Όσο τα κόμματα δεν αλλάζουν η παρακμή θα συνεχίζεται!
➤ Γράφει ο Δημήτρης Μυριούνης
Προφανώς και είναι υπερβολικός, αυθαίρετος και μίζερος ο ισχυρισμός ότι η χώρα μας δεν έχει αφήσει πίσω της οριστικά τη φάση της «ψωροκώσταινας» όπως εξίσου εξωπραγματικός είναι και ο ισχυρισμός ότι έχει πια καταστεί μια κανονική και σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα.
Ενώ στη χώρα μας, εδώ και πολλές δεκαετίες, είναι πασίδηλη η ανάγκη για γενναία μεταρρυθμιστικά άλματα, εντούτοις, κυρίως ελλείψει πολιτικής βούλησης, ελάχιστα δειλά εκσυγχρονιστικά βήματα έγιναν που απλώς και μόνο εξωράιζαν την εικόνα της σε επίπεδο και δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας.
Όλοι διαπιστώνουν ότι κορυφαία κακοδαιμονία και παθογένεια του ελληνικού πολιτικο-κοινωνικού συστήματος διαχρονικά αποτελεί η σύγκρισή του με το προβληματικό και κακό του παρελθόν και όχι η αναμέτρησή του με το νέο και το ποιοτικό που αλλού έρχεται με υψηλές ταχύτητες. Όσο αυτό θα συμβαίνει η υστέρηση και η στασιμότητα και θα μεγαλώνει και θα βαθαίνει.
Ακριβώς αυτό βιώνουμε σήμερα και μάλιστα σε διαρκώς εντεινόμενο βαθμό, ενώ παράλληλα οι πολιτικοί εκφραστές του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου δε φαίνονται διατεθειμένοι να διδαχθούν από ανάλογα ιστορικά προηγούμενα και να αναλάβουν με ευθύνη και θάρρος πρωτοβουλίες και δράσεις έτσι ώστε να αλλάξουν το άρρωστο και προβληματικό τοπίο. Αυτό που παρατηρείται είναι ότι, όταν προκύπτουν πολιτικές τερατογενέσεις, δείχνουν να τους ξεπερνούν οι καταστάσεις και να περιέρχονται σε προφανέστατη αμηχανία και προβληματισμό ως «άβουλοι και μοιραίοι».
Ο κομματικός ανταγωνισμός ακόμα και οι υψηλής κλίμακας αντιπαραθέσεις είναι απολύτως θεμιτά και φυσιολογικά φαινόμενα γιατί συντελούν στη γόνιμη ζύμωση ιδεών και θέσεων αρκεί να διέπονται από κανόνες, αρχές και όρους ευρύτερα αποδεκτούς και να συνιστούν ένα «modus vivendi» που να οδηγεί στο δημοκρατικό διάλογο και έτσι να προάγεται η πολιτική διαδικασία. Οι διαφωνίες, οι αποκλίσεις και στο εσωτερικό των κομμάτων αλλά και μεταξύ τους επί τέλους πρέπει να θεωρούνται αυτονόητες, ίσως και να πρέπει να ενθαρρύνονται και να μη καταστέλλονται όπως συνήθως συμβαίνει με προφανή τη συνέπεια να έχουμε κόμματα που τα διακρίνει η εσωστρέφεια και ένας ιδιότυπος «αυτισμός». Έτσι δε μπορεί να παραχθεί πολιτική γιατί λείπει το οξυγόνο της ανανέωσης και της δυναμικής της, γιατί επικρατεί η αρχή της ιδεολογικο-πολιτικής καθαρότητας και μονολιθικότητας που συμπληρώνεται από την κυριαρχία των μηχανισμών, τον αρχηγοκεντρισμό και την παρεο-κρατία.
Ο αυτοσκοπός της εξουσίας είναι το άπαν και σε αυτό κατατείνουν οι πρακτικές, οι συμπεριφορές και οι τακτικισμοί, που σε συνδυασμό με την δήθεν ιδεολογική ομογενοποίηση, στεγανοποίηση και περιχαράκωση διαμορφώνουν ένα γκρίζο πολιτικό σκηνικό που το χαρακτηρίζει η παντελής έλλειψη κουλτούρας συνεργασιών, συνεννόησης και συναίνεσης που στη σημερινή εθνική, πολιτική και οικονομική συγκυρία ενώ είναι «εκ των ων ουκ άνευ» όμως τραγικά απουσιάζει. Το πεδίο συμφωνιών και από κοινού δράσεων ορθώνεται μπροστά τους αλλά το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του εθελοτυφλώντας έχει άκριτα υιοθετήσει τη θεωρία «των άκρων» και τη μέχρι τελικής πτώσεως πόλωση και τον κοινωνικό διχασμό, καταστάσεις που και άσκοπες είναι και κυρίως αναντίστοιχες με το λαϊκό αίσθημα και τις πραγματικές ζωτικές ανάγκες των πολιτών.
Όσο οι υπάρχοντες κομματικοί σχηματισμοί, με συνιστώσες και τάσεις ή όχι, ζουν στο μικρόκοσμό τους και συνεχίζουν να πορεύονται με την αρχή του χαμένου μέτρου και αυτάρεσκα τρέφουν μαξιμαλιστικές προσδοκίες για το δικό τους μέλλον αλλά κι όσο εξακολουθούν την «πεπατημένη» να χαϊδεύουν αυτιά και να κολακεύουν αδυναμίες τάζοντας στους πάντες τα πάντα για να προσπορίζονται πρόσκαιρα οφέλη αποτελεί βεβαιότητα ότι και η παρακμή θα συνεχίζεται αλλά και το καινούργιο και το καλό δεν πρόκειται να προκύψει και κάποια εκδοχή της θεωρίας του χάους θα επιβεβαιώνεται. Όσο δεν εγκαταλείπουν την ακατάσχετη δημαγωγία και τον αφόρητο λαϊκισμό και από την άλλη δε δίνουν πειστικές απαντήσεις και δεν καταθέτουν προτάσεις και λύσεις για τα μεγάλα και σημαντικά τόσο οι πολίτες θα τους γυρίζουν την πλάτη. Στη δίνη μιας πρωτοφανούς κρίσης είναι κυριολεκτικά τραγωδία τα κόμματα να αρνούνται πεισματικά να συνευρίσκονται καν, να συνομιλούν, να αναζητούν διαύλους επικοινωνίας και να αναλαμβάνουν από κοινού προσπάθειες για το ξεπέρασμά της.
Η απαξίωση μέχρι ολικής απόρριψής του και η κραυγαλέα αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος δεν αντιμετωπίζεται πια με ευχολόγια και με ευκαιριακού και θεωρητικού χαρακτήρα μεγαλόστομες διακηρύξεις αλλά με αλλαγή μυαλών και νοοτροπίας και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο. Ο καλός Θεός της Ελλάδας κουράστηκε κι αυτός να επεμβαίνει κάθε φορά στα δύσκολα και να μας σώζει.
