Με… διακριτικότητα!

➤  Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΚΡΗ

  Μάλλον σαν ανέκδοτο φάνηκε η ερώτησή του στη σερβιτόρα, αλλά και η δική της απάντηση σ’αυτόν! Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Φανατικός αντι-καπνιστής ο φίλος μου ο Σάκης! Δεν αποδέχεται  ούτε υπόνοια από καπνό τσιγάρου! Αν και είναι τακτικός πελάτης της καφετέριας, την αποφεύγει σαν ο διάολος το λιβάνι τους χειμωνιάτικους μήνες, μια και η προστασία του πελάτη από το κρύο, επιβάλλει τη στέγαση σε αίθουσα που απαγορεύεται μεν το κάπνισμα, αλλά επιτρέπεται το… τσιγαριλίκι! Παρ’ όλα αυτά, τις προάλλες αναγκάστηκε να μπει σε κάποια καφετέρια, μια και είχε συμφωνηθεί ένα ραντεβού εκεί. Με το που μπήκε όμως μέσα, αισθάνθηκε πνίξιμο από καπνό. Για να «σιγουρευτεί» ότι το πνίξιμο δεν ήταν μια… ψευδαίσθηση από προκατάληψη, στράφηκε κατά τη σερβιτόρα και τη ρώτησε αφελέστατα:     
- Καπνίζουν εδώ μέσα, ή μήπως κάνω λάθος; Απρόσμενη η απάντηση:
- Καπνίζουν, κύριε, αλλά διακριτικά!!!
Μέρες και νύχτες σπάζει το κεφάλι του ο Σάκης, για να βρει ποιο μπορεί να είναι το διακριτικό κάπνισμα!   
Η αφήγηση του φίλου μου στάθηκε η αφορμή για το πλάτεμα της συζήτησης, γύρω από καφετέριες, κάπνισμα και… τεμπελχανάδες!

* * *
Υπήρχε από τη μεριά μου κάποια επιφυλακτικότητα, εδώ και πέντε χρόνια, που από αυτή εδώ τη στήλη είχα μεταφέρει μια φήμη, που έφερνε τα Γιάννινα ως… πρωτοπόρα σε αριθμό από καφετέριες, που έφταναν τις εξακόσιες! Υπερβολικά μεγάλος ο αριθμός, είχα σκεφτεί.
Τελικά, θυμάμαι ότι δεν μπόρεσα τότε, στην προ… χρεοκοπίας δηλαδή εποχή, να βεβαιωθώ αν ήταν σωστή εκείνη η φήμη. Εκείνο που ξέρω είναι ότι σήμερα, δηλαδή στην μετά χρεοκοπίαν εποχή, ο αριθμός «εξακόσια» όχι μόνο δεν είναι υπερβολικά μεγάλος, αλλά πιθανόν να είναι και μικρός. Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνω, αφού μόνο από το σπίτι μου στη Χαριλάου Τρικούπη και σε μια διαδρομή ολόγυρα μικρότερη από χίλια μέτρα, επάνω σε πεζόδρομο, είναι ενεργοποιημένες πάνω από… είκοσι καφετέριες!
Εύκολη η επαλήθευση του αριθμού, αρκεί να περπατήσεις επάνω στο μεγάλο οικοδομικό τετράγωνο, που  ξεκινάει από τον Αη-Γιώργη στην  Πλατεία Πάργης, ας πούμε, συνεχίζει στη Χαριλάου Τρικούπη, στην 28ης Οκτωβρίου, στη Βλαχλείδου, στη Γρηγορίου Σακκά, στην Πυρσινέλα και να τερματίσεις εκεί από όπου είχες ξεκινήσει, δηλαδή στον Αη-Γιώργη.
Μια παρένθεση εδώ. Σημείο αναφοράς για τον χρονολογικό προσδιορισμό κάποιου γεγονότος, δεν είναι πια τα γνωστά μας «π.Χ.» και «μ.Χ.», δηλαδή προ Χριστού ή μετά Χριστόν, με κεφαλαίο Χ, από το όνομα του Χριστού, αλλά το «π.χ.» και «μ.χ.» δίχως κεφαλαίο «χ», που τώρα δεν σημαίνουν «προ Χριστού», αλλά «προ χρεοκοπίας» ή «μετά χρεοκοπίαν». Προσοχή λοιπόν στα «χ», όταν διαβάζετε κάτι. Το κεφαλαίο «Χ» παραπέμπει στο Χριστό, ενώ το μικρό «χ» δείχνει τη… χρεοκοπία!

* * *
Ζούμε σε εποχή οικονομικής εξαθλίωσης, υπόδουλοι της εφιαλτικής «τρόικας» και των… άσπονδων «συμμάχων». Όλο βγαίνουμε και βγαίνουμε από το τούνελ της λιτότητας, κατά τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς, όλο κλείνουν και κλείνουν όμως καθημερινά  επιχειρήσεις, γεγονός που διαψεύδει τους ισχυρισμούς αυτούς.
Όμως ας μη μας πιάνει απελπισία. Μπορεί βέβαια το κλείσιμο επιχείρησης της άλφα μορφής να είναι ένα γεγονός, όμως είναι εξίσου γεγονός η… νεκρανάστασή της κάτω από μία βήτα μορφή.
Όπως λοιπόν λέμε το γνωστό: για κάθε σχολείο που ανοίγει, κλείνει μια φυλακή, μπορούμε σήμερα να λέμε επί πλέον ότι σε κάθε «θάνατο» επιχείρησης της άλφα μορφής, στη θέση  της γεννιέται αμέσως μια άλλη επιχείρηση, σε μορφή καφετέριας!         
* * *
Αμέτρητες οι καφετέριες στη σημερινή εποχή της χρεοκοπίας και αμέτρητοι οι… τεμπελχανάδες πελάτες τους! Καφετέριες που δραστηριοποιούνται καθημερινά από τις πέντε τα χαράματα(!), πριν δηλαδή λαλήσουν τα κοκόρια, ίσαμε τα άγρια μεσάνυχτα! Καφετέριες φίσκα πάντοτε από άτομα φρέσκων γενιών, κατά πλειοψηφία. Σε αυτό το σημείο ανέκυψε ένα ερώτημα, στο οποίο δόθηκαν δύο διαμετρικά αντίθετες απαντήσεις, ως εξής:
- Σε εποχή χρεοκοπίας, είναι ποτέ δυνατόν να παρατηρείται αυτό το φαινόμενο; Είναι ποτέ δυνατόν να παραπονούμαστε πως, ενώ δεν έχουμε λεφτά, ξημεροβραδιάζουμε όμως σε καφετέριες; Δεν είναι δυνατόν. Συνεπώς «λεφτά υπάρχουν», όπως λέει κι ο Γιωργάκης μας ο ΓΑΠ!
Αυτή είναι η άποψη του Πλάτωνα, την οποία όμως αντικρούει ο  Σάκης, που δίνει μια εντελώς αντίθετη ερμηνεία:
- Μα ακριβώς επειδή από την κρίση έχει θεριέψει η αναπαραδιά και η ανεργία, παρατηρείται αυτό το φαινόμενο. Οπότε για τον άνεργο νέο, ένα μικρό χαρτζιλίκι από τρία μόνον ευρώ από τον συνταξιούχο παππού, είναι αρκετό για να του εξασφαλίσει ένα… εικοσιτετράωρο αραλίκι στην καφετέρια.  

* * *
Εδώ και με ευθύνη της ανεργίας, ανέκυψε ένα  «οξύτατο» πρόβλημα… χωρητικότητας για τις καφετέριες, που κλήθηκε ο δήμος να το επιλύσει. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε πια  ελεύθερος χώρος, για την επέκταση της καφετέριας με τραπεζάκια, όχι μόνο επάνω στα πεζοδρόμια, όπως γινόταν μέχρι σήμερα, αλλά και επάνω στο δρόμο.
Για το λόγο αυτό αποφασίστηκε η πεζοδρόμηση του κέντρου της πόλης, ώστε να έχουν μεγαλύτερη άπλα οι καφετέριες, για την… περίθαλψη περισσότερων «τεμπέληδων»!
Τώρα είναι «ασήμαντο» το αν σιγά - σιγά ο πεζόδρομος μετατρέπεται σε... παρκινγκ, μια και οι γιωταχήδες της  περιοχής, αν και είναι εφοδιασμένοι με τη σχετική άδεια διέλευσης πάνω από τον πεζόδρομο, αδυνατούν να προωθήσουν το όχημα στο γκαράζ της πολυκατοικίας τους, που βρίσκεται στον πεζόδρομο, μια και το άπλωμα της καφετέριας είναι πλέον ανεξέλεγκτο! Καθημερινή η αντιπαράθεση ανάμεσα σε «γιωταχίδες» και… καφετηριαζόμενους!