Τα Πάθη οδηγούν τελικά στην Ανάσταση!

Η Ορθοδοξία, το Ορθόδοξο δόγμα, είναι τρόπος ζωής, είναι τρόπος σκέψης ότι οι Έλληνες ανήκουμε στο ίδιο γένος, ότι ριζωμένοι στον τελευταίο βράχο της Βαλκανικής, δεχτήκαμε κύματα αλλόθρησκων, αλλά παραμείναμε πιστοί στις παραδόσεις μας, πενθήσαμε και πενθούμε για το Θείο Δράμα, αλλά ανοίγουμε τις καρδιές μας και δεχόμαστε με ανακούφιση το Θαύμα της Ανάστασης.
Από αιώνων «ταμπουρωμένοι» στην εσχατιά της Ευρώπης, ζούμε σε ένα φυσικό περιβάλλον που ανασαίνει μαζί με την Ανάσταση του Κυρίου και στέλνει μυρωδιές, ομορφιές και ελπίδες στην Πλάση. Ζούμε σε έναν τόπο ανθισμένο οι Έλληνες και περπατούμε στους ίδιους δρόμους και στα ίδια μονοπάτια που περπάτησε όλη η πλειάδα των αρχαίων σοφών, φωνές προχριστιανικές που εκφράζονται στη λατρεία του Αναστάντος Χριστού.
Σ’ αυτούς τους τόπους περπάτησαν επίσης μεγάλες χριστιανικές μορφές και Πατέρες της Εκκλησίας και του Γένους.
Μέσα στην ορθόδοξη ζωή διαμορφώθηκε το Γένος και μπόρεσε σε χρόνια δίσεκτα και χαλεπά να διασώσει την ιστορία του και τα πολύτιμα αγαθά ενός μακραίωνου πολιτισμού. Ακόμη και σήμερα επιβιώνει και ανθίσταται ο ελληνισμός της διασποράς στην Πόλη, στην Ίμβρο, στην Τένεδο, στην Βόρειο Ήπειρο, στην Κύπρο και σε πολλούς άλλους μακρινούς τόπους.
Η Ανάσταση του Χριστού βρίσκει και σήμερα το Γένος να απειλείται απροκάλυπτα από εχθρούς που επιβουλεύονται την εθνική του υπόσταση. Όμως, κοινή είναι η πίστη ότι ο ελληνικός λαός έχει τη θέληση και τη δύναμη να υπερβαίνει τις δυσκολίες, όπως την ενσκήψασα οικονομική κρίση και να ζει έχοντας για γνώμονα και οδηγό την αυτογνωσία και την πίστη στην Ανάσταση του Θεανθρώπου.
Ο Ιησούς μέσα από τα Πάθη της Μεγάλης Εβδομάδας πορεύτηκε στην Ανάσταση του Πάσχα. Από το σκοτάδι της θλίψης και το δράμα των Παθών, από την εισαγωγή των «Νυμφίων» έρχεται η Ανάσταση, μπαίνει το φως του θριάμβου. Το βαθύτατο άλγος της Εβδομάδας των Παθών προετοιμάζει και προοιωνίζεται την άφατη χαρά της Ανάστασης. Η χαρμόσυνη είδηση δικαιώνει το πάθος της, λαμπρύνει την ιδέα που υποφώσκει μέσα από αυτό το πάθος. Το κέντρο της ορθόδοξης πίστης δεν είναι ο θάνατος του Χριστού, αλλά η εκ νεκρών έγερσή Του. Αυτό είναι το στοιχείο που συνεγείρει τους Έλληνες. Η βεβαιότητα της Ανάστασης που ξεπηδάει μέσα από το βαθύ πάθος και νικάει τις χθόνιες δυνάμεις. Μέσα από αυτή τη στάση και τη θέση, το ελληνικό Έθνος συνέδεσε την Ανάσταση του Χριστού με τη δική του αναγέννηση. Είναι το Πάσχα των Ελλήνων, η λαμπρή γιορτή άρρηκτα δεμένη με τη φύση και την ελληνική σκέψη, η μεγαλύτερη, η ομορφότερη γιορτή με υποσχέσεις για την αφύπνιση και την κατανίκηση του θανάτου και της ταπείνωσης. Γιορτή χαράς και ευφροσύνης. Μαζί με το ξύπνημα της φύσης, μαζί με την εαρινή αναγέννηση, γιορτάζει όλος ο κόσμος, όπως προτρέπει ο υμνογράφος: «Εορταζέτω δε ο κόσμος ορατός τε άπας και αόρατος».
Το Πάσχα είναι η κορύφωση της αναγέννησης του ανθρώπου, αλλά και του αναγεννητικού ανοιξιάτικου κύκλου.