Η ελληνική γλώσσα απαιτεί τον σεβασμό μας!
- Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΤΣΙΛΙΜΑΝΤΟΣ
Αφορμή μου έδωσαν, για το σημερινό άρθρο, αρκετοί νέοι, οι οποίοι χάριν ευκολίας ή για να γλυτώσουν από την ορθογραφική βάσανο προτιμούν να γράφουν τα ελληνικά όχι ...ελληνικά, αλλά με ξένο αλφάβητο.
Στην ουσία και αυτό το αλφάβητο ήταν κάποτε ελληνικό! Ανήκε στα Δυτικά αλφάβητα της Ελλάδας και από τους Ευβοείς, κάτοικους της Σύμης που μετανάστευσαν στην Ιταλία το πήραν οι Λατίνοι,
αυτοί που ονομάστηκαν αργότερα λόγω Ρώμης Ρωμαίοι, και αυτοί το προσάρμοσαν στη γλώσσα τους.
Δεν τους αδικώ τους νέους, διότι δεν προέρχεται από εκείνους το σφάλμα, γνωρίζω πως τα αρχικά computers κατασκευάστηκαν με μόνη γραφή τη Λατινική, και μετά από αγώνες μπήκαν και τα αλφάβητα άλλων λαών, με κυριότερο κίνητρο την αγορά.
Σήμερα λοιπόν υπάρχουν ηλεκτρονικοί υπολογιστές για κάθε αλφάβητο, διαφορετικό του Λατινικού, ώστε για όποιον θα ήθελε να χρησιμοποιήσει την ελληνική γραφή, να μην υπάρχει κανένα εμπόδιο. Να μην υπάρχει, τρόπος του λέγειν, υπάρχει όμως η δυσκολία της ορθογραφίας που απαιτεί η ελληνική γλώσσα.
Ο φίλος μου ο Θωμάς, στην Αμερική, που βοσκήσαμε μαζί πρόβατα στο χωριό, διαβάζει καλά και ομιλεί άπταιστα τα ελληνικά, αλλά όταν είναι να γράψει, γράφει, δυστυχώς με λατινικούς χαρακτήρες… πράγμα που πολύ κουράζει κατά την ανάγνωση, διότι απουσιάζει και ο τονισμός.
Δε μιλώ για όσους έχουν εγγενές εμπόδιο την ορθογραφία. Φοβούνται ή ντρέπονται προφανώς τα σχόλια. Μιλώ για όσους απερίσκεπτα ή από καπρίτσιο πιθικίζουν ξένα πρότυπα και εποκοινωνούν μέσω του Διαδυκτίου με μιαν ιδιόλεκτο που ονομάστηκε greeklish.
H ελληνικη Ακαδημία επιβραβεύοντας τέτοιες προσπάθειες έβγαλε και ερμηνευτικό Λεξικό αυτής της παράγλωσσας, αντι να βοηθήσει τους νέους μας με ποιους όρους ελληνικούς θα μπορούσαν να την αντικαταστήσουν.
Στο Πωγώνι που έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, οι βαρελάδες (βαγενάδες) και οι γανωτήδες (καλαντζήδες) χρησιμοποιούσαν οι πρώτοι τα σώπικα (διότι οι πιο πολλοί βαρελάδες προέρχονταν από τη Σωπική) και οι δεύτεροι τα αλειφιάτικα, γλώσσες τεχνητές, φιαχτές από του ίδιους, που τους βόλευαν να συνεννοούνται μεταξύ τους και να μη γίνονται αντιληπτοί από την πελατεία τους. Υπήρξε δηλαδή πρόδηλη σκοπιμότητα.
Εδώ μου είναι δύσκολο να εννοήσω τι λόγος υπάρχει για τους νέους μας να αποκοπούν από τα εκατομμύρια των άλλων Ελλήνων. Απευθυνόμενος και στους πρώτους και στους δεύτερους, με κάθε αγάπη, ως παλιός δάσκαλος, λέγω: Σκεφθείτε πως η γλώσσα που μιλάτε δεν είναι δική σας να την κάνετε όπως θέλετε, αλλά τη βρήκατε έτοιμη, από κληρονομιά, γι’ αυτό και απαιτεί σεβασμό. Αυτή η γλώσσα μιλιέται από την εποχή των Μυκηναίων και δουλεύτηκε επί 3.500 χρόνια χωρίς διακοπή μέχρι σήμερα και από την εποχή του Ομήρου, ως τις μέρες μας, δεν υπάρχει αιώνας που να μην γράφεται ελληνικό αξιόλογο κείμενο από Έλληνα συγγραφέα.
Αυτή η γλώσσα «προσκτάται στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις» (Ελύτης) που με πολύ αγάπη σας λέω να μην τις αγνοήσετε. Γλώσσα σημαίνει άξία, ήθος, πατρίδα, εθνική ταυτότητα, πολιτισμός, ο πολιτισμός μας. Έχασες αυτά; Σε ξεπλάνεψαν τεμπελιές, ευκολίες και αλλότρια ήθη; Είσαι φτερό στον άνεμο. Κλαδί χωρίς φύλλα, δέντρο χωρίς ρίζες, άνθρωπος άλλης ζωής και τόπου. Μπορεί τη γλώσσα μας να τη μιλάνε λίγοι. Ναι λίγοι, αλλά εκλεκτοί που τη διαβάζουν, τη μελετούν και την σέβονται. Δεν μπερδεύω την αρχαία με τη νέα, αλλά λέγω πως είναι το ίδιο πολύχρονο και πολύκλαδο ποτάμι, με φυσιολογική εξέλιξη και με τις αναγκαίες μεταβολές που φέρνει ο χρόνος. Μια από τις πλουσιότερες γλώσσες στον κόσμο, ΑΝΑΔΕΛΦΗ, ΜΟΝΑΔΙΚΗ, ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΗ.
Αυτή η γλώσσα που γράφετε, δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει γλώσσα καρδιάς για να εκφράσετε την αγάπη σας, ούτε να κλάψετε, ούτε να πείτε έναν καημό σας ή ένα παράπονο, γιατί είναι ψεύτικη και τεχνητή γλώσσα.
Και πείτε μου πώς θα ξεχωρίσετε με το αλφάβητό σας το φίλο από το φύλλο, την πείρα από την πύρα, τη λίρα από τη λύρα, το μήλο από τον μύλο, την κόμη από την κώμη, τον δύστυχο από το δίστιχο, το κλήμα από το κλίμα και τόσα άλλα; Και ως προς τον τόνο δεν θα μπερδεύεται ο γέρος με τον γερό, ο νόμος με το νομό, η αγονία με την αγωνία, η ανεμία με την αναιμία, το εδώ με την αιδώ και τόσα άλλα;
Ελάτε στη ζωογόνα πηγή, με τα δροσερά νάματα, στον «έλληνα λόγο». Απαιτούνται, βέβαια, κάποιες δυσκολίες, κάποιος μόχθος, αλλά δε γίνεται να μπείς στη χορεία του έλληνα λόγου «αβρόχοις ποσί». Μόνον έτσι θα νιώσετε ότι ανήκετε σε γλώσσα τρισεύγενη από το χρόνο, σε γλώσσα που γράφτηκαν αριστουργήματα και ότι πατάτε σε στέρεο έδαφος, ευλογημένο και από το λόγο του Χριστού, που στη γλώσσα μας διαδόθηκε.
