Θρήνος για το γεφύρι της Πλάκας…

 ➤  Του ΜΙΧΑΛΗ ΧΡ. ΠΑΝΤΟΥΛΑ, Φιλολόγου – πρ. Βουλευτή

  Πένθιμη η πρώτη ημέρα του φετινού Φλεβάρη. Το μονότοξο γεφύρι της Πλάκας, το καμάρι των Τζουμέρκων, δεν άντεξε τη μάνητα των στοιχείων της φύσης κι η φοβερή καμάρα του σωριάστηκε στα ορμητικά νερά του Άραχθου σαν ένας άδικα δολοφονημένος άνθρωπος. Τι κι αν στους εκατόν πενήντα χρόνους της ζωής του είδε φοβερούς στρατούς να το διεκδικούν, αεροπλάνα να το βομβαρδίζουν, μιλιούνια ανθρώπων πονεμένων να το κάνουν δρόμο τους για ένα κομμάτι ψωμί, κοπάδια και τζομπαναραίους να πηγαινοέρχονται στα βουνά και στα χειμαδιά, νυφάδες και γαμπρούς καβάλα στ’ άλογα να περνούν από πάνω του για να επισφραγίσουν την αγάπη τους, επισκέπτες απ’ όλα τα μέρη του κόσμου να το θαυμάζουν, ομάδες της αντίστασης να συμφωνούν κάτω από τον ίσκιο του για κοινή δράση κατά του κατακτητή, σεισμοί να μη μπορούν να το ταρακουνήσουν…
Ήταν το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι της πατρίδας μας κι από τα θαυμαστά των Βαλκανίων και της Ευρώπης. Ίσως για τούτο όλοι να το σεβάστηκαν και να υποκλήθηκαν στη θωριά του. Και τι μ’ αυτό. Το γεφύρι που τα’ βαλε με εταιρίες και συμφέροντα και γλύτωσε, χάθηκε με μιας σαν από το κακό μάτι, σαν από τη ζήλια του Θεού του κάτω κόσμου, που φαίνεται πως δεν άντεχε το μεγαλείο της ομορφιάς του. Ίσως και από την προχειρότητα και την αδιαφορία μας. Μούσκεψαν απ’ το βουβό κλάμα η Ήπειρος κι οι Ηπειρώτες… σαν να’ φυγε από τη ζωή ένας καταδικός τους άνθρωπος.
Το μεσημέρι της Κυριακής, συγκλονισμένος και σκεπτικός για το κακό που μας βρήκε αναπάντεχα, δέχτηκα ένα μήνυμα. Ήταν 3:51 ακριβώς. Στην οθόνη του κινητού τηλεφώνου είχαν αποτυπωθεί θρηνητικοί στίχοι, κάτι σαν ελεγείο, για το γεφύρι που ‘πεσε. Το ποίημα είχε την υπογραφή ενός πολύ καλού μου φίλου και φανατικού Ηπειρώτη, του φιλόλογου Κώστα Κοτζιούλα γιου του ποιητή της αντίστασης αείμνηστου Γιώργου Κοτζιούλα από την Πλατανούσα. Συγκινήθηκα και σκέφτηκα πως δεν ήταν πρέπον να το κρατήσω μόνο για τον εαυτό μου.
Εξάλλου, όπως το έχουμε μαθημένο από παλιά, τη λύπη για τις συμφορές που μας βρίσκουν πρέπει να τη μοιραζόμαστε πολλοί για να την αντέξουμε. Να, λοιπόν, το μοιρολόι του Κώστα Κοτζιούλα για το γεφύρι της Πλάκας. Ίσως να είναι και το πρώτο που γράφτηκε μετά την καταστροφή. Το καταθέτω με την ευχή το γεφύρι να στηθεί ξανά στα πόδια του στις δυο όχθες του Αράχθου, όπως ήταν πριν: όμορφο και επιβλητικό.
«Τρανό γεφύρι τρίδιπλο
ποτάμι σ’ έχει πάρει στου
κάτω κόσμου τ’ άφαντα,
στου Αχέροντα τα βάθη κι
εχάθη η πόρτα η τοξωτή, τ’
ατίμητο λιθάρι με των
μαστόρων τον ιδρώ, των
διαβατών τα πάθη. Κόμπος
στο στήθος, τρέμουλο στο
χέρι, αδυνασία να νοηθώ
πως έτσι, άδοξα τελειώνει
σου η ιστορία».
(1-2-2015 Κ. Κοτζιούλας)