Γιατί να ψάχνεις εχθρούς όταν χάνεις την Πατρίδα!

Διαβάζω τελευταία αντιδράσεις με αναφορά την περάτωση της διαδικασίας διοικητικής διαιρέσεως στην Αλβανία. Με λυπεί το γεγονός ότι πλέον μας έγινε βίωμα. Να περιμένουμε ή... να προκαλούμε το λάθος και μετά να αντιδρούμε κατά των Αλβανών! Δεν αμφισβητώ την εκάστοτε διάθεση από αλβανικής πλευράς. Όλες οι χώρες τα ίδια κάνουν με τις μειονότητες. Παρά το ότι γνωρίζω ότι κάνουν τη δουλειά τους, ασφαλώς και δεν τους δικαιολογώ. Απεναντίας!
Δεν δικαιολογώ όμως την δική μας κατάντια. Σε μια κρίσιμη, ιστορική στιγμή δείξαμε πόσο ρηχοί, σπάταλοι των εθνικών κληρονομημένων κεκτημένων μας είμαστε. Δεν μπορέσαμε να παρουσιάσουμε γραπτές προτάσεις, οι οποίες να έχουν μέσα ιστορία, πραγματικότητες, διεθνείς υποχρεώσεις, εξελίξεις, αλλά βάλαμε μπροστά τη γνωστή ντουντούκα του παλιού γραμμοφώνου με κολλημένη τη βελόνα στο σκουριασμένο σύνθημα - κλισέ «θέλουμε τα δικά μας εθνικά δίκαια» (!) χωρίς να τα συγκεκριμενοποιούμε, χωρίς να τα ταξινομούμε και ιεραρχούμε, χωρίς να τα επιχειρηματολογούμε, χωρίς να επιλέγουμε τακτικές για το πώς θα πετύχουμε τους στόχους μας.
Δεν ενωθήκαμε και συντονιστήκαμε ούτε αυτή τη φορά και ούτε γι’ αυτό το σημαντικό και ιστορικό εθνικό θέμα. Δείξαμε ότι είμαστε πλέον… κούφια καρύδια, που κάνουμε θόρυβο στους ανέμους των άλλων με αντοχή την ισχύ από την ιστορία των προγόνων μας.
Με μια τέτοια συμπεριφορά, για να συνεχίσουν κάποιοι την πολιτική τους καριέρα, περιμέναμε να γίνει το λάθος ή το προκαλούσαμε αυτό για να έχουμε να φωνάζουμε, να επικαλούμαστε λεονταρισμούς και ηρωισμούς χωρίς ποτέ να καταλάβουμε ότι ηρωισμός σημαίνει να πετύχεις το στόχο και όχι να τον καταστρέψεις. Πολύ δε περισσότερο, να παρουσιάζεις την συνενοχή ως… ηρωικό πατριωτισμό. Να κατηγορείς την κυβέρνηση ότι «διαπράττει σε βάρος μας εθνικά πλήγματα» και να είσαι μέρος της συμμαχίας της.
Είμαι πολύ σίγουρος ότι εντελώς διαφορετικά θα ήταν τα αποτελέσματα στη Χιμάρα σε περίπτωση που δεν θα πηγαίναμε σφόδρα κατά του αλβανικού εθνικιστικού κατεστημένου με υψωμένη μεμονωμένα την εθνική σημαία. Όταν από πολύ καιρό έχουμε καταφέρει να απογοητεύσουμε τους επιτόπιους φορείς των εθνικών μας αισθημάτων, ή τους έχουμε εκθέσει στον αλβανικό εθνικισμό ή τους εκμεταλλευτήκαμε για εφήμερες πολιτικές και προσωπικές σκοπιμότητες.
Δεν πράξαμε κατ’ αυτόν τον τρόπο και για να σώσουμε το ασυμμάζευτο. Παρασύραμε σε μια άκαρπη διαμάχη, με γνωστό πλέον το τέλος και το εθνικό κέντρο. Καμιά χώρα, πολύ περισσότερο η Αλβανία με τον νυν πρωθυπουργό, δεν θα έκανε πίσω στο θέμα της Χιμάρας όταν οι ίδιοι εμείς γινήκαμε προσανάμματα στην αλβανική εθνικιστική φλόγα.
Το θέμα είναι ότι μετά από αυτή την αλλοπρόσαλλη, αυθόρμητη, ασυντόνιστη, επιπόλαια μάχη δεν καθίσαμε και πάλι από κοινού, να κάνουμε αναλύσεις, να εξάγουμε συμπεράσματα και να βρούμε λύσεις. Απλώς για να ενισχύσουν κάποιοι τις θέσεις τους εντοπίζονται ανάμεσά μας εχθροί, προδότες....
Πρέπει αυτό το παιχνίδι να σταματήσει... Αν κάποιος Έλληνας βουλευτής στην Αλβανική Βουλή διαπραγματεύεται την ψήφο του για την επαναφορά, έστω και εν μέρει των κατακερματισμένων περιοχών μας, αυτό δεν είναι προδοσία... απεναντίας! Αν άλλοι Έλληνες βουλευτές δεν έπραξαν το χρέος τους μήπως θα πρέπει να δούμε γιατί δεν τους ευαισθητοποίησαμε εθνικά από πριν; Μήπως φοβηθήκαμε την απώλεια του «εθνικού μονοπωλίου»; Μήπως μέσα σʼ ένα συντονισμένο σχέδιο θα έβρισκαν τον εαυτό τους χωρίς να εκτεθούν; Μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε πώς να προστατεύσουμε τους ανθρώπους μας, πριν τους απωθήσουμε ή πριν τους κάνουμε παρανάλωμα των δικών μας προσωπικών φιλοδοξιών
Νομίζω ότι όσο επίπονο κι αν είναι, κάποτε θα πρέπει να εξάγουμε συμπεράσματα... κάποτε θα πρέπει να αναζητήσουμε μέσα μας τις ευθύνες... κάποτε θα πρέπει να βρούμε το κουράγιο και να παραδεχθούμε τα λάθη μας... Διαφορετικά το τέλος ήρθε. Ο λύκος όχι μόνο είναι μπρος μας, αλλά τρώει και τα σωθικά μας. Ας μη κοροϊδευόμαστε ζητώντας τα χνάρια του... Τι σημασία έχει να εντοπίζεις εχθρούς και προδότες όταν χάνεις την Πατρίδα!