Αυτοκτονήσαμε τον Βαγγέλη!

 ➤  Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ι. ΚΑΛΕΣ, Φιλόλογος

  Πανελλήνια είναι η συγκίνηση εξαιτίας της τραγικής κατάληξης του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Αναμφισβήτητα, ειλικρινώς, σχεδόν όλοι μας, άλλοι φανερά και άλλοι κρυφά, χύσαμε δάκρυα για τον Βαγγέλη. Περισσεύει πλέον η θρηνολογία.
Αλλά  ας έρθουμε στην καρδιά του θέματος. Γιατί ο Βαγγέλης αποφάσισε να αρνηθεί τα παιχνίδια της ζωής; Ποια παιχνίδια δεν μπόρεσε να παίξει, να αντέξει και γιατί; Αν στηριχτούμε στις μαρτυρίες  συσπουδαστών και καθηγητών του, ο Βαγγέλης έπεσε θύμα bullying, ενδοσχολικής βίας. Παιχνίδια για τους θύτες, αλλά όχι και για τα θύματα. Ασφαλώς τα παιδιά, έφηβοι και νέοι, παίζουν και πρέπει να παίζουν παιχνίδια μέσα στα σχολεία και στις σχολές. Όμως αυτά επιβάλλεται να διέπονται από όρους, κανόνες κοινά αποδεκτούς από τους παίχτες.
Πρώτος όρος, να εναλλάσσονται όλοι οι παίχτες σε όλους τους ρόλους. Π.χ. αν κλείνουν τον ίδιο πάντα παίχτη μέσα στη ντουλάπα και του ρίχνουν κέρματα για να τραγουδήσει σαν τζουκ μποξ χωρίς τη θέλησή του και οι άλλοι γελάνε, αυτό δεν είναι πλάκα, δεν είναι παιχνίδι, αλλά καψόνι. Αν, πάλι, τραβούν με χαλινάρι από το λαιμό πάντα το ίδιο άτομο, αυτό επίσης είναι καψόνι, ευτελισμός. Αν λέγεται παιχνίδι το κόψιμο του ζεστού νερού κατά τη διάρκεια του μπάνιου στο ίδιο άτομο, αυτό κι αν δεν είναι καψόνι, βαρβαρότητα. Και αν σε όλα τα παιχνίδια τον άχαρο ρόλο τον παίζει πάντα το ίδιο άτομο, αυτό είναι λίαν επιεικώς σύνθλιψη της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας. Όταν δεν γίνεται εναλλαγή στους ρόλους, χάνεται η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός μεταξύ των παιχτών και αναδεικνύεται ο εγωισμός, ο ρατσισμός, ο φασισμός.
Δεύτερος όρος, να υπάρχουν όρια μέσα στα οποία θα κινούνται οι παίχτες. Τα όρια αυτά θα τα καθορίσουν οι ίδιοι, αλλά και η οικογένεια, το σχολείο, η κοινωνία με την αγωγή που θα δώσουν στα παιδιά.
Τρίτος όρος, να υπάρχει έγνοια, παρακολούθηση, διαιτησία, διαχείριση. Εδώ, νομίζω, βρίσκεται το καίριο και κύριο σημείο του  προβλήματος. Οι γονείς και οι δάσκαλοι, ή και οι ψυχολόγοι, αν υπάρχουν, συνεργάστηκαν ποτέ για να δουν τον κάθε τρόφιμο ξεχωριστά, αλλά και στο σύνολό τους, πώς διαβιούν; Οι γονείς ενημέρωσαν τη σχολή για τυχόν διαφορετικότητα του παιδιού τους; Οι δάσκαλοι δεν είδαν, δεν άκουσαν τίποτε; Τη γλώσσα του σώματος του Βαγγέλη δεν την κατάλαβαν ποτέ;  Ή έκαναν πως δεν καταλάβαιναν; Τη σιωπή του Βαγγέλη δεν την άκουσαν; Κι αν ο Βαγγέλης δεν είχε τη δύναμη να μιλήσει, αναρωτήθηκε κάποιος γιατί;
Ευθύνες, και μάλιστα σοβαρότατες, υπάρχουν και πρέπει να καταλογιστούν. Ευθύνες έχουν οι πρωταγωνιστές, οι ηθικοί αυτουργοί, αυτοί που έσπρωξαν τον Βαγγέλη στο βούρκο, αλλά και αυτοί που δεν τους σταμάτησαν. Αυτοί που άκουγαν και έβλεπαν -γιατί δε μπορεί να ήταν όλοι τους τυφλοί- αλλά αδιαφορούσαν, περίμεναν να μιλήσουν οι άλλοι, για να μη βγάλουν οι ίδιοι τα κάστανα από τη φωτιά. Κανείς δεν αντιλήφθηκε αν μέσα στη σχολή κάποιοι νταήδες είχαν φτιάξει τον «τρελό του χωριού»;
Ο Βαγγέλης δεν αυτοκτόνησε, τον αυτοκτονήσαμε! Καλό σου ταξίδι, Βαγγέλη!