσμοί - Κοινωνία - Τέχνη, εκδ 1985): «Στο τέλος του ΙΔ αιώνα ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας ήταν υποχρεωμένος να πληρώνει φόρο υποτέλειας και να προσφέρει στρατιωτική βοήθεια στον Σουλτάνο των Τούρκων…».
Εκεί, λοιπόν, είχαν οδηγήσει οι «μεγαλόψυχοι» Ευρωπαίοι τη Βυζ. Αυτοκρατορία. Κουφάρι έτοιμο να πέσει στα χέρια των Τούρκων. Και θα είχε πέσει πενήντα χρόνια νωρίτερα, αν δεν μεσολαβούσε ένα απρόσμενο γεγονός.
Ο ηγέτης των Μογγόλων Ταμερλάνος οργάνωσε ισχυρό στρατό και ορμώμενος από την πρωτεύουσα του Σαμαρκάνδη (του Τουρκεστάν), επεξέτεινε το κράτος του σε όλη την κεντρική Ασία, την Σιβηρία και την Ευρωπαϊκή Ρωσία. Εδημιούργησε ένα αχανές κράτος.
Ο Ταμερλάνος με οχτακόσιες χιλιάδες στρατό έφθασε στη Μικρά Ασία. Σουλτάνος των Τούρκων ήταν ο Βαγιαζίτ, ο οποίος συγκέντρωσε πεντακόσιες είκοσι χιλιάδες στρατό και έτρεξε να αντιμετωπίσει τον Ταμερλάνο. Οι «δύο μάστιγες του Θεού», όπως ονομάστηκαν ο Ταμερλάνος και ο Βαγιαζίτ, συναντήθηκαν στην πεδιάδα της Άγκυρας το 1402. Η σύγκρουση των δύο πολυαρίθμων αυτών στρατευμάτων ήταν τρομερή και φονικότατη. Ο τουρκικός  στρατός ηττήθηκε  και ο Σουλτάνος Βαγιαζίτ αιχμαλωτίστηκε. Ο Ταμερλάνος αρχικά φέρθηκε με γενναιοφροσύνη προς τον ηττηθέντα αντίπαλό του. Του παραχώρησε αρκετή ελευθερία κινήσεων. Κάποια στιγμή ο Βαγιαζίτ αποπειράθηκε να δραπετεύσει. Τον έκλεισε σε αυστηρή απομόνωση και μετά από λίγο καιρό πέθανε από την στενοχώρια του. Ο Χέντελ  έγραψε όπερα με τον τίτλο «Ταμερλάνος» και αναφέρεται στα γεγονότα αυτά. Έτσι, η άλωση της Κων/πολης αναβλήθηκε για πενήντα χρόνια (1402-1453).
Ερχόμαστε τώρα στο θέμα της ναυμαχίας του Ναυαρίνου 8-10-1827 με την οποία οι «μεγαλόψυχοι» Ευρωπαίοι μας ελευθέρωσαν. Ας μην κρύβονται πίσω από το δάχτυλο οι μεγάλοι της Ευρώπης. Ό,τι και αν έκαμαν τότε, δεν το έκαμαν γιατί εφλέγονταν από τον πόθο να ιδούν την Ελλάδα ελεύθερη. Ήταν αποτέλεσμα σύγκρουσης συμφερόντων.
Οι μεν Αγγλογάλλοι ήθελαν να προλάβουν τη Ρωσία να έχει επιρροή στο νέο κράτος. Γιατί τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου (1827) είχε εκλεγεί κυβερνήτης της Ελλάδος ο Ιω. Καποδίστριας, τον οποίο θεωρούσαν άνθρωπο των Ρώσων (γι’ αυτό και οργάνωσαν τη δολοφονία του). Έβλεπαν, μάλιστα, επικείμενο τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο, ο οποίος και άρχισε την 7 Μαΐου 1828. Με τη νίκη του ο Τσάρος θα επέβαλε τους όρους του.
Η Ρωσία από την άλλη μεριά φοβόταν μήπως αποκτήσουν  επιρροή οι Αγγλογάλλοι και γι’ αυτό συμμετείχε με καράβια της στη συμμαχική αποστολή στα παράλια της Πελοποννήσου. Έπειτα, ίσως και να μη γινότανε ποτέ η ναυμαχία, αν οι Τούρκοι δεν πυροβολούσαν κατά της λέμβου που έστειλε ο Κόρδικτον για συνεννόηση. Η λέμβος και η γαλλική ναυαρχίδα απάντησαν. Ένα αιγυπτιακό άρχισε να κανονιοβολεί και η ναυμαχία εγενικεύτηκε χωρίς να υπάρχει πρόθεση από μέρους των ναυάρχων των «μεγαλόψυχων» Ευρωπαίων, οι οποίοι επέτυχαν το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Η Αγγλία έπαιζε σε δύο ταμπλό. Από τη μια μεριά δεν ήθελε να αφαιρεθούν πολλά εδάφη από την Τουρκία, αλλά και από την άλλη ήθελε τη δημιουργία ενός ασήμαντου, έστω, ελληνικού κράτους για να εισπράξει το δάνειο που έδωσε στην Ελληνική Κυβέρνηση το 1823. Έφθασαν οι Άγγλοι στο σημείο να υποστηρίξουν ότι το κράτος που θα δημιουργηθεί πρέπει να περιλαμβάνει μόνον την Πελοπόννησο και μερικά νησιά.
Με διπλωματικό τρόπο επέτυχαν οι Άγγλοι να γίνει αρχιστράτηγος της Ελλάδας ο Τσώρς και ο Κόχραν του ναυτικού. Επεδίωκαν να περιοριστεί η επανάσταση στην Πελοπόννησο. Εμπόδιο στα σχέδιά τους ήταν ο Καραϊσκάκης. Μόλις απαλλάχθηκαν από αυτό το εμπόδιο (η δολοφονία πιθανότερη), στις 24 Απριλίου 1827 οι φιλέλληνες αρχηγοί οδήγησαν τους Έλληνες στη σφαγή. Με αταξία και χωρίς καμία στρατηγική αποβίβασαν στο Φάληρο το στράτευμα, εύκολη λεία των Τούρκων ιππέων. Πάνω από 1500 άνδρες σκοτώθηκαν.
Ο Ιω. Καποδίστριας εγνώριζε την πολιτική της Αγγλίας για την Ελλάδα. Μόλις ήλθε στην Ελλάδα το πρώτο που εφρόντισε να κάμει ήταν να αναζωπυρώσει την επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα, που είχε σβήσει μετά την καταστροφή στο Φάληρο.
Στη Δυτική Στερεά έστειλε τον Βαρνακιώτη και άλλους οπλαρχηγούς και στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα έστειλε τον Δημήτριο Υψηλάντη.
Στη Δυτική Στερεά απέκλεισαν τους Τούρκους στο Μεσολόγγι. Στις 2 Μαΐου 1829 οι Τούρκοι εζήτησαν να συνταχθεί συνθήκη παραδόσεώς τους και με ελληνικά πλοία να μεταφερθούν στην Πρέβεζα.
Την επομένη υπογράφηκε η συνθήκη. Τη στιγμή εκείνη, όμως, αποκαλύφτηκε η καταχθόνια πολιτική των Άγγλων. Ο Ακαδημαϊκός Διον. Κόκκινος  στο κλασικό έργο του «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ», Έκδοσις 1957, Τόμος 12ος σελ.120 γράφει: «Κατά την αυτήν ημέραν έφθασε προ του Μεσολογγίου ο Άγγλος πλοίαρχος Σπένσερ επιβαίνων του πολεμικού σκάφους Μαγαδασκάρη και ως δια να επαληθεύση δια σκανδαλώδους επεμβάσεως την εναντίον της επεκτάσεως των ορίων της Ελλάδος επί της Στερεάς βρετανικήν πολιτικήν, ανακοίνωσε ότι ήλθε με εντολήν να λύσει έστω και δια της βίας την πολιορκίαν.
Ο Μιαούλης έσπευσε να τον επισκεφθεί και δια θαρραλέας δηλώσεώς του τον ηνήγκασε να αρκεσθεί μόνον να γνωστοποιήσει τον σκοπόν της αφίξεώς του εις τους Τούρκους και να αποπλεύσει. Οι Τούρκοι δεν άλλαξαν γνώμην.
Στις 3 Μαΐου 1829 το Μεσολόγγι ήταν ελεύθερο! Θαυμάζει, όμως, πολύ κανείς το μέγεθος της... μεγαλοψυχίας των Ευρωπαίων για τους Έλληνες. Πιο πολύ θαυμάζουμε τους Έλληνες - συνηγόρους...
Ερχόμαστε τώρα στο θέμα του διπλασιασμού της Ελλάδας. Η πρώτη επέκταση των συνόρων έγινε το 1864, όταν τα Επτάνησα ενώθηκαν με την Ελλάδα. Δεν μας τα χάρισαν οι Άγγλοι. Τα εζήτησε ως όρο για να δεχθεί το στέμμα ο Γεώργιος Α’ το 1863, που εκλέχτηκε από την Αγγλία για τον θρόνο της Ελλάδος, αλλά και η Αγγλία, για να έχει υποχείριο το νέο βασιλιά, έθεσε ως όρο να μη επιδιώκει την απελευθέρωση άλλων εδαφών…
Για τη Θεσσαλία και την περιοχή της Άρτας (1881) είναι γνωστό, ότι δεν τα χάρισαν οι «μεγαλόψυχοι» Ευρωπαίοι. Το Μάρτιο 1878 στη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (Ανατ. Θράκη), μετά τη νίκη των Ρώσων επί της Τουρκίας, ορίστηκαν τα όρια της Ελλάδος μέχρι τον Καλαμά. Θα απελευθερώνονταν τότε και τα Γιάννινα. Αλλά, βρίσκεται και πάλι μπροστά μας, ποιος άλλος; Η Αγγλία! Για να βοηθήσει την Τουρκία επέτυχε τη σύγκληση του Συνεδρίου του Βερολίνου τον Ιούνιο του 1878.
Εκεί αναθεωρήθηκε η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και περιορίστηκαν τα σύνορα της Ελλάδος στο γεφύρι της Άρτας. Η αμοιβή της Αγγλίας γι’ αυτή τη βοήθειά της στην Τουρκία ήταν να δωρίσει στην Αγγλία την Κύπρο…
Όσο για την απελευθέρωση των υπολοίπων εδαφών (Ήπειρο, Μακεδονία, νησιά του Αιγαίου, Κρήτη), η Ελλάδα στους δυο βαλκανικούς πολέμους και όχι μόνον, έχυσε ποταμούς αιμάτων και χιλιάδες νέοι της Ελλάδας άφησαν τα κόκκαλά τους στα ιερά εκείνα χώματα. Στους «μεγαλόψυχους» Ευρωπαίους δεν χρωστάμε τίποτε. Το χρέος είναι πολύ μεγάλο μόνον στα ηρωικά παιδιά της Ελλάδος που έπεσαν εκεί…
Δικαίωση από τους ισχυρούς της Ευρώπης δεν περίμενε ποτέ η Ελλάδα. Η χώρα που τους έδωσε τα φώτα του πολιτισμού και τώρα τη φθονούν. Τιμούν και εναγκαλίζονται εκείνους που εδίδαξαν τη βαρβαρότητα…