Ο μονοθεϊσμός των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων…

➤  Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

   Είναι πλέον εξόφθαλμο, ότι η παγκοσμιοποίηση εργάζεται αθόρυβα για την επιβολή της πανθρησκείας μέσω του θρησκευτικού συγκρητισμού (συν + κεράννυμι). Προβάλλει δε σαν δόλωμα τον Οικουμενισμό. Και αυτό για να θολώσει τα νερά, επειδή η Ορθοδοξία προβάλλει την Οικουμενικότητα. Ο απλός πολίτης, ο οποίος δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ των δύο εννοιών, πέφτει στην παγίδα. Νομίζει ότι είναι το ίδιο πράγμα: Πιστεύει ότι Οικουμενισμός και Οικουμενικότητα δεν έχουν καμία διαφορά.
Η Οικουμενικότητα που προβάλλει η Ορθοδοξία έχει ως γνωρίσματα την ειρήνη στον κόσμο, την αλληλεγγύη μεταξύ των εθνών, την αγάπη μεταξύ των εθνών και κυρίως το σεβασμό της ταυτότητας του κάθε έθνους.
Ο Οικουμενισμός είναι ένα καταχθόνιο παγκόσμιο κίνημα πολιτικό και θρησκευτικό με σκοπό την υποταγή της ανθρωπότητας κάτω από μια παγκόσμια κυβέρνηση και την ένωση όλων των θρησκειών σε μια Πανθρησκεία, ώστε να εξαφανιστεί ο Χριστιανισμός…
Έτσι, ανάμεσα στα άλλα μέσα που χρησιμοποιούν για να φθάσουν στο θρησκευτικό συγκρητισμό και να επιβάλλουν την Πανθρησκεία, φέρνουν στην επιφάνεια και εκθειάζουν τον νεοπαγανισμό. Νεοπαγανισμός είναι η επιστροφή στην αρχαιοελληνική ειδωλολατρεία, στον δωδεκαθεϊσμό. Πριν λίγα χρόνια είδαμε μία γραφική εμφάνιση μιας ομάδας δωδεκαθεϊστών, που ανέβηκαν στην Ακρόπολη ντυμένοι αρχαιοελληνικά με χιτώνες και ιμάτια. Ομιλούσαν με υπερηφάνεια για τη θρησκεία των προγόνων τους και ειρωνεύονταν τον Χριστιανισμό…
Τους υπενθυμίζουμε ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας, τον τελευταίο αιώνα προ Χριστού είχαν αρχίσει να αμφισβητούν την ύπαρξη των Θεών που λάτρευαν. Είχε είδη δημιουργηθεί ένα κενό μέσα τους και προέβαλε αυθόρμητα το ερώτημα: Μήπως υπάρχει άλλος Θεός: Απάντηση στο ερώτημα έδωσαν με την ανέγερση βωμού στον άγνωστο Θεό… «Τω αγνώστω θεώ».
Όταν έφθασε στην Αθήνα ο Απόστολος Παύλος (52 μ.Χ) είδε τον βωμόν που έγραφε «αγνώστω θεώ». Όταν τον κάλεσαν οι Αθηναίοι να ομιλήσει στον Άρειο Πάγο άρχισε την ομιλία του ως εξής: «Επισκεπτόμενος τα ιερά σας, άνδρας Αθηναίοι, ευρήκα και ένα βωμό, αφιερωμένο «αγνώστω θεώ». Αυτόν ακριβώς τον Θεόν, τον οποίον λατρεύετε εσείς, ενώ τον αγνοείται, Αυτόν εγώ σας κηρύττω…».
Οι σημερινοί νεοπαγανιστές εμφανίζονται θερμότεροι λάτρεις του δωδεκαθέου από τους Αθηναίους της εποχής του Αποστόλου Παύλου… Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να υπηρετήσουν την πανθρησκεία…
Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι όμως είχαν άλλη άποψη. Με τη φιλοσοφία τους καλλιέργησαν το πνεύμα του μονοθεϊσμού, εκφράζοντας ευθέως μονοθεϊστικές απόψεις. Έτσι οι αρχαίοι πρόγονοί μας ήσαν έτοιμοι να δεχθούν το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου. Ο λόγος του έπεσε εις γόνιμον γην.
Ξεκινώντας από τα ορφικά διαπιστώνουμε ότι οι Ορφικοί διατύπωσαν την εξής θεωρία: «Θεός. Εις έστιν αυτογενής, ενός έκγονα πάντα τέτυκται» (Θεός. Ένας υπάρχει αυτογέννητος, όλα είναι  δημιουργήματα ενός). Δηλαδή, ο Θεός είναι ένας, που δεν προήλθε από κάποιον άλλον και πως από έναν «πατέρα» τα πάντα εδημιουργήθηκαν.
Ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο οποίος είναι ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας, κινείται στο ίδιο πνεύμα: «Πρεσβύτερον όντων Θεός. Αγέννητον  γαρ». (Ο Θεός είναι ο αρχαιότερος από όλα τα όντα, διότι είναι αγέννητος, χωρίς αρχή).
Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, ο ιδρυτής και αρχηγέτης της ομώνυμης σχολής στο Κρότωνα της Ιταλίας επαναλάμβανε συνεχώς: «Έστι γαρ ηγεμών και άρχων απάντων Θεός, εις (ένας) αεί εών, μόνιμος, ακίνητος, αυτός εαυτώ, όμοιος, έτερος άλλων».
Αλλά και από την άλλη πλευρά του μείζονος Ελληνισμού, από την Έφεσο της Ιωνίας, σχεδόν πέντε αιώνες πριν από τη Γέννηση του Χριστού ο μεγάλος φιλόσοφος Ηράκλειτος σε ό,τι αφορά πεποιθήσεις του δεν άφηνε περιθώρια για παρερμηνεύσεις: «Εν τω σοφόν μόνον», επίστευε. Συγκεκριμένα έλεγε: «Ο Θεός είναι αρχή απόλυτος και υπερβατική. Χαρακτηρίζεται ως «Εν το σοφόν», το μοναδικόν. Ένα το οποίον κατέχει την σοφίαν και την «γνώμην», δηλαδή την γνώση των μέτρων.
Ο Δημόκριτος δίνει την διαχρονική απάντηση σε όσους απορούν πώς δημιουργήθηκε αυτός ο κόσμος: «Η ύλη άφθαρτος εστί αλλά υπό τινός δημιουργημένη». Δηλαδή, η ύλη είναι άφθαρτη. Δεν φθείρεται αλλά κάποιος την εδημιούργησε. Δηλαδή δέχεται την ύπαρξη ενός δημιουργού, ενός Θεού.
Σε παρόμοιο συμπέρασμα καταλήγει και ο Ζήνων ο Ελεάτης (Κάτω Ιταλία): «Θεόν είναι ζώον αθάνατον, λογικόν, τέλειον, είναι δεν το μεν δημιουργόν όλων…».
Ο μέγιστος των φιλοσόφων Σωκράτης, αν και δεν καταπολεμούσε φανερά τη λατρεία των Θεών, όπως πίστευαν και λάτρευαν οι αρχαίοι Έλληνες, ήταν υπέρμαχος της μονοθεΐας, αποδεχόμενος ένα και μόνον Θεόν… Αυτό διακρίνεται εύκολα μέσα από τους διαλόγους του, μέσα από τις συζητήσεις με τους συνομιλητές του.
Η ιδέα του ενός και μόνου Θεού εντοπίζεται πέρα από τη φιλοσοφία και στην τραγική ποίηση. Ο «πατήρ της Ελληνικής τραγωδίας, ο Αισχύλος, αναφέρει σε ένα χορικό στον «Αγαμέμνονα»: «Ζευς εστίν αιθήρ, Ζευς δε γη, Ζευς δ’ ουρανός Ζευς τα πάντα». Δηλαδή ένας Θεός τα εδημιούργησε όλα.
Αλλά, και οι δύο κράτιστοι φιλόσοφοι όλων των εποχών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, παρά τις εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις τους για τον κόσμο των ιδεών, είχαν ένα τουλάχιστον σημείο στο οποίο συνέπιπταν: «Τον μεν ουν ποιητήν και πατέρα παντός ευρείν τε έργον», υποστηρίζει ο Πλάτων. «Ην και εστίν ο τούδε του παντός δημιουργός ο Θεός, ο Θεός δοκεί των αιτιών πάσιν είναι και αρχήν», πρέσβευε ο Αριστοτέλης. Δηλαδή αρχή και τέλος όλων των πραγμάτων ένας Θεός.
Δεν είναι μόνον όσα αναφέραμε τα παραδείγματα της πίστης των προγόνων μας στην ύπαρξη του ενός και μόνου Θεού, αλλά είναι αντιπροσωπευτικά καθώς διατυπώθηκαν από τα χείλη των μεγαλύτερων πνευμάτων της ελληνικής αρχαιότητας.
Ο άλλος τραγικός ποιητής Ευριπίδης σε όσες τραγωδίες του σώθηκαν (19) βλέπουμε μια  τάση να καλλιεργεί την αμφιβολία στους θεούς που πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες. Έτσι, συνέβαλε και αυτός στο να δημιουργηθεί ένα κενό στην ψυχή των αρχαίων Ελλήνων. Και το κενό αυτό καλύφτηκε με την ανέγερση βωμού «Αγνώστω Θεώ».
Όλα αυτά εύκολα τα αντιλαμβάνονται και απλοί άνθρωποι. Επομένως, εν γνώσει τους οι νεοπαγανιστές υπηρετούν τους σκοπούς και τα σχέδια εκείνων που εργάζονται για τον θρησκευτικό συγκρητισμό, για την πανθρησκεία. Δηλαδή μαζί, με την Ορθόδοξη πίστη και παράδοση να συγχωνευθούν διδασκαλίες και παραδόσεις από τον Ρωμαιοκαθολικισμό, τον Προτεσταντισμό και τα παρακλάδια του, καθώς επίσης και από τις θρησκείες του Ιουδαϊσμού, του Μωαμεθανισμού, του Ισλάμ, του Ινδουισμού, του Βουδισμού, του Ταοϊσμού και του Κομφουκιανισμού. Έτσι, μια μέρα θα ιδούμε τα πιο παράδοξα πράγματα στα θέματα γύρω από τη θρησκεία.
Όλα αυτά στόχο έχουν την παγκόσμια διακυβέρνηση. Πριν ένα χρόνο διαβάσαμε σε έγκυρο περιοδικό τα εξής: Η ιδέα της παγκόσμιας διακυβέρνησης και της νέας τάξης πραγμάτων είκοσι χρόνια πριν φάνταζε ανέκδοτο. Σήμερα όμως πολλοί πλούσιοι και ισχυροί άνδρες ανά τον κόσμο όχι μόνον μιλούν αλλά και ζητούν τη δημιουργία παγκόσμιας διακυβέρνησης και τον ερχομό της νέας τάξης πραγμάτων.
Η ιδέα αυτή δεν αποτελεί πλέον θεωρία συνωμοσίας, αλλά φιλοδοξία των πλουσίων και ισχυρών ανθρώπων του κόσμου. Ο αρχιεπίσκοπος Dominiqk Mambeti, επικεφαλής του γραφείου εξωτερικών υποθέσεων (=υπουργός εξωτερικών) του Βατικανού, μιλώντας στα Ηνωμένα Έθνη εξέφρασε την απογοήτευσή του γιατί δεν υπάρχει ακόμη παγκόσμια Κυβέρνηση και απαίτησε από τα Η.Ε. ταχεία δράση για να έρθει η παγκόσμια κυβέρνηση και το παγκόσμιο νόμισμα. Μάλιστα, σημείωσε ότι το Βατικανό θα εγκρίνει τη νέα τάξη πραγμάτων, αν όλα τα δόγματά του γίνουν αποδεκτά στην παγκόσμια θρησκεία, που θα έρθει μαζί με την παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Στις 12 Δεκεμβρίου 2012 ο Πάπας Βενέδικτος 16ος μιλώντας στην τριήμερη συνάντηση του Ποντιφικού Συμβουλίου για τη Δικαιοσύνη και την Ειρήνη, ζήτησε την κατασκευή μιας παγκόσμιας οικογένειας. Το όραμα, είπε, είναι η δημιουργία ενός νέου κυβερνώντος  σώματος, που θα είναι μια υπερεθνική αρχή με παγκόσμια εμβέλεια και οικουμενική δικαιοδοσία, αλλά δεν θα είναι μια υπερδύναμη, που θα εξουσιάζει τους λαούς…
Πώς μπορούν να συμβιβαστούν όλα αυτά; Μόνον οι ρυθμιστές των τυχών του κόσμου μπορούν να μας απαντήσουν.