Γέφυρες συστράτευσης...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

   Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ι. ΚΑΛΕΣ, Φιλόλογος

* Αν παρατήρησα σωστά, από τότε που σχηματίζονται ανίσχυρες μονοκομματικές ή πολυκομματικές κυβερνήσεις, άρχισαν να ακούγονται  και οι λέξεις συστράτευση, συναίνεση, συνεργασία, συν… ένα κάλεσμα δηλαδή και προς άλλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Και εκεί που στο παρελθόν οι μονοκομματικές κυβερνήσεις αγνοούσαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης  –φαντάζομαι πως όλοι θα θυμούνται εκείνο το «δεν δικαιούσθε να ομιλείτε!»- στις μέρες μας πολλά κόμματα οικειοθελώς ή για λόγους επιτακτικής ανάγκης και εθνικής ευθύνης επιδιώκουν να συμμετάσχουν σε κυβερνητικά σχήματα, καμιά φορά ετερόκλητα, όπως σε ΣΥ­ΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ πρόσφατα.
Η τελευταία αυτή, σύντομη υποθέτω,  αφύσικη συστράτευση –γιατί λείπουν από το παζλ πολλά κομμάτια-  αφαιρεί από τον ΣΥΡΙΖΑ τη χαρά και το προνόμιο να χαρακτηρίζεται ως αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση, αλλά και προσδίδει στους ΑΝΕΛ ένα στίγμα που θα το κουβαλάνε όσο θα υπάρχουν. Αναγκαίο κακό! Σύντομη, γιατί είναι αφύσικη. Δεν θα επεκταθώ στο γιατί είναι αφύσικη, παρά μόνο θα πω πως οι ΑΝΕΛ, αν δεν κάνω λάθος, πιστεύουν στο «ὅμαιμον, το ὁμόγλωσσον και  το ὁμόθρησκον!». Γι’ αυτό ο κ. Τσίπρας, εκτός από το γεφύρι της Πλάκας στον Άραχθο ποταμό, καλού κακού ας χτίσει και κανένα γεφύρι στο Ποτάμι του Σ. Θεοδωράκη! Θα το χρειαστεί. Του το υπέδειξε άλλωστε και ο κ. Μ. Σουλτς.  
  Παρακολουθώντας την επικαιρότητα ξεκίνησα να γράφω για συστράτευση και παραλίγο να με «παρασύρουν» τα ποτάμια. Είναι προφανές ότι τα πολιτικά κόμματα χρειάζονται γέφυρες (όχι αερογέφυρες σαν αυτή που είδαμε μετεκλογικώς) για να επικοινωνούν και μάλιστα στον καιρό της κρίσης είναι περισσότερο αναγκαίο από κάθε άλλη φορά. Να συστήνουν υγιείς συμμαχίες. Να επικοινωνούν για να συστρατεύονται για το κοινό καλό, για την προκοπή της πατρίδας.
Όμως η συστράτευση, εκτός από τον κοινό σκοπό, που θα πρέπει να θεωρείται δεδομένος, απαιτεί προϋποθέσεις όπως: παραμερισμό των προσωπικών ή κομματικών επιδιώξεων, εύρεση της κοινής συνισταμένης ως αποτέλεσμα των συνιστωσών (των κομμάτων εννοώ και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ), κατάρτιση συγκεκριμένου ρεαλιστικού προγράμματος, αναζήτηση κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών εντός και εκτός της χώρας, συναίνεση, (συν)υπευθυνότητα. Να  είναι διαρκής και όχι ευκαιριακή, να επιδιώκεται και να υλοποιείται όχι όταν τα κόμματα βρίσκονται σε θέση αδυναμίας, αλλά κυρίως σε θέση ισχύος.
 Καιρός, λοιπόν, να σταματήσει το γαϊτανάκι της απροθυμίας συνεργασίας και συστράτευσης της εκάστοτε αντιπολίτευσης με την κυβέρνηση και το αντίστροφο. Γιατί αναμφισβήτητα τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας θα ήταν καλύτερα αν ο Γ. Παπανδρέου συστρατευόταν με την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή, αν ο Α. Σαμαράς με την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και αν ο Α. Τσίπρας με την συγκυβέρνηση του Α. Σαμαρά – Ε. Βενιζέλου. Και πάει λέγοντας. Θα θεωρηθεί εχθρική-αντιπατριωτική πράξη αν η συγκυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου και η αντιπολίτευση, μείζων και ελάσσων, δεν επιδιώξουν να χτίσουν γέφυρες επικοινωνίας και συστράτευσης στον κοινό σκοπό.
Μόνο έτσι θα ενδυναμώσουν την επιχειρηματολογία στη διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων μας και θα μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερα αποτελέσματα. Η συστράτευση απέναντι στον «εχθρό» -αν και είναι οξύμωρο να χαρακτηρίζουμε έτσι τους εταίρους μας- απαιτεί νέα στρατηγική και νέα «όπλα».
Και το καλύτερο «όπλο» είναι αυτό που μας δίδαξε ο στρατηγός Μακρυγιάννης εδώ και δυο αιώνες: να περάσουμε από το εγώ στο εμείς. Και προεκτείνοντάς το, από το εμείς (οι δικοί μας) και οι άλλοι, να περάσουμε στο εμείς! Να γίνουν και οι άλλοι ΕΜΕΙΣ!
«Και εις το εξής να μάθομεν γνώση, αν θέλομεν να φκιάσομεν χωριόν, να ζήσομεν όλοι μαζί».  Στρατηγέ μου, αναμένομεν ακόμη!