Γιατί να δώσουμε και δεύτερη ευκαιρία;..

-  Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ι. ΚΑΛΕΣ, Φιλόλογος

Μια δεύτερη ευκαιρία όχι μόνο δεν είναι αναγκαία ώστε να δοθεί σε κάποιον, όταν η πρώτη απέβη καταστροφική, αλλά πρέπει να είναι και αποτρεπτική. Γιατί  δεν είναι διόλου απίθανο η δεύτερη ευκαιρία να αποβεί πιο καταστροφική από την πρώτη. Ας εξετάσουμε την παρακάτω περίπτωση.
Οι περισσότεροι Έλληνες συνήθιζαν, ως τώρα τουλάχιστον, να κοπιάζουν προκειμένου να κληροδοτήσουν στα παιδιά τους, έτσι για μαγιά, ακίνητη περιουσία, η οποία πολλές φορές δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητη.  Ένας  γονιός, λοιπόν, πούλησε ένα ακίνητο και τα χρήματα που εισέπραξε  τα ενεχείρισε στο παιδί του για να κάνει μια επένδυση, τι άλλο από καφετέρια (!), η οποία αποδείχτηκε αποτυχημένη, με αποτέλεσμα να χαθούν τα χρήματα από το ακίνητο. Το παιδί όμως έβαλε στο μάτι ένα δεύτερο ακίνητο του γονιού του, από τον οποίο ζητούσε να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία.  Μάλιστα, για να τον πείσει επέμενε ότι τη δεύτερη φορά θα λειτουργήσει με περίσκεψη και με πρόγραμμα, οπότε θα ευοδωθεί η προσπάθειά του.
Θα αναρωτηθεί ενδεχομένως κάποιος, δε δικαιούται το παιδί αυτό ή γενικότερα κάθε άνθρωπος μια δεύτερη ευκαιρία; Ασφαλώς δικαιούται και ο γονιός, αν έβλεπε ότι το  παιδί είχε πιθανότητες να πετύχει, έπρεπε να του τη δώσει. Όμως θα είναι  σώφρων γονιός  αν παρασυρθεί από το συναίσθημα και ενδώσει στην επιθυμία του παιδιού του  να του  δώσει -χωρίς να υπάρχουν εχέγγυα- μια δεύτερη ευκαιρία πουλώντας το δεύτερο ακίνητο;
Και να που άναψε η συζήτηση μεταξύ τους περί δεύτερης ευκαιρίας. Ο νέος επιχειρηματολόγησε υποστηρίζοντας πως τη δεύτερη ευκαιρία πρέπει να την προσφέρουμε σε όλους. Την  προσφέρει η εκπαίδευση σε μαθητές, οι οποίοι πολλές φορές την αξιοποιούν αρκετά ικανοποιητικά. Ακόμη και σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας λειτουργούν. Ανέφερε, επίσης, περιπτώσεις νέων, κυρίως επιχειρηματιών, των οποίων η δεύτερη προσπάθεια ευδοκίμησε.
Ο γονιός, ωστόσο, από την πλευρά του αντέτεινε τα δικά του επιχειρήματα, με σπουδαιότερο αυτό της δεύτερης ευκαιρίας στην πολιτική. «Αν, λοιπόν, είπε,  ένας πολίτης πίστεψε σε έναν πολιτικό και τον ψήφισε, ο οποίος όντας στην εξουσία απέτυχε, ή ορθότερα σε σύντομο χρονικό διάστημα του φόρτωσε ένα επαχθές μνημόνιο αντί να τον απαλλάξει από το επαχθές χρέος, θα του δώσει τη λεγόμενη δεύτερη ευκαιρία για να του φορτώσει και πρόσθετα βάρη; Αφού τον εξαπάτησε την πρώτη φορά, ή καλύτερα είχε την ευκαιρία στα χέρια του και την έδιωξε, σε τι μπορεί να ελπίζει με τη δεύτερη φορά; Όταν η δεύτερη ευκαιρία αποβλέπει στη δεύτερη φορά Αριστερά, κρίνοντας από την πρώτη φορά Αριστερά μπορεί κάποιος να μιλήσει για ευκαιρία;  Αν και οι καθαρόαιμοι αριστεροί υποστηρίζουν πως το σύνθημα «πρώτη φορά Αριστερά» είναι ψευδεπίγραφο, γιατί αμφισβητούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερό κόμμα. Πιστεύουν πως η Αριστερά δεν έχει έλθει ακόμα στην εξουσία. Και δεν έχουν άδικο αν σκεφτεί κανείς δυο πράγματα: ότι ένα αριστερό κόμμα πρώτον δεν υποκύπτει σε εκβιασμούς και δεύτερον δεν υιοθετεί και δεν εφαρμόζει νεοφιλελεύθερη πολιτική. Σε διαφορετική περίπτωση παραιτείται για να έχει το δικαίωμα να θεωρείται αλλά και να είναι αριστερό κόμμα!».
Επειδή η επιχειρηματολογία του γονιού ήταν τόσο καταλυτική,  το παιδί του ταρακουνήθηκε και άρχισε να φιλοσοφεί όχι πια για αυτό που λέμε δεύτερη ευκαιρία, αλλά για τη χαμένη πρώτη ευκαιρία, για το πρώτο ακίνητο.
Πάντως, στην πολιτική, όταν μιλάμε για ευκαιρία, αυτή πρέπει να μας αφορά όλους και όχι αυτούς που επιδιώκουν την ευκαιρία για το δικό τους συμφέρον. Τι περιμένει να λάβει ο πολίτης τη δεύτερη φορά, όταν με την πρώτη έχασε πολλά και το σημαντικότερο, την ελπίδα;
Τέλος, όταν προκαλούμαστε από τη δεύτερη ευκαιρία, ας έχουμε στο νου μας και το των αρχαίων «τό δίς ἐξαμαρτεῖν οὐκ ἀνδρός σοφοῦ».