Αργεί η Ανάσταση για την Ελλάδα!..

Διαπιστώσεις

 Του ΧΑΡΗ ΛΕΟΝΤΑΡΗ, Φιλόλογου, πρ. Δημοτικού Συμβούλου Ιωαννίνων

•  «Καλή Ανάσταση» εύχονται οι χριστιανοί τούτες τις άγιες μέρες, καθώς βιώνουν την μαρτυρική πορεία του Θεανθρώπου με τον μαρτυρικό του θάνατο και με την κορύφωση του Θείου Δράματος. Και ο σταυρός για τους πιστούς λειτουργεί ως το λυτρωτικό μέσο για να ακολουθήσει η Ανάσταση που αποτελεί την κορυφαία πράξη της χριστιανικής θεολογίας για την πνευματική σωτηρία όλου του κόσμου.
Πνευματικά, λοιπόν, ο κάθε πιστός ανεξάρτητα από φύλο, έθνος και  χρώμα  βρίσκει  την  απάντηση  στα  μεγάλα μεταφυσικά ζητήματα και ερωτήματα που συνοδεύουν τον άνθρωπο από τότε που προσπάθησε λογικά να δώσει ερμηνεία στα «ανεξήγητα».
Όμως, εμείς οι Έλληνες τούτη τη χρονική περίοδο δυσκολευόμαστε πολύ να προσομοιώσουμε τα χριστιανικά μηνύματα στην καθημερινότητά μας, γιατί οι πιέσεις και οι προκλήσεις από την οικονομική και πολιτική ατμόσφαιρα είναι αφόρητες.
Όλα βρίσκονται σε κατάσταση αβεβαιότητας, ανασφάλειας και αστάθειας. Ταυτόχρονα βιώνουμε μια δραματική αντίφαση στον πολιτισμό μας και την πολιτική μας ιστορία. Από τη μία νοιώθουμε περήφανοι, αφού εδώ στον τόπο μας γεννήθηκε η δημοκρατία και αναγνωρίστηκαν τα βασικότερα δικαιώματα του ανθρώπου. Από την άλλη όμως εδώ στην πατρίδα μας, όλα φαντάζουν σκοτεινά, όλα αμφισβητούνται και όλα ανατρέπονται.
Και το χειρότερο όλων: οι άλλοι, δηλαδή οι Ευρωπαίοι, οι Ρώσοι, οι Αμερικάνοι, μας αντιμετωπίζουν είτε με οίκτο, είτε με την υποψία ότι δεν λειτουργούμε ως κράτος ή ως λαός στη βάση της σύγχρονης κανονικότητας. Αυτά βλέποντας φέρω στη μνήμη τους στίχους του εθνικού μας ποιητή που έγραφε «δεν είναι εύκολες αι θύρες όταν η χρεία τες κροταλεί».
Λέγεται ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Το πιστέψαμε και η πλειοψηφία ανέδειξε νέα κυβέρνηση της «Αριστεράς». Αλλά τα πρώτα σημάδια δεν δείχνουν ούτε φως ούτε ελπίδα. Όλα αποκαλύπτουν απουσία προγράμματος και σχεδίου. Μόνο μεγάλα λόγια, υποσχέσεις και οράματα χωρίς αντίκρυσμα. Η πρακτική πολλών Υπουργών προκαλεί σύγχιση και μεγαλώνει την αβεβαιότητα και την απογοήτευση. Ουδείς κυβερνητικός παράγων διακρίνεται από μεθοδικότητα και από ρεαλισμό. Ό,τι ανακοινώνει το πρωί ως το βράδυ ή ματαιώνεται ή αναβάλλεται για το άγνωστο μέλλον.
Βεβαίως ο καθοριστικός παράγοντας για την πορεία της χώρας είναι η σχέση μας με την Ευρώπη. Αντικειμενικά δεν νοείται διάθεση εκ μέρους μας για σύγκρουση ή έξοδο από την Ε.Ε. Γι’ αυτό και η άποψη του Πρωθυπουργού ότι «η Ευρώπη είναι το σπίτι μου» δηλώνει και την αλήθεια και το δόγμα της χώρας μας σήμερα. Όμως, άλλα ορίζει ο κ. Τσίπρας και άλλα φωνάζουν κάποιοι αρχηγίσκοι ομάδων του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. Λαφαζάνης, Γλέζος, Λεουτσάκος κ.ά.).
Γι’ αυτό και μερικές φορές ως πολίτης θλίβομαι, όταν δημιουργείται η εικόνα σώματος ατάκτων. Η κυβέρνηση είναι μία και μία πολιτική εφαρμόζεται στα μεγάλα και σοβαρά ζητήματα της χώρας. Εκτός κι αν κάποιοι κυβερνητικοί νομίζουν ακόμα ότι βρίσκονται σε επιχείρηση κατάληψης και όχι στη διαχείριση της Εξουσίας.
Ορισμένοι επικαλούνται τη λαϊκή στήριξη, όπως φανερώνουν οι δημοσκοπήσεις μιας κυβέρνησης που μόλις έχει εκλεγεί και είναι λογικό οι πολίτες να περιμένουν λύση μόνο απ’ αυτή. Ύστερα τα άλλα κόμματα και δεν βρήκαν απήχηση στους ψηφοφόρους και μερικά απ’ αυτά βαρύνονται με μεγάλες ευθύνες για την παρακμή της χώρας. Άρα η Κυβέρνηση έχει εντολή από τον λαό να κυβερνήσει, όπως απαιτούν οι ανάγκες του λαού και να προσαρμοστεί στις υπάρχουσες συνθήκες του εσωτερικού και εξωτερικού πολιτικού περιβάλλοντος.
Ως τώρα έχουμε κυβερνητικές πράξεις που είναι λογικό να δημιουργούν σοβαρά ερωτηματικά για τις προθέσεις και για τις ικανότητες της Κυβέρνησης. Ενδεικτικά θα αναφερθώ σε μερικά ζητήματα:
1. Ελλάδα – Ευρώπη: Η αναξιοπιστία, ο αντιευρωπαϊσμός, οι αντιφάσεις και ο δισσός λόγος διαμορφώνουν μια πολιτική πρακτική επικίνδυνη για τα συμφέροντα της χώρας.
2. Εθνικισμός – λαϊκισμός: Αντί η Κυβέρνηση της Αριστεράς να εμπλουτίζει τον δημόσιο λόγο με μηνύματα δημοκρατικής σκέψης, επιτρέπει ή μάλλον αποδέχεται να κυριαρχεί ο Εθνικισμός του Καμμένου που μας οδηγεί σε καθεστώτα απολυταρχικά και σε ιδεολογήματα του προηγούμενου αιώνα.
3. Εκπαιδευτική πολιτική: Πάντα ο χώρος της Παιδείας ήταν προνομιακός για την Αριστερά. Όλες οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις και καινοτομίες φέρουν τη σφραγίδα της αριστερής φιλοσοφίας (π.χ. Εκπαιδευτικός Όμιλος). Και όμως ως τώρα η Κυβέρνηση ενδιαφέρθηκε να επαναφέρει το άσυλο στα Παν/μια, να καταργήσει τα Δ.Σ. των Παν/μίων, να αμφισβητήσει τα Πειραματικά και Πρότυπα Σχολεία και να καταργήσει την αξιολόγηση των εκπ/κών.
4. Οικονομική πολιτική: Ενώ στο προεκλογικό της πρόγραμμα έδειχνε ένα στίγμα κοινωνικό, γρήγορα αποδείχτηκε ότι δεν είχε προετοιμαστεί δεόντως. Φρόντισε μονάχα για τους εργαζόμενους και πλούσια αμειβόμενους της ΔΕΗ. Θυμίζω πως σήμερα βρίσκονται σε σύνταξη 750 πολιτικοί και κανείς δεν γνωρίζει πόσες συντάξεις λαμβάνουν. Μήπως μία κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να σκεφτεί το ζήτημα;
5. Πολιτική ηθική: Είναι αλήθεια ότι η πλειοψηφία του λαού θέλησε με την ψήφο της να καταδικάσει την ελαστική συνείδηση των πολιτικών. Άρα θα περίμενε κάποιος ο πρωθυπουργός να χρησιμοποιήσει την ρομφαία και όχι να καλύψει πρακτικές τύπου Κατρούγκαλου, Καμμένου, Μητρόπουλου και Βαλαβάνη.
Προσωπικά θέλω να πετύχει η Κυβέρνηση για το καλό των πολιτών και γενικότερα της χώρας. Γιατί αν επιβεβαιωθεί η επισήμανση του κ. Πανούση «για Αριστερά του Τίποτα», τότε έρχονται μέρες μαύρες χωρίς ελπίδα ανάστασης.