Ολέθριο σφάλμα η «τιμωρητική» ψήφος!

➤ Του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΩΝ. ΡΙΖΟΥ Εφέτου  επί τιμή

* Φαίνεται ότι για ορισμένα, ιδίως μικρά, πολιτικά κόμματα ο ελληνικός λαός μόνο κατ’ «ευφημισμόν» χαρακτηρίζεται ως «κυρίαρχος λαός». Και τούτο γιατί αν πραγματικά τα πολιτικά αυτά κόμματα, απολιθώματα αποδραμουσών ήδη ψευδεπίγραφων ιδεολογιών ή και ιδεοληψιών, θεωρούσαν «κυρίαρχο» τον ελληνικό λαό, θα είχαν συμμορφωθεί προς την θέλησή του, όπως τουλάχιστον καταγράφηκε αυτή στις «δημοσκοπήσεις», προ της ψηφοφορίας για τον ένατο, κατά σειρά, Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Προς «τέρψη» όμως των πολιτικών αυτών κομμάτων, τα οποία, έστω και αθροιστικώς, εκπροσωπούν την μειοψηφία του εκλογικού σώματος, η εκλογή Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας απέτυχε.
Όμως δεν απέτυχε μόνο η εκλογή. Απέτυχε η θέληση, η επιθυμία, του ελληνικού λαού για διακομματική «συναίνεση». Συναίνεση η οποία δυστυχώς δεν εξασφαλίζεται «καταστατικώς», ώστε να μην αποτελεί λόγο ή και πρόφαση πολιτικών «παιχνιδιών» ευτελούς υφής. Η μη «συναίνεση», η αδυναμία «ομονοήσεως», η στατιστικώς διαπιστωθείσα θέληση του λαού, προβλήθηκε ως αιτία εκβιασμού πολιτικών εξελίξεων και οδήγησε την Χώρα σε πολιτικό «έμφραγμα».
Η ώρα όμως του κυρίαρχου, κατά κυριολεξία αυτή την φορά, ελληνικού λαού ήγγικεν. Η 25η Ιανουαρίου 2015 ενδεχομένως να λειτουργήσει ως ένα «οιονεί» δημοψήφισμα, ίσως μάλιστα και επικινδύνου. Ακόμα η ανωτέρω ημερομηνία να αναδειχθεί και σε ορόσημο της οριστικής συντριβής της ούτως αποκαλουμένης «μεταπολιτεύσεως».
Είναι γνωστόν ότι, όταν ο πολιτικός λόγος εξαπατά, όταν διαπιστώνεται ότι γίνεται προσπάθεια υποκλοπής της ψήφου του λαού, με ψευδείς υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες, τότε δεν είναι δυνατον να παραγνωρισθεί η απάτη και να μείνει ατιμώρητη. Έρχεται η στιγμή κατά την οποία το εκλογικό σώμα, η κοινωνία, αποδίδει... «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι».
Και είναι αλήθεια, ότι ο ελληνικός λαός, με ιώβεια υπομονή, βίωσε έναν ορυμαγδό αντικοινωνικών μέτρων, τα οποία συνετάραξαν την κοινωνία και διασάλευσαν τον ιστό της. Ο βρόγχος όμως της οικονομικής κρίσεως, ο οποίος άρχισε να «χαλαρώνει» ήδη, δεν θα πρέπει να μεταλλαχθεί σε... «θυμό λαού» και σε... «ψήφο οργής».
Ίσως τα μικρά πολιτικά κόμματα, των ακραίων ιδεολογικών τοποθετήσεων, με τις περίεργες οικονομικολογικές θεωρήσεις τους (κοπή δισεκατομμυρίων ευρώ!!), αλλά και τις καταγέλαστες προτάσεις τους και προτροπές (κλείδωμα ηλικιωμένων, ώστε να στερηθούν του δικαιώματος του εκλέγειν!!), να επενδύουν σε αυτή την ψήφο της οργής, την όχι ορθολογικώς συνειδητή επιλογή.
Όμως θα πρέπει να γνωρίζουν οι «γραικύλοι» αυτοί της πολιτικής, ότι κάθε απόφαση, ατομική ή συλλογική, η οποία λαμβάνεται υπό το «κράτος θυμού», όσο δικαιολογημένος και αν είναι αυτός, οδηγεί σε εσφαλμένα αποτελέσματα, αλλά και συμπεράσματα.
Δυσθεώρητο προβάλλει σήμερα το δίλημμα του ελληνικού λαού, των... «και νουν εχόντων» ελλήνων ψηφοφόρων... «Ατιμωρησία ή Ακυβερνησία»!!! Όταν αναλογίζομαι, ότι το τεκμήριο της σοφίας και του αλάθητου του εκλογικού σώματος δεν είναι αμάχητο, μάλιστα δε όταν αποφασίζει υπό το κράτος της οργής, τότε ειλικρινώς κυριαρχούμαι από «δέος». Και τούτο γιατί πιστεύω, ότι η ψήφος της οργής, η αρνητική ψήφος και το... «γαία πυρί μιχθήτω», αποτελούν ολέθριο σφάλμα.
Πιστεύω όμως ότι το ένστικτο της δικαιολογημένης αυτοάμυνας του λαού δεν θα αποτελέσει τον «καταλύτη» της αυτοκαταστροφής του. Γι’ αυτό και προσωπικώς εξομολογούμαι, ότι προτιμώ την ατιμωρησία από την ακυβερνησία. Με μία όμως επισήμανση προς κάθε πολιτική κατεύθυνση, ότι τόσο η εμμονική ενασχόληση με την επικοινωνία, όσο και ο «ξύλινος» κομματικός λόγος, απωθούν και μόνο η αλήθεια πείθει, καθώς και ότι... «και η δύναμη της αδρανείας έχει τα όριά της».