Αφέντη, μην ξεχνάς τους Αθηναίους!..

Ευθυμογράφημα

 Γράφει η ΤΖΕΝΝΥ Π. ΣΙΑΜΑΛΕΚΑ

* Τέτοια ντροπή! Τέτοιο ξεφτιλισμό! Ο Δαρείος ούτε που τόχε φανταστεί. Ο αγγελιοφόρος όμως, που έφτασε κάθιδρος, ξημερώματα στο παλάτι, ήταν κατηγορηματικός: Κυρίεψαν, είπε, οι Ίωνες με τη βοήθεια των Αθηναίων τα Σούσα και κάψανε την πόλη!
-Ποιοι μωρέ; Μια χούφτα άνθρωποι; Τα Σούσα; Το επίνειο;
Και καλά, οι Ίωνες εξεγέρθηκαν. Είχαν λόγους... Βαριά φορολογία, αιτήματα περί δημοκρατίας... ασφυκτική διοίκηση από τους τυράννους... εντάξει επαναστάτησαν. Πρώτη φορά είναι; Από

επαναστάσεις, συνωμοσίες κι εξεγέρσεις, ο Μεγάλος Βασιλιάς είχε μπουχτίσει. Φυσικό επακόλουθο, βλέπεις, μιας απέραντης αυτοκρατορίας, που απαρτίζονταν από διαφορετικούς λαούς, γένη και φυλές... Με διαφορετικές θρησκείες, γλώσσα και συνείδηση.
Εξάλλου, ο ίδιος ο Δαρείος είχε πάψει να ασχολείται με τις εξεγέρσεις. Είχε χωρίσει την αυτοκρατορία του σε σατραπείες και είχε αναθέσει –εργολαβία- τις επαναστάσεις στους σατράπεις.
Αλλά τέτοιο θράσος! Να κάψουν Ίωνες και Αθηναίοι τα Σούσα!..
-Φέρτε μου ένα τόξο, διέταξε.
Τσακίστηκαν να του φέρουν το καλύτερο, από τη βασιλική συλλογή.
Ο Δαρείος ο Μέγας (550-485) έβαλε ένα βέλος και σημάδεψε ψηλά. Καθώς το βέλος διέσχιζε τον αέρα... ο ίδιος βροντοφώναξε: Δία, ω Δία, αξίωσέ με να εκδικηθώ τους Αθηναίους...

***
Ύστερα φάνηκε να καταλάγιασε κάπως η οργή του και πέρασε στη χλιδάτη τραπεζαρία των ανακτόρων, για να απολαύσει το εκλεκτό και πλούσιο μενού της ημέρας... Γιατί όχι; Τα οικονομικά ήταν ανθηρά! Το σύστημα για την είσπραξη φόρων δούλευε άψογα. Και οι Δαρεικοί ήταν το σκληρό νόμισμα της εποχής.
Όμως και πάλι κάτι του έφταιγε! Κάτι τον έκανε –πρωτοφανές μεν- αλλά ναι, τον έκανε ανόρεχτο! Το δούλεψε λίγο στο μυαλό του... Γκοτζάμ Μεγάλος Βασιλιάς... σιγά που δεν θάβρισκε τι φταίει... Και τότε κατάλαβε! ΦΟΒΟΤΑΝ! Μάλιστα, ΦΟΒΟΤΑΝ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙ!
Χμμ. Φώναξε αμέσως τον έμπιστο παρακοιμόμενό του. Το δεξί του χέρι. (Ο Ηρόδοτος τον αναφέρει μόνο ως υπηρέτη. Όνομα δεν ξέρουμε. Υποψιαζόμαστε όμως, πως ήταν άνθρωπος εμπιστοσύνης).
-Πρόσεξε καλά τι θα σου πω.
Ο υπηρέτης υποκλίθηκε μέχρι η μύτη να ακουμπήσει στα γόνατα...
-Οσάκις κάθομαι στην τραπεζαρία...
Ο υπηρέτης τον κοίταξε απορημένος...
-Τι δεν καταλαβαίνεις;
Οσάκις; ψέλισε.
-Εντάξει άστο, πάμε από την αρχή: Λοιπόν, κάθε μέρα και κάθε φορά, που θα κάθομαι στο τραπέζι να περιδρομιάσω, θα μου λες πάντα την ίδια φράση: «Δέσποτα, μέμνεο των Αθηναίων». Το κατάλαβες; Θα μου το λες πάντα μέχρι να τους σβήσω από το χάρτη. Άντε, πήγαινε τώρα γιατί θέλω να δω το «Game of Thrones».
Βέβαια στη συνέχεια ο Δαρείος δεν τους έσβησε από το χάρτη... Ίσα – ίσα γνώρισε την πιο ταπεινωτική ήττα της ζωής του, το 490 π.Χ. στο Μαραθώνα, όπου είχε στείλει τον στόλο του με τον Δάτη και τον Αρταφέρνη, για να καταστρέψουν την Αθήνα.
Όμως το γεγονός, ότι ένας ηγέτης, που έκανε με μεγάλη επιτυχία «κουμάντο» σε μια αυτοκρατορία με μέγεθος και πληθυσμούς, που ακόμα και σήμερα μας προκαλούν δέος επέμενε με τόσο πείσμα να ανακαλεί στη μνήμη ένα σοκαριστικό συμβάν, αποδεικνύει ότι ο ρόλος της μνήμης είναι καθοριστικός, τόσο για τους λαούς όσο και για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά στην πορεία του μέσα στο χρόνο.
***
Εδώ λοιπόν κάνουμε «pick» στο παράδοξο. Πώς είναι δυνατόν; Εμείς οι Έλληνες, οι χαρισματικοί. Οι δημιουργικοί. Οι προγονολάτρεις. Οι ευρηματικοί. Οι φιλότεχνοι. Οι εργατικοί και οι οκνηροί. Οι ταλαντούχοι και οι ατάλαντοι. Οι λεφτάδες και τα μπατιράκια... Οι φιαγμένοι. Οι ψαγμένοι. Οι περιθωριακοί... Οι Γαύροι και οι Παναθηναϊκοί... Πώς είναι δυνατόν να έχουμε τόσο μα τόσο βολική μνήμη;
Πώς καταφέρνουμε πάντα το εκάστοτε κυβερνητικό παλτό, να το προσαρμόζουμε στα μέτρα μας... Να ζεσταίνουμε τις παλάμες μας, τις ξυλιασμένες από το κρύο –του δεν έχω μία- στις τσέπες του ίδιου πάντα παλτού... Και ν’ αλλάζουμε με τις εκλογές το πρόσωπο, που το φοράει.
Ένα πρόσωπο, που καλείται να διαδραματίσει ένα ρόλο φύση και θέση αποδυναμωμένο. Εφόσον πλέον το κυβερνητικό παλτό, κρέμεται επιμελώς στη ντουλάπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ωραία λοιπόν. Στις εκλογές της 25ης του Γενάρη, μπορεί το παλτό να το βγάλει ο Αντώνης και να το φορέσει ο Αλέξης... ή ο Βαγγέλης... ή ο Σταύρος... ή ακόμα κι ο Αποστόλης... ή τέλος πάντων ένα κόμμα συνεργασίας, ανταρσίας, οικολογίας, πράσινης ουτοπίας... Όλοι αυτοί εν γένει, που συνωστίζονται και βαφτίζουν τις παρέες τους κόμματα, για να εισπράξουν τις παχυλές επιδοτήσεις, από το ήδη πτωχευμένο Ελληνικό κράτος...
Ποιος απ’ όλους αυτούς θα αναμετρηθεί παλικαρίσια με τους μεγαλοκαρχαρίες μέσα κι έξω; Ποιος θα αντέξει πιέσεις μεγατόνων, εγχώριες και μη;
Ποιος τολμά να φορολογήσει ανθρώπους – εταιρίες, όπως ο Μπόμπολας, ο Ψυχάρης, ο Αλαφούζος, ο Βαρδινογιάννης, ο Κόκαλης και δεν συμμαζεύεται.
Εδώ ένας βουλευτής, ακροδεξιός, νόμιμα εκλεγμένος από τον Ελληνικό λαό, τόλμησε να πει μέσα στη Βουλή: «Αυτό το χέρι δεν έκλεψε ποτέ» κι αμέσως τον έβαλαν φυλακή!
Αντίθετα, συνεχίζουν τη ζωή τους κανονικά άνθρωποι σαν τον Παπαντωνίου, τον Τσουκάτο, τον Παπακωνσταντίνου… Και πολύ περισσότερο άνθρωποι σαν τον Γ.Α.Π.!

***
Ο Γ.Α.Π. είναι αυτό που λέμε: «Πατρινό καρναβάλι για πάντα». Ο Γ.Α.Π. που ηγείται πλέον καινούργιου κόμματος – κινήματος.
Ένα κόμμα σε δημοκρατική ανάλαφρη γραμμή. Με σοσιαλιστικά πέτα. Παπανδρεική φόδρα. Εβραϊκά κουμπιά. Επιμελώς στριφωμένο από τους χρυσοχέρηδες, έμπειρους ραφτάδες του ΠΑΣΟΚ… Τα ξεφτέρια του ράβε – ξήλωνε… δηλαδή Σαχινίδης, Κεδίκογλου, Σηφουνάκης, Πεταλωτής, Μωραΐτης, Πετσάλνικος, Ρέππας… μπορεί κι ο Κακλαμάνης… Δεν το χωράει ο νους!
Ήταν 23 του Απρίλη του 2010, όταν βγήκε με φόντο το πανέμορφο Καστελόριζο και μας πυροβόλησε εξ’ επαφής, ως χώρα και λαό, λέγοντάς μας ότι ενεργοποίησε το μηχανισμό στήριξης κι ότι η χώρα από ελεύθερη, έγινε τσιφλίκι της Γερμανίας.
-Μάλιστα, την ίδια ώρα που ο Γ.Α.Π. μας ανακοίνωνε τις ζοφερές εξελίξεις… ένας άλλος γόνος… πρώην πρωθυπουργός… έκανε ξέγνοιαστος τα μακροβούτια του στη Ραφήνα! Αλλά τουλάχιστον αυτός έκατσε φρόνιμα από τότε. Κρύφτηκε στα πίσω έδρανα της Βουλής και σιώπησε για πάντα.

***
Πόσο ελαστική; Πόσο διαβλητή; Πόσο κυκλοθυμική είναι τελικά η μνήμη του Ελληνικού λαού; Γιατί δεν έχουμε εξουσιοδοτήσει κι εμείς, από τις 23 του Απρίλη του 2010 και μετά, έναν άνθρωπο, να μας επαναλαμβάνει κάθε πρωί: «Έλληνες μην ξεχνάτε τον Γιώργο Α. Παπανδρέου»…
Δεν το κάναμε. Κι αυτός όπως πάντα κατάλαβε λάθος. Και επανέρχεται. Και ζητάει, ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Ζητάει την εμπιστοσύνη μας… Γιατί εκτός από το να κωπηλατεί μεταξύ Ύδρας και Σπετσών, αυτό μας ζήταγε πάντα και γι’ αυτό ήταν πάντα στο σβέρκο μας… Υπουργός Πολιτισμού το ‘85-‘87, Παιδείας το ‘88-‘89, Εξωτερικών ‘93-‘94, Παιδείας ‘94-‘96… Μέχρι που στο Καβούρι το 2009, στην επίσημη σύναξη της Λέσχης Bilderberg πήρε επίσημα πλέον το χρίσμα για να παραστήσει και τον Πρωθυπουργό.
Χρωστάμε πολλά στον Γ.Α.Π. Πέρα από το Δ.Ν.Τ. είναι αυτός που κατάργησε το Υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης. Κατάργησε τον τίτλο «Εθνική» Παιδεία. Έκανε συμφωνίες εν κρυπτώ με Τούρκους κι Αμερικανούς, για τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο. Συνομιλούσε με τα Σκόπια με βάση πάντα το όνομα Μακεδονία. Υπονόμευσε σταθερά τη Θράκη. Ορκίστηκε Πρωθυπουργός και την άλλη μέρα κιόλας πέρασε το νομοσχέδιο περί ιθαγένειας χιλιάδων αλλοδαπών, αφήνοντας για αργότερα, άλλα φλέγοντα ζητήματα της χώρας…
Επιβάλεται να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας. Επιβάλεται να θυμηθούμε όλα όσα του «χρωστάμε».
Μας δίνει ο ίδιος την ευκαιρία σ’ αυτές τις εκλογές ν’ αποδείξουμε ότι η λήθη δεν αρμόζει στους Έλληνες. Και να τον στείλουμε πίσω. Εκεί που πραγματικά ανήκει. Στις μεγάλες, ατέλειωτες -ιδανικές για σέρφιγκ- παραλίες της Δυτικής Ακτής των Η.Π.Α.

***
Δεν μπορεί, όπως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, έτσι και τώρα, θα βρούμε ένα κόμμα, ένα πρόσωπο, μια πρόταση, που να μην υποτιμά την νοημοσύνη μας, για να ψηφίσουμε. Τίμιοι άνθρωποι πάντα υπάρχουν. Απλά μερικές φορές είναι δύσκολο, να τους διακρίνεις μέσα στο συρφετό.
Κι επειδή στη λέξη «τίμιος» έρχεται στο νου μου ο Νικόλαος Πλαστήρας, αξίζει να κλείσω με το κάτωθι περιστατικό:
Το 1951, όταν πρωθυπουργός της χώρας ήταν ο Πλαστήρας, η ζυθοποιία ΦΙΞ έβαλε αγγελία στις εφημερίδες και ζητούσε έναν οδηγό αυτοκινήτου.
Με την ανεργία που υπήρχε παρουσιάστηκαν δεκάδες υποψήφιοι. Ανάμεσά τους κι ένας μεσόκοπος άνθρωπος του μόχθου, που δήλωσε στον υπάλληλο –τον επιφορτισμένο με τις προσλήψεις- ότι ονομάζεται Πλαστήρας.
Ο υπάλληλος θέλησε να αστειευτεί: Τον πρωθυπουργό τι τον έχετε, ρώτησε…
-Είναι αδερφός μου, απάντησε ο άνθρωπος χαμηλόφωνα. Αλλά τόσο εκείνος όσο κι εγώ επιθυμούμε αυτό να μην σας επηρεάσει, αν υπάρχει κάποιος άλλος κατάλληλος γι’ αυτή τη θέση!
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.