Για μια αλλιώτικη Βουλή...

 ➤  Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ι. ΚΑΛΕΣ, φιλόλογος

   Αν καλώς ή κακώς δεν εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τη διαλυθείσα Βουλή, αυτό θα φανεί στο άμεσο μέλλον, αλλά, παρόλο που η λέξη διάλυση αφ’ εαυτής εμπεριέχει αρνητική χροιά, σχεδόν συνώνυμη με την καταστροφή, δημιουργήθηκε μια αίσθηση ανακούφισης, χαράς και ελπίδας. Άλλωστε, τη διάλυση της Βουλής άλλοι την είδαν καταστροφική και άλλοι ελπιδοφόρα.
Πάντως αυτή η Βουλή δεν επέδειξε την προσδοκώμενη συμπεριφορά, δηλ. τη συμπεριφορά που η κοινωνία αναμένει από τους βουλευτές της. Η χειρότερη Βουλή συγκριτικά με άλλες στο παρελθόν.  Θυμάμαι παλιότερα αντιπαραθέσεις εντός και εκτός του Κοινοβουλίου που χαρακτηρίζονταν από ένταση, αλλά και από αξιοπρέπεια και όχι από πεζοδρομιακή εμφάνιση. Ευχή, η επόμενη να είναι απαλλαγμένη από τους οσφραινόμενους (οιονεί μαθητική αταξία!)  το άρωμα στο παλτό της Ραχήλ, από την Σόδη, από τους χρυσαυγίτες, από τους Βουδούρηδες κλπ.
  Δεν θα αναφερόμουν ποτέ σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά επειδή εκτίθενται για να είναι ξανά βουλευτές στο ελληνικό Κοινοβούλιο, μου πέφτει λόγος να πω την άποψή μου. Έξω, λοιπόν,  από τη Βουλή!  Γιατί ποτέ δεν θα ήθελα να μυρίσω το άρωμα της κ. Ραχήλ, ούτε να δω το τατουάζ  της, ούτε να την δω στα κάγκελα της ΕΡΤ, ούτε να πανηγυρίζει στη Βουλή για τη μη εκλογή ΠτΔ σαν να έβαλε γκολ η ομάδα της. Τι άλλο μπορεί να πάρει κανείς από τη Ραχήλ εκτός από την πρόκληση εντυπώσεων;
Δεν θα ήθελα να ξαναδώ εικόνα σαν κι εκείνη που ο Αντιπρόεδρος της Βουλής επικαλέσθηκε τα άγια ατενίζοντας το μπούστο της κ. Σόδη κατά την ορκωμοσία της! Δεν θα ήθελα να ξαναδώ τα σόου και τις απρέπειες των χρυσαυγιτών. Δεν θα ήθελα να ξαναδώ βουλευτές, όπως ο κ. Βουδούρης, ο κ. Β. Οικονόμου κλπ, που υφαρπάζοντας την ψήφο μας  περιφέρονται από κόμμα σε κόμμα. Αμέτρητες αντιαισθητικές περιπτώσεις. Δεν είναι τυχαίο που σημειώθηκαν τόσες ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών συνήθως μετά από κρίσιμες ψηφοφορίες. Εν πάση περιπτώσει δεν μου αρέσει ο τρόπος αντίδρασής τους γιατί δεν είναι ο προσδοκώμενος.  
  Δεν θα ήθελα η επόμενη Βουλή να έχει πρόσωπα και χαρακτηριστικά της προηγούμενης, που προκάλεσαν την κοινή γνώμη.  Να μην έχει βουλευτές που αυτοσκοπός τους είναι να βρίσκονται στη Βουλή για τον εαυτό τους και όχι για την πατρίδα τους, που γι’ αυτό με απίστευτη ευκολία πηδούν «τα κάγκελα» που χωρίζουν το ένα κόμμα από το άλλο πχ από τους ΑΝΕΛ, από τη ΔΗΜΑΡ και  από το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ, από τη ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ, από τη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο Ποτάμι κλπ. Γύρω – γύρω όλοι και στη μέση η καρέκλα! Καρεκλοκαβαλάρηδες! Δεν μου αρέσει όταν βλέπω κόμματα να προσφέρουν στέγη σε άστεγους γυρολόγους πολιτικούς. Αλλά βουλευτές που θα σέβονται τον εαυτό τους, τους εκλογείς τους, τους συναδέλφους τους, το χώρο της Βουλής κλπ. Που θα θεωρούν τη Βουλή ιερό χώρο, σαν εκκλησία, με την αρχαία, αλλά και με τη θρησκευτική σημασία της λέξης. Που πιστεύοντας σε αρχές και αξίες θα βουλεύονται με συναίνεση για το καλό του τόπου.
  Εδώ έγκειται και η ευθύνη των κομμάτων για το ποιους υποψηφίους θα εκθέσουν και ημών των ψηφοφόρων για το ποιους βουλευτές θα στείλουμε στη Βουλή. Γιατί ψηφίζοντας με κριτήρια όπως αν το χρώμα των ματιών τους είναι γαλαζοπράσινο, αν έχουν βάλει πολλά γκολ με την ομάδα τους, αν έχουν χαρισματική φωνή, αν έχουν την ικανότητα να καβαλούν τα κάγκελα και την επιτηδειότητα να «ρίχνουν την ασπίδα», να αναμένουμε στην επόμενη Βουλή παρόμοιες σκηνές με την προηγούμενη.