Η Δικαιοσύνη πρέπει να είναι σεβαστή απ’ όλους!

ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΣΚΟΠΙΑ

 Γράφει ο ΒΑΣ. Α. ΚΟΚΚΙΝΟΣ, Επίτ. Πρόεδρος του Αρείου Πάγου

* Συνεχίζεται η εκστρατεία καταπτοήσεως των Δικαστών, την οποίαν κατήγγειλε ευστόχως ο Πρόεδρος Συμβουλίου Επικρατείας κ. Σωτήριος Ρίζος σε επιστολή του απευθυνομένη προς τα μέλη, τους Παρέδρους και τους Εισηγητές του Συμβουλίου της Επικρατείας. Πρόσφατα μάλιστα ο υπουργός Υγείας Μάκης Βορίδης εδήλωσε περιέργως ότι το Μισθοδικείο και το Συμβούλιο Επικρατείας πήραν τα λεπτά του ελληνικού λαού και τα έβαλαν στις τσέπες των Δικαστών και των Ενστόλων.
Οι δικαστικές αποφάσεις δεν αφαιρούν χρήματα, αναγνωρίζουν αξιώσεις σύμφωνα με το Σύνταγμα. Αντιθέτως τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας, που έχει υποχρέωση να συμμορφούνται προς τις αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις, περιφρονούν αυτές και δεν τις εκτελούν. Ούτε ένα ευρώ δεν έχουν εισπράξει οι δικαστές και οι ένστολοι από τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας. Οι ισχυριζόμενοι τα αντίθετα ψεύδονται ασυστόλως ή αγνοούν την πραγματικότητα.  
Η Δικαιοσύνη, που αποτελεί την τρίτη λειτουργία της Πολιτείας, ισότιμη, ισόκυρη και ισοδύναμη των δύο άλλων, κατά το Σύνταγμα, έπρεπε να είναι σεβαστή από τους εκπροσώπους της εκτελεστικής εξουσίας και τα μίσθαρνα όργανα αυτής. Αντιθέτως, τα άμεσα όργανα της τρίτης λειτουργίας και εκφραστές της Δικαιοσύνης υποβιβάζονται σκοπίμως από όλους τους παράγοντες της Πολιτείας.
Ακόμη και ένας ανθυπασπιστής του Στρατού εάν αποβιώσει, υπάρχει αρμοδία υπηρεσία, που αποστέλλει εκπροσώπηση στην κηδεία του εκλιπόντος και τιμητική φρουρά. Οι δικαστές όμως απέρχονται του ματαίου τούτου κόσμου χωρίς να τιμώνται από την Πολιτεία ούτε με ένα στεφάνι.  
Οι επιβάτες της εξουσίας, όπως έλεγε ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου, κάποτε θα καταστούν διαβάτες και οφείλουν να γνωρίζουν ότι η ιστορία είναι αδυσώπητη προς όλους. Αυτοί οι οποίοι μεθύσκουν από την εξουσία και περιφρονούν αρχές, κανόνες και αξίες, οφείλουν να μη λησμονούν ότι κάποτε έρχεται ώρα, κατά την οποίαν «εκόντες άκοντες» αφιππεύουν της καλάμου και κρίνονται για τις πράξεις τους.
Από εμπιστευτική έκθεση στελεχών του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), που δημοσιεύθηκε στον τύπο (βλ. ΕΠΙΚΑΙΡΑ, τευχ. 248, σελ. 30 επ. της 10ης-7-2014), προκύπτει ότι η είσοδος του Δ.Ν.Τ. στη διαχείριση των οικονομικών της χώρας ήταν προσυμφωνημένη. Όταν ήλθε στην εξουσία η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου στις αρχές Οκτωβρίου 2009, ο στόχος της οικονομικής πολιτικής της ήταν να δραματοποιηθεί η κατάσταση των δημοσίων οικονομικών σε τέτοιο βαθμό, ώστε να γίνουν αποδεκτά από την ελληνική κοινωνία νέα σκληρά μέτρα. Οιαδήποτε, δηλαδή, εφαρμογή ήπιας προσαρμογής της οικονομίας σε μεταρρυθμίσεις, που θα οδηγούσαν στη σταδιακή μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων και του χρέους, απορρίφθηκε από την τότε κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, εκτελούσα προφανώς ειδική αποστολή.
Αντίθετα επιλέχθηκε η άμεση και βίαιη προσαρμογή της οικονομίας και της κοινωνίας. Στόχος ήταν η μείωση των εισοδημάτων και γενικότερα του κόστους παραγωγής στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, προκειμένου να δημιουργηθεί μία κατάσταση εσωτερικής υποτίμησης και άνοδος της ανταγωνιστικότητας, δεδομένου ότι η Ελλάδα θα είχε αυτόνομη νομισματική πολιτική και θα μπορούσε να επηρεάσει την ισοτιμία του ευρώ. Την εμπειρία και εφαρμογή μιας τέτοιας συνταγής, βέβαια, είχε το Δ.Ν.Τ. Είχαν προηγηθεί όμως μυστικές συνομιλίες του Γ. Παπανδρέου με τον τότε ισχυρό άνδρα του Δ.Ν.Τ. Ντομινίκ Στρος Καν.
Μία σειρά από λογιστικές αλχημείες, όπως η διαδοχική αύξηση στις δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού κατά 5,6 δις ευρώ, η διόγκωση των εξοπλιστικών δαπανών, η μείωση στο πλεόνασμα μιας σειράς οργανισμών, που εξωράιζαν το έλλειμμα της κυβερνήσεως, καθώς και η ανεξήγητη σπουδή για την αποπληρωμή χρεών προς νοσοκομεία, ύψους 1,5 δις ευρώ, ως και η ένταξη μέρους του επιδόματος αλληλεγγύης του 2010 στον προϋπολογισμό του 2009, προεκάλεσαν την εκτόξευση του ελλείμματος στα 36 δις ευρώ ή στο δυσθεώρητο 15,8% του ΑΕΠ.
Ποιος δεν θυμάται το Γιώργο Παπακωνσταντίνου να εξαγγέλλει μειώσεις αποδοχών και αυξήσεις φορολογίας με υπομειδίαμα ικανοποιήσεως;  Η υπόθεση της ευθύνης του είναι εκκρεμής στη Δικαιοσύνη επί μήνες.  
Ο Πρόεδρος του Δικαστικού Συμβουλίου κρίνεται για προαγωγή. Καθυστερεί αδικαιολογήτως η έκδοση του βουλεύματος. Και ο λαός διερωτάται: θα λειτουργήσει η Δικαιοσύνη  ανεπηρέαστη ή όχι;