Θα μιλήσει κανείς και για παραγωγή;

 ➤  Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Γ. ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗ, Ομότ. Καθηγητή Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών 

  Τόσο οι 300 όσο και οι παραφυάδες τους, σχεδόν όλοι τους, τρόφιμοι του δημοσίου ταμείου, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι και η υπομονή των πολιτών έχει τα όριά της, παρά το γεγονός ότι, συχνά, χαρακτηρίζονται ως τα γνωστά «υποζύγια»... που όμως αυτά τους εξασφαλίζουν μονίμως τα «τροφεία» τους.
Από την αρχή της ύφεσης, πέντε χρόνια τώρα, βομβαρδιζόμαστε, καθημερινά, απ’ αυτούς που θέλουν να σώσουν τον τόπο, με ανούσιες αντιπαραθέσεις, ενώ ο τόπος βαδίζει, ολοταχώς, προς τη φτώχεια, την πείνα και τη δυστυχία. Τι χρείαν αποδείξεως έχει το γεγονός ότι «όταν δεν παράγεις είναι βέβαιο ότι θα πεινάσεις;». Έχει σημασία το αν η πείνα γίνεται εντός ή εκτός ευρώ; Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι εκτός ευρώ η εξάπλωσή της θα είναι ραγδαία με απρόβλεπτες αναταράξεις, ενώ εντός ευρώ θα είναι προοδευτική αλλά σταθερά αυξανόμενη. Τι νόημα μπορεί να έχουν οι συχνές αναφορές των πολιτικών μας στην ανταγωνιστικότητα, όταν αποδείχθηκαν ανίκανοι να προωθήσουν την παραγωγή προϊόντων;
Ποια κυβέρνηση, ποιος υπουργός, ποιος βουλευτής, πρότεινε ποτέ κάτι το συγκεκριμένο για ανάπτυξη της παραγωγής (πρωτογενής τομέας), για μεταποίησή της (δευτερογενής τομέας) ή για ανάπτυξη καινοτόμων επιχειρήσεων και παροχή υπηρεσιών προηγμένης τεχνογνωσίας (τριτογενής τομέας); Φρόντισε κανείς για δημουργία συγχρόνων υποδομών, ικανών να αφομοιώνουν και να εφαρμόζουν τις νέες τεχνολογίες, εγχώριες ή εισαγώμενες; Πώς φαντάζονται οι «τηλεπαραθυριστές» τη μείωση του κόστους παραγωγής των προϊόντων μας, ώστε να αντέξουν στον ανελέητο διεθνή ανταγωνισμό; Με τα ανεύθυνα μπλα-μπλα;
Και, καλά, οι ίδιοι αποδείχθηκε ότι δεν το μπορούν, λόγω έλλειψης γνώσεων και αυτό τους συγχωρείται. Εκείνο όμως που δεν τους συγχωρείται, είναι η μη αξιοποίηση του επιστημονικο-τεχνικού δυναμικού της χώρας, το οποίο, παρά τις εσφαλμένες πολιτικές στο χώρο της Παιδείας – τι να πρωτοαναφέρει κανείς – διακρίνεται, χάρις σε λίγους διακεκριμένους δασκάλους, σε πολλούς τομείς.
Τι κάνουν για τον επαναπατρισμό Ελλήνων επιστημόνων που διαπρέπουν στο εξωτερικό; Ποιοι και πώς θα εκσυγχρονίσουν την αναποτελεσματική κρατική μηχανή; Τ’ απομεινάρια; Ποιοι, αν όχι οι διακεκριμένοι, θα κάμουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις; Από της συστάσεως του ελληνικού κράτους, η πελατειακή πολιτική εμπόδισε από τότε μέχρι και σήμερα την πραγματοποίησή τους.
Αξίζει εδώ ν’ αναφερθεί (ίδε: Le Point, 26 febrier 2015, p. 49) η δήλωση του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών το 1843: «Όλες οι προσπάθειές μας παρά τη ελληνική κυβερνήσει για να προβεί, μόνη της, στις αναγκαίες διοικητικές της μεταρρυθμίσεις απέτυχαν. Χρειάστηκε και χρειάζεται σήμερα την επέμβαση των τριών δυνάμεων (Τρόικα – Ρωσσία, Γαλλία, Αγγλία) για να οδηγηθεί η κυβέρνηση στην πραγματοποίηση των αναγκαίων οικονομικών μεταρρυθμίσεων». (Τότε δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ για να βαφτίσει την Τρόικα τρι-θεσμική επιτροπή!!!).
Χωρίς ριζικές μεταρρυθμίσεις (παραγωγή, τυποποίηση, μεταποίηση, εμπορία, συναλλαγματικές διευκολύνσεις – εγγυήσεις, πιστώσεις κ.ά.), χωρίς έρευνα των διεθνών αγορών, χωρίς διακρατικές συμφωνίες, οποιεσδήποτε εξαγωγές προϊόντων μας οφείλονται, αποκλειστικά, στην ιδιωτική πρωτοβουλία, η οποία, σε πολλές περιπτώσεις, από μόνη της δεν επαρκεί.
Αν, ο μη γένοιτο, συμβεί το «πιστωτικό ατύχημα», το οποίο με τους ερασιτεχνικούς χειρισμούς δεν είναι ουδόλως απίθανο, τότε με τι συνάλλαγμα θα γίνονται οι εισαγωγές; Με ευρώ και δολάρια που δεν θα έχουμε ή με δραχμές που θα έχουμε αλλά δεν θα τις παίρνουν;
Γι’ αυτό, επιβάλλεται, παρά ποτέ να εγκύψουν οι πολιτικοί μας με τη δέουσα σοβαρότητα και υπευθυνότητα στη μελέτη και οργάνωση του παραγωγικού τομέα χωρίς καμία καθυστέρηση ή ολιγωρία. Είναι ο μόνος δρόμος για ν’ αντιμετωπισθεί η ανεργία και η μετανάστευση των καλύτερων νέων μας στο εξωτερικό. Η πρόοδος της χώρας δεν μπορεί να αφεθεί στους κάθε λογής μετανάστες που κατέκλυσαν την Ελλάδα, τροφοδοτώντας τη μαύρη εργασία και αυξάνοντας, έτσι την ανεργία των νέων μας.
Οι κ.κ. Κοτζιάς και Πανούσης ας μην αναθέτουν τα προβλήματά μας στους εταίρους μας κι ας κοιτάξουν, αν το μπορούν, να τα λύσουν με τις δικές μας δυνάμεις. «Αλίμονό σου αν δεν μπορείς να ξυστείς μόνος σου» λέει η λαϊκή παροιμία και, κατ’ επέκταση, «αλίμονό μας αν δεν μπορούμε να γεμίσουμε την κατσαρόλα με δική μας παραγωγή».