Ένα… μνημόσυνο για τα 40 χρόνια ΠΑΣΟΚ!

ΓΝΩΜEΣ

  Γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ  ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ, Φιλόλογος-Συγγραφέας

*  Τα τεσσαρακοστά γενέθλιά του γιορτάζει το ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα με δύο εκδηλώσεις. Την πρώτη εκδήλωση οργάνωσε, την Δευτέρα, το Ίδρυμα Ανδρέας Παπανδρέου, με ομιλητή, κληρονομικώ δικαιώματι, τον τελευταίο γόνο εξουσίας της οικογένειας, και πρωθυπουργό της συμφοράς, Γιωργάκη Παπανδρέου. Αντί για τον τίτλο "Από τον Ανένδοτο στην Αλλαγή" η εκδήλωση αυτή έπρεπε να έχει τίτλο "Από την Αλλαγή στην καταστροφή".
Τη δεύτερη εκδήλωση οργανώνει ό,τι απόμεινε από αυτό που κάποτε ονομάζαμε ΠΑΣΟΚ, με ομιλητή το σημερινό παρείσακτο πρόεδρό του, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που –εκών, άκων– μετέτρεψε τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ σε συνιστώσα της Ν.Δ., πάντα, βέβαια, στο όνομα της σωτηρίας της χώρας, στην οποία, όλοι αυτοί που σήμερα αγωνίζονται για να μας σώσουν, μας οδήγησαν, είτε από ανικανότητα, είτε από ιδιοτέλεια, στην καταστροφή. Έτσι, όπως διαφαίνεται στον ορίζοντα η επέτειος των τεσσαρακοστών γενεθλίων του ΠΑΣΟΚ θα είναι και η τελευταία.
    Όσοι, χωρίς δισταγμό, συμπορευτήκαμε, από το 1974, με αυτό το Κίνημα, διακατεχόμαστε σήμερα από αντίθετα συναισθήματα:
    Απ’ το ένα μέρος, το συναίσθημα της ικανοποίησης για τον ωραίο πράγματι αγώνα που κάναμε, σε δύο μάλιστα φάσεις: Πρώτη φάση από το 1974 μέχρι το 1981, τότε δηλαδή που πασχίζαμε να πείσουμε το λαό να ακολουθήσει, χωρίς δισταγμούς, το δρόμο προς την Αλλαγή που ευαγγελίστηκε το Κίνημα, και που τόση ανάγκη είχε, εκείνη την εποχή, ο τόπος μας. Δεύτερη φάση από το 1981 μέχρι τις εκλογές του 1985, τότε δηλαδή που το ΠΑΣΟΚ, με πρωταγωνιστές μορφές αγνές, όπως ο Τρίτσης, ο Αυγερινός, ο Κουλουριάνος, ο Δρεττάκης, ο Λάζαρης, έβαζε τα θεμέλια για μια νέα πορεία της χώρας. Ήταν ακριβώς η φάση εκείνη που, με τη λήξη της, σήμανε και το τέλος της Αλλαγής. Αυτοί που πήραν τα ηνία στα χέρια τους, ασήμαντοι και ανίκανοι, προπαντός δε άσχετοι με την ιδέα της ΑΛΛΑΓΗΣ και με το Σοσιαλισμό έθεσαν την ΑΛΛΑΓΗ στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και αγκάλιασαν δουλικά την εξουσία, με ό,τι βέβαια, αυτό, συνεπαγόταν για τους ίδιους. Και το σύνθημα δόθηκε άνωθεν.
Έτσι, απ’ το άλλο μέρος, έρχεται και μας κυριεύει το συναίσθημα της θλίψης και της οργής συνάμα, για όσα ακολούθησαν. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα συναντούσα στο δρόμο μου κάποιον Γ. Λιλαίο, κοινό νομικό σύμβουλο του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και του αρχιεπισκόπου της χούντας του Ιωαννίδη, Σεραφείμ, ο οποίος ασχημονούσε και τον καιρό της "Αλλαγής", όπως ασχημονούσε και τον καιρό της χούντας. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα άκουγα από Ηπειρώτη "σοσιαλιστή" υπουργό, αρμόδιο για τα Κληροδοτήματα τη φράση:
"Με τις σχέσεις που έχει η Εκάλη με την Εκκλησία δεν μπορώ να κάνω τίποτε".
Και εκείνο που έπρεπε να κάνει, όπως άλλωστε είχε ορκιστεί, να εφαρμόσει το Σύνταγμα (άρθρο 109) και να ορίσει –όπως άλλωστε πρόβλεπε και ο νόμος του Μεταξά– να διοικούνται τα Κληροδοτήματα Ιωαννίνων, σύμφωνα με τη βούληση των Ευεργετών, που είναι μάλιστα συνταγματικά κατοχυρωμένη.
Έτσι, αναπόφευκτα, ο "σοσιαλισμός" ξέφτισε, το Κράτος άρχισε να απο – διαλύεται, και στη θέση του, ως θλιβερό υποκατάστατο, ήρθε "ο θολός και κακέκτυπος εκσυγχρονισμός" του άβουλου και άβολου Σημίτη. Θλιβερή η περίοδος εκείνη. Δίνω το λόγο στο διακεκριμένο – κρατικό στέλεχος, και καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου, το Γιώργο Σωτηρέλη ο οποίος την περιγράφει με τα πιο μελανά χρώματα, στο βιβλίο του "Ας ξανα – μιλήσουμε για σοσιαλισμό":
"Πολλοί μεταλλαγμένοι σοσιαλιστές, ανιχνεύοντας πλέον τον τρίτο δρόμο προς τον καπιταλισμό και όχι προς το σοσιαλισμό, μετατράπηκαν σε πλήρως αποϊδεολογικοποιημένους μεταμοντέρνους τεχνοκράτες της εξουσίας. Και σαν να μην έφθανε αυτό, η πολιτική σκηνή γέμισε από αμοραλιστές, αρριβίστες και τυχοδιώκτες, οι οποίοι, χωρίς να έχουν υπάρξει ποτέ σοσιαλιστές ή να έχουν παλέψει, έστω, για κάποιο ιδανικό, βρέθηκαν ξαφνικά προβεβλημένα στελέχη, υπουργοί ή δελφίνοι, μόνο και μόνο γιατί εξαργύρωσαν με την αμέριστη υποστήριξη από τα ΜΜΕ την υποτακτικότητά τους στα διαπλεκόμενα ή στους σημερινούς πάτρωνες".
Τους ζήσαμε αυτούς τους "μεταλλαγμένους σοσιαλιστές", σε εθνικό και σε τοπικό επίπεδο. Κλασική και ταυτόχρονα τραγική η περίπτωση της Δημοτικής Παράταξης που διοίκησε τα τέσσερα τελευταία χρόνια το Δήμο Ιωαννιτών και ταυτίστηκε πλήρως με το αντισυνταγματικό καθεστώς της διοίκησης και της διαχείρισης από τη Μητρόπολη Ιωαννίνων των Παλαιών Κληροδοτημάτων Ιωαννίνων και των Σχολικών Περιουσιών της πόλης που προέρχονται από Κληροδοτήματα. Η ίδια παράταξη, ξανά μεταλλαγμένη σε επίπεδο δημάρχου, ξαναπήρε στα χέρια της την εξουσία, και από τα μέχρι τώρα φαινόμενα σκοπεύει να συνεχίσει τον ίδιο ολισθηρό δρόμο.
     Θλίψη και οργή για το κατάντημα, όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της χώρας. Όσα, κατά καιρούς ειπώθηκαν, από διακεκριμένα κομματικά και κυβερνητικά στελέχη, δίνουν περισσότερο την εντύπωση ότι εφέτος, 40 χρόνια από τη γέννηση του ΠΑΣΟΚ, μάλλον μνημόσυνο γίνεται, παρά επέτειος εορταστική εκδηλώνεται: Αυτές τις θλιβερές και ταυτόχρονα διδακτικές, διακηρύξεις τους, τις αφιερώνω στην επέτειο και στους οργανωτές της:
"Επί 30 χρόνια, σκανδαλωδώς, με αδιαφανείς παρασκηνιακές παρεμβάσεις, δεν εφαρμόστηκε ο νόμος 1473/1984 για τα Παλαιά Κληροδοτήματα Ιωαννίνων και τις Σχολικές Περιουσίες", κατάγγειλε πρόσφατα ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής, Απ. Κακλαμάνης· 30 χρόνια σκάνδαλα, αδιαφανείς παρασκηνιακές παρεμβάσεις, ανομία, προσβολή των θεσμών, ευτελισμός της Δημοκρατίας!
"Από το 2000 και μετά διαλύσαμε το Κράτος και τη χώρα", αποφάνθηκε ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Από τότε άρχισε η διάλυση της χώρας, και ολοκληρώθηκε τα τελευταία χρόνια.
"Ο Κώστας Καραμανλής διέλυσε την οικονομία και εμείς διαλύσαμε τη χώρα", διακήρυξε η Βάσω Παπανδρέου.
Έτσι η σημερινή κατάσταση αποτελεί τη συνισταμένη όλων των μορφών διάλυσης που ζήσαμε από το 1985 μέχρι σήμερα. Καταλαβαίνετε τώρα το κλίμα που κυριαρχεί στις εκδηλώσεις για τα 40 χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Και το τραγικό στην υπόθεση αυτή είναι ότι πρωταγωνιστές των εκδηλώσεων είναι οι πρωταγωνιστές της διάλυσης. Υπάρχουν ακόμα και σήμερα στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, στελέχη αγνά, που μπορούν και πρέπει να πρωτοστατήσουν για τη δημιουργία μιας γνήσιας δημοκρατικής παράταξης, την οποία χρειάζεται ο τόπος. Θα το τολμήσουν; Κι αν ναι, θα το επιτύχουν; Ιδού η απορία.