Η Ομερτά σκοτώνει…

ΑΠΟΨΕΙΣ

   Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΡΙΟΥΝΗΣ

• «Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές». Στη χώρα μας κάθε φορά, και δεν είναι λίγες, που συμβαίνει ένα συνταρακτικά τραγικό γεγονός πέφτουμε συλλογικά απ τα σύννεφα και καμωνόμαστε πως ανακαλύπτουμε την πυρίτιδα. Ο χαμός του 20χρονου Βαγγέλη αναμφίβολα είναι άδικος, όχι όμως αδόκητος, κεραυνός εν αιθρία και υπόθεση μιας άτυχης προσωπικής του στιγμής.
Για την ώρα και πάντα σύμφωνα με τα μέχρι τώρα επισήμως δημοσιοποιημένα στοιχεία, το απονενοημένο διάβημα στο οποίο εν τέλει προέβη ο Βαγγέλης ήταν παράγωγο ενός παρατεταμένου και κατ’ εξακολούθησιν μαρτυρίου που έζησε όντας μόνος, καρτερικός, σιωπηλός και αξιοπρεπής δεχόμενος την πρώτη και καθοριστική μαχαιριά στο πνεύμα και την ψυχή του.
Το λεγόμενο bullying όμως ήταν πάντα εδώ, με τη μια ή την άλλη μορφή, το παρατηρούσαμε και το διαπιστώναμε σε πάρα πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας.
Στα σχολεία κάθε βαθμίδας, στους χώρους δουλειάς και  όπου ξεδιπλώνεται η όποια κοινωνική μας δράση και έκφραση. Από τη στιγμή όμως που οι ιεραρχήσεις και οι  προτεραιότητές μας διέπονται από έναν μονόχνωτο ατομικισμό και ένα χαρακτήρα άμεσου πλην όμως πρόσκαιρου ωφελιμισμού είναι πλέον ή βέβαιο ότι και στο μέλλον για κάποιον άλλο Βαγγέλη θα θρηνούμε και θα χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα γιατί είμαστε του «κατόπιν εορτής» και του «εκ των υστέρων».
Απέναντι σε προβλήματα τέτοιου τύπου αντιπαραθέτουμε τον ωχαδελφισμό ή στρουθοκαμηλίζουμε  ευχολογώντας μονίμως.
Αντί να τα  κρύβουμε κάτω από το χαλί με συνέπεια να διαιωνίζονται και να γιγαντώνονται, είναι ανάγκη να τα αναδεικνύουμε και να απαιτούμε λύσεις.
Απέναντι στον ευαίσθητο και ευάλωτο ψυχισμό των νέων μας είναι ανάγκη σήμερα, αν όχι χθες, να επαναπροσδιορίσουμε όλοι το ρόλο και τις συμπεριφορές μας με υπεύθυνη και επαρκή ενημέρωση και προπάντων με ανοιχτά στόματα από όλους και για όλα.
Γιατί η ομερτά σκοτώνει. Προσοχή όμως, όπως πρέπει να καταδικάζουμε με ειλικρίνεια και να εμποδίζουμε εμπράγματα την όποιας μορφής ψυχολογική πίεση, σωματική βία και κακοποίηση με την ίδια συνέπεια και το ίδιο σθένος, πρέπει να ορθώνουμε και τείχη στην εκδήλωση τυφλών ανθρωποφαγικών λογικών και πρακτικών κοινωνικού αυτοματισμού και αυτοδικίας μέσω του στησίματος λαϊκών δικαστηρίων που μπορεί βεβαίως να ικανοποιούν πρόσκαιρα το καθολικό αίσθημα οργής, σε καμιά περίπτωση δεν οδηγούν όμως ασφαλώς στην ΑΛΗΘΕΙΑ.
Επ’ αυτού, ειρήσθω εν παρόδω, αρκετά ασχημόνησαν τα ΜΜΕ. Συνεπώς η εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη είναι μονόδρομος.