Ένοχη και η Ε.Ε. για τον «πάτο» που έπιασε η Ελλάδα!
➤ Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΗΜ. ΦΑΡΜΑΚΗΣ
«Η Ελλάδα έγινε δεκτή στην Ευρωζώνη χωρίς να έχει εκληρώσει τα κριτήρια εντάξεως» υποστηρίζει μεταξύ των άλλων στο νέο του βιβλίο, που μόλις κυκλοφόρησε, ο τέως Καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Κολ.
Βεβαίως, την ίδια άποψη και από ετών, έχουν διατυπώσει και άλλοι επιφανείς Ευρωπαίοι ηγέτες όπως οι Ζισκάρ ντε Εστέν και Χ. Σμίτ, αλλά και παράγοντες του τραπεζικού και επιχειρηματικού κόσμου.
Έτσι, με αφορμή τα ανωτέρω, συνειρμικά θυμήθηκα δύο κείμενά μου που ο πάντα ανοιχτός και πάροχος στην ελεύθερη έκφραση «Πρωινός Λόγος» τα φιλοξένησε το έτος 2000. Συγκεκριμένα, το ένα στις 18 Φεβρουαρίου με τίτλο «Ευρώ και συνέπειές του» και το άλλο στις 4 Μαΐου με τίτλο «Στην ΟΝΕ με προβληματισμό».
Στο πρώτο διατύπωνα τις κατά την άποψή μου συνέπειες, αρνητικές και θετικές λόγω του διαμορφούμενου νέου κλίματος, στην εξέλιξη των δεικτών πληθωρισμού και απασχολήσεως, στην αντοχή ανταγωνιστικότητος της οικονομίας, στις επιπτώσεις από την ελεύθερη διατραπεζική κίνηση κεφαλαίων και στο εμπορικό ισοζύγιο, στις νέες τιμές κόστους χρήματος και τα τραπεζικά επιτόκια χορηγήσεων και καταθέσεων, ως και τις πιθανές επιπτώσεις στην κεφαλαιαγορά και κτηματαγορά.
Με το δεύτερο κείμενό μου, θεωρούσα ανεπίτρεπτα θριαμβευτικό τον τρόπο που παρουσιάστηκε η ένταξή μας στην ΟΝΕ ώστε να δημιουργείται απατηλή εντύπωση ότι «η χώρα εισέρχεται σε ένα σύγχρονο Κήπο της Εδέμ, ότι η ΟΝΕ θα είναι η Γη της Επαγγελίας, το χρυσοφόρο Ελντοράντο, η Κοινωνία των Αγγέλων».
Και τελείωνα τονίζοντας προς ηγέτες και πολίτες, να μη βαυκαλίζονται τρυφηλή ζωή, αλλά να απαιτούν οι μεν και να εντείνουν οι δε προσπάθειες και δραστηριότητα, «για να μη καταστούμε περίγελως του κόσμου».
Για τα κείμενα αυτά εισέπραξα και πικρόχολα σχόλια από κάποιους κομματικούς που τότε είχαν διαφορετικές από τις τωρινές θέσεις τους. Επίσης και η διεύθυνση της εφημερίδος εδέχθη παράπονα διότι φιλοξένησε τις απόψεις μου.
Ατυχώς, η επακολουθήσασα δεκαπενταετία, δικαίωσε όσους είχαμε τις ίδιες ανησυχίες, εξέθεσε τους μονίμως αισιοδοξούντες και κολακεύοντες και κυρίως ταπείνωσε τους ανεύθυνους κομματάρχες που ελαφρά τη καρδία για τους ίδιους και κακή τη μοίρα για εμάς, οδήγησαν την χώρα στον ευτελισμό της τριπλής υποταγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία είχαν την υποχρέωση να μας διατηρούν μόνο σαν αξιοπρεπές και ισόκυρον μέλος.
Βεβαίως και οι Ευρωπαίοι εταίροι εγνώριζαν τότε, άριστα, ότι τα δημοσιονομικά στοιχεία (GREEK STATISTICS τα χαρακτηρίζανε) ήταν παραποιημένα, εκφραζόμενα μέσω μιας δαιδαλώδους «δημιουργικής λογιστικής». Γι’ αυτό άλλωστε μας κάναν δεκτούς με τα ονομασθέντα σαν «ονομαστικά και όχι πραγματικά κριτήρια».
Γι’ αυτό, μόνο χαμόγελα προκαλεί η προχθεσινή δήλωση του κ. Ζαν – Κλωντ Γιουγκέρ, που ισχυρίστηκε ότι «οι Ευρωπαίοι έπεσαν θύματα ενός εσφαλμένου τρόπου παρουσίασης στοιχείων» εκ μέρους της τότε Κυβερνήσεως της Ελλάδος.
Συνέχισε δε τονίζοντας «τις προσπάθειες των Ελλήνων για να καλυφτούν τα σφάλματα (σ.σ. πολύ κομψή η έκφραση), που επί δεκαετίες έκανε η Ελληνική πολιτική τάξη».
Και ως «πολιτική τάξη» προφανώς θεωρεί αυτόν τον κομματικό κόσμο ποικίλων αποχρώσεων και χρωμάτων, μέρος του οποίου ευθύνεται για την αρπαγή, την σπατάλη και την κακή διαχείριση του εθνικού μας πλούτου.
Αιτιών που είχαν σαν αποτέλεσμα το πρωτοφανούς ύψους δημόσιο χρέος, την ανέλεγκτη ανεργία, τον αδικαιολόγητο (εν πολλοίς) ιδιωτικό δανεισμό, την ατροφία της οικονομίας, την πλήρη έλλειψη προοπτικής αναπτύξεως αφού όπως είπε και ο υπουργός κ. Χρυσοχοϊδης «μετά τις εκλογές του 2012 ούτε ένα ευρώ δεν έχει έρθει στην Ελλάδα».
Έτσι, κάτω από αυτές τις συνθήκες καλείται να ζήσει και να μεγαλώσει μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων, που χωρίς να ευθύνεται πρέπει να σηκώσει βάρη που της αφήνει η προηγούμενη γενιά, αυτή της ενόχου περιόδου της μεταπολιτεύσεως.
Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους δικούς της ηγέτες, ας μη νομίζουν ότι δεν ευθύνονται. Η συνεχώς ογκούμενη εις τους κόλπους της έλλειψη συνοχής και αλληλεγγύης και η εξέλιξή της σε ένα ξερό και άψυχο γραφειοκρατικό σύστημα, την απομακρύνει από τις υπέροχες ιδρυτικές αρχές της. Ούτε εκπληρώνει τα οράματα των εμπνευστών και θεμελιωτών της όπως ο Ζαν Μονέ, ο Σπινέλι, ο Ανρί Σπάακ, ο Ρομπέν Σουμάν, ο Μαντές Φρανς, ο Κόνραν Αντενάουερ, ο Ντε Γκάσπερι, ο Αντρέ Μαλρώ, ο Σαρλ Ντε Γκωλ κ.α. οι οποίοι, κάποιους εξακολουθούν να μας εμπνέουν και να πιστεύουμε στην Ευρώπη της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της συνοχής.
