Καταθέτοντας στο ΑΤΜ την αξιοπρέπεια μιας ζωής…

Περίμενα με χαρά την σύνταξή μου που, συνήθως και πάντοτε με συνέπεια, ερχόταν λίγες μέρες πριν το τέλος του μήνα. Πήγαινα στο ATM τσεκάροντας μήπως και την έβαλαν προ του Σαββατοκύριακου. Έφευγα απογοητευμένος γιατί υπολόγιζα να κάνω μια πρώτη καλοκαιρινή έξοδο. Είχα την ελπίδα ότι από Αριστερά θα είχε ληφθεί υπόψη το μήνυμα της Ελπίδας που πληθωρικά εξέπεμπε, και θα είχε συνυπολογιστεί μια συνέπεια στο άλλο μήνυμα του αγώνα, του σεβασμού της αξιοπρέπειας του πολίτη. Οι «Μεγάλες Προσδοκίες» που διάβαζα μικρός, δεν βρήκαν τελικά μια θέση στις Αριστερές σελίδες των αγώνων για αξιοπρέπεια και ελπίδα.
Άκουσα στα μίντια το διάγγελμα για το δημοψήφισμα και ομολογώ πως έχασα τον ύπνο μου, και δεν μου ερχόταν στο νυκτερινό όνειρο μου κάποιος προγραμματισμός για την πρώτη καλοκαιρινή έξοδο.
Μια πληροφορία για μαζική νυκτερινή επίσκεψη πολιτών στα ΑΤΜ, με πρόνοια για εξασφάλιση λίγου ρευστού, με οδήγησε σε επαναλαμβανόμενες προσεγγίσεις στα ATM για επιβεβαίωση της είδησης. Η διαπίστωση ήταν πλέον ορατή. Οι ουρές δεν εξαφανίστηκαν όλες τις ώρες του Σαββατοκύριακου, ακόμη και τις νυκτερινές, μέχρι που τα ATM ηρέμησαν αφού είχαν αδειάσει από τις αναλήψεις και είχαν γεμίσει από πλεόνασμα αγωνίας, φόβου και σκέψης για κάποιον επερχόμενο κίνδυνο. Υπολογίζοντας ότι τα τραπεζιτικά ιδρύματα θα φρόντιζαν για το ξαναγέμισμα με χρήματα και Ελπίδα, ανταριάστηκα όταν άκουσα στα μίντια ότι αποφασίστηκε το κλείσιμο των τραπεζών και το σφράγισμα των ATM.
Από το πρωί της Δευτέρας περίμενα να ανοίξουν τα ATM για να πάρω τα 60 Ευρώ του Αριστερού Δελτίου από τη χρηματική υπεσχημένη Επάρκεια του πρωθυπουργικού διαγγέλματος, της αναγγελίας του μέτρου της Πρώτης Φοράς Αριστερά!
Στοιχήθηκα βουβός στην ουρά, στο δρόμο έξω από την Τράπεζα, και πρόσθεσα τα δικά μου συναισθήματα αγωνίας και φόβων για την επόμενη μέρα της Αριστεράς, ανακυκλώνοντας στη σκέψη μου, εικόνες ουράς και δελτίου και κουπονιού από άλλες μακρινές εποχές μέσα σε μια οδυνηρή σιωπή, σαν σε τελετή τελευτής ή μνημόσυνου, μιας ευημερίας που έφευγε και μιας Αριστερής ελπίδας που έχει πλέον πεθάνει.
Έτρεμαν τα δάκτυλά μου. όταν πληκτρολόγησα τα δεδομένα μου στο ATM και χτύπησα τον σημαδιακό και τραγικό πλέον αριθμό 60, για να πάρω τον ιστορικό αριθμό των 60 Ευρώ, της πρώτης μου Αριστερής σύνταξης, της πρώτης Φοράς Αριστερά, καταθέτοντας με πόνο, εκεί στο πεζοδρόμιο, την αξιοπρέπεια μιας σταδιοδρομίας και μιας μακροχρόνιας εργασίας και αγώνα μιας ζωής. Η οδυνηρή ταπείνωση και ο απάνθρωπος εξευτελισμός ενός συνταξιούχου στην πρώτη Αριστερή κοινωνική ταυτότητα ενός παραλογισμού.
Η πρώτη Αριστερή σύνταξη με δελτίο 60 ευρώ, είναι ο εφιάλτης που σκοτεινιάζει κάθε μελλοντικό όνειρο, αλλά και κάθε ελπίδα για τον τόπο.
Ο… Επίκαιρος