Έτσι πρέπει να είναι ο πραγματικός ηγέτης!

-  Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ι. ΚΑΛΕΣ, Φιλόλογος

 Αν ανατρέξουμε στην Ιστορία -εδώ περιοριζόμαστε στην πολιτική ιστορία- θα διαπιστώσουμε ότι είναι κατάμεστη από πολιτικούς αρχηγούς, φτωχή όμως σε ηγέτες. Όντως σπανίζουν οι ηγέτες που γράφουν ιστορία και περισσεύουν οι πολιτικοί που απλώς τους γράφει η ιστορία. Γι’ αυτό δεν θα πρέπει να συγχέουμε τον ηγέτη με τον αρχηγό για να μη γεμίζουμε με αέρα τα μυαλά κάθε αρχηγίσκου χρήζοντάς τον ηγέτη. Ο ηγέτης αφενός πρέπει να το ’χει και αφετέρου να μπορεί να το αποκτήσει, βοηθούσης βέβαια και της συγκυρίας, το γνωστό timing. Ο συνδυασμός αυτών αλλά και άλλων παραγόντων μπορεί να αναδείξει τον τέλειο ηγέτη, αυτόν που χρειαζόμαστε σήμερα ως Έλληνες και ως Ευρωπαίοι και δυστυχώς δεν τον έχουμε.
Επειδή τελευταία γίνεται σύγχυση του αρχηγού με τον ηγέτη, καλό θα είναι, πέρα από τις πνευματικές ικανότητες, τις ηθικές και κοινωνικές αρετές που πρέπει απαραίτητα να διαθέτει, να σκιαγραφήσουμε  κάποια σπουδαία γνωρίσματα του πραγματικού ηγέτη.
Πραγματικός ηγέτης, λοιπόν, είναι αυτός που διακρίνεται για τη διορατικότητά του, προβλέπει τα γεγονότα σε μεγάλο βαθμό και αποφεύγει τον αιφνιδιασμό. Διαθέτει αισθητήριο και αντανακλαστικά. Μπορεί να ψυχολογεί τους συνομιλητές του και να αντιλαμβάνεται τα όριά τους. Έτσι δεν αναγκάζεται να ομολογήσει «εκτιμήσαμε λάθος τους εταίρους μας, γι’ αυτό ηττηθήκαμε». Άρα πλήρωσε το λάθος μας εσύ λαέ!
Είναι αυτός που, όταν «η φωτιά» έχει εξαπλωθεί, σκέπτεται και δε συσκέπτεται, ενεργεί άμεσα, χωρίς χρονοκαθυστέρηση. Γιατί κάπως έτσι επιβάλλονται τα επαχθή μνημόνια, η άτακτη υποχώρηση για να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία, τα capital controls κλπ.
Είναι αυτός που δείχνει συνέπεια και συνέχεια στο δημόσιο βίο του, δηλαδή η πολιτική του πορεία είναι ίδια πριν και μετά την εκλογή του. Μιλάει την ίδια γλώσσα πάντοτε, εννοεί πάντοτε τα ίδια με τα ίδια λόγια. Πχ δεν είναι σωστό να στηλιτεύει τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου των αντιπάλων του, ενώ τις δικές του να τις θεωρεί αναπόφευκτες.
Είναι αυτός που κοκκινίζει μπροστά στο λαό, γιατί τον εγκαλεί για υποχώρηση από  τις κόκκινες γραμμές που επαγγελλόταν, για εγκατάλειψη θέσεων  (αποφεύγω τη λέξη λιποταξία γιατί πέφτει πολύ βαριά). Δε φτάνει στο σημείο να αναγκάζεται να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και να μπαλώσει τα χιλιοτρυπημένα. Πχ δε θα ’πρεπε να κοκκινίσει κάποιος για τη μη εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης;
Είναι αυτός που δεν προσπαθεί να σκεπάσει τη δική του γύμνια ξεγυμνώνοντας τους αντιπάλους του ή που δε φοράει  στους αντιπάλους του τον μανδύα της διαφθοράς, για να αποδείξει τη δική του καθαρότητα. Αυτός που δε βλέπει μόνο την καμπούρα των αντιπάλων του. Πχ δε ρίχνει στην πυρά τους πολιτικούς του αντιπάλους που έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό, ενώ τους δικούς του τους αφήνει στο απυρόβλητο.
Είναι αυτός που για να μη γελοιοποιείται  χρησιμοποιεί πειστικά επιχειρήματα και όχι το γνωστό επιχείρημα «οι άλλοι τα έκαναν χειρότερα», ή «το δικό μας μνημόνιο είναι καλύτερο!». Που δε λαϊκίζει.
Είναι αυτός  που ασκεί την εξουσία με σεβασμό στις δημοκρατικές αρχές και ηθικές αξίες. Που σέβεται και τηρεί αυστηρά το Σύνταγμα και τους νόμους, αλλά και το προεκλογικό του πρόγραμμα με το οποίο εξελέγη. Αυτός που δεν προσπαθεί να διορθώσει το ένα ψέμα με ένα άλλο ψέμα. Πχ  είναι ηγέτης αυτός που αντί να σκίσει το μνημόνιο έσκισε το προεκλογικό του πρόγραμμα; Που προεκλογικώς είπε «θα καταργήσουμε το μνημόνιο»  και μετεκλογικώς ισχυρίζεται ότι δεν το είπε;
Είναι αυτός που έχει την ευθύνη, αλλά και την τόλμη να διορίζει καθώς και να παύει τους συνεργάτες του όταν διαπιστώνει την ανεπάρκειά τους ή ότι δυσχεραίνουν το έργο του και όχι να τους σέρνει περίγελους από συμβούλια σε συμβούλια σαν ηττημένους αξιωματικούς που τους αφαίρεσαν τα γαλόνια οι νικητές! Προστατεύει τους  συνεργάτες του όταν παρεκτρέπονται με την επαναφορά τους στην τάξη απομακρύνοντάς τους από τη θέση  τους και όχι με την ανοχή ή τη συγκάλυψη των αμαρτημάτων τους. Είναι τιμητικό να βλέπει τους συνομιλητές του να μη δίνουν σημασία στα λόγια του υπουργού του;
Είναι αυτός που εμπνέει εμπιστοσύνη στους εταίρους του, αλλά και στο λαό του, απαλλάσσοντάς τον από το φόβο, την αγωνία και την ανασφάλεια. Πχ όταν οι εταίροι είναι σίγουροι ότι θα πάρουν τις δόσεις τους, οι πολίτες τους μισθούς και τις συντάξεις τους κλπ.
Είναι αυτός που θυσιάζει το κομματικό συμφέρον για το  εθνικό. Πχ δεν οδηγεί το λαό σε εθνικές εκλογές για να του καθαρίσουν την κομματική κόπρο.
Είναι αυτός που τον ψηφίζει ο λαός επειδή πράγματι αξίζει και όχι από λύπηση, «κρίμα το παιδάκι!».  Που δεν τον κεντρίζει ο λαός για να προχωρήσει, αλλά ηγείται και ο λαός τον ακολουθεί. Που δεν είναι ο μονόφθαλμος μεταξύ τυφλών. «Ο αληθινός ηγέτης συμπορεύεται με την κοινή γνώμη, όχι σαν οπαδός, σαν τελευταίος τροχός της αμάξης αλλά σαν αμαξάς κρατώντας σφιχτά χαλινάρια οδηγώντας το Έθνος εκεί που πρέπει», σύμφωνα με τον Ελ. Βενιζέλο.
Είναι αυτός που τολμάει να σπάει τα αυγά αντί να τα κλωσάει. Που λαμβάνει αποφάσεις και δε σέρνει το λαό του σε διχαστικά δημοψηφίσματα.
Είναι αυτός που διαθέτει εμπειρία, με την οποία «η ζωή μας πορεύεται κατά τέχνην και όχι κατά τύχην», όπως έλεγε ο Πλάτων.
Εν κατακλείδι, αν δε διαθέτει αυτά τα γνωρίσματα μπορεί να χαρακτηρισθεί χαρισματικός ηγέτης ή μαθητευόμενος μάγος;