Υπάρχει τρόπος να καταπολεμηθεί το «φακελάκι» των γιατρών!..

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

   Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΑΛΑΤΣΟΣ,
πρ. Λυκειάρχης

* Η πλέον απάνθρωπη και βάρβαρη εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου από ανθρώπους «μορφωμένους», είχα γράψει σε προγενέστερο άρθρο μου στον «Πρωινό Λόγο», για το «φακελάκι των κ.κ. γιατρών», κάτι που δυστυχώς επαληθεύεται συνεχώς, αν και τα σχετικά περιστατικά που έρχονται στην επιφάνεια αποτελούν ελάχιστη κορυφή παγόβουνου.
Τι μέτρα υποτίθεται ότι λαμβάνονται κάθε φορά; Στην πραγματικότητα σχεδόν τίποτα. Κράτος, ιατρικοί σύλλογοι, γιατροί, όλοι καταδικάζουν με ανακοινώσεις τα ελάχιστα περιστατικά που αποκαλύπτονται, παροτρύνουν τους ασθενείς να τα καταγγέλλουν, για να τα παραπέμψουν στη Δικαιοσύνη, και έτσι θέλουν να μας πουν ότι επιτελούν το καθήκον τους. Υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο! Προτείνουν δηλαδή στον ασθενή, ο οποίος εναποθέτει τις ελπίδες ακόμη και για τη ζωή του στο γιατρό, και ως εκ τούτου βρίσκεται στην πλέον αδύναμη θέση, να αδιαφορήσει για τη ζωή του και να καταγγείλει αυτόν από τον οποίο περιμένει τη σωτηρία του! Αυτό είναι το μέτρο που κηρύσσουν στις ελάχιστες περιπτώσεις που γίνεται κάποιος θόρυβος για το ανωτέρω θέμα οι υπεύθυνοι, ενώ γνωρίζουν άπαντες, μέσα ίσως και από την εμπειρία τους, ότι το μέτρο αυτό έχει αποδειχθεί ως απολύτως αναποτελεσματικό, οπότε οι κ.κ. «μορφωμένοι» φακελοντοκτοράδες μπορούν να συνεχίζουν ανενόχλητοι την απανθρωπιά και τη βαρβαρότητά τους. Παράλληλα, ενώ θα έπρεπε να αφαιρείται, κατά τη γνώμη μου, η άδεια άσκησης επαγγέλματος από τους εν λόγω «κυρίους», διότι πρόκειται για ωμό εκβιασμό, για μέγιστο παράνομο και ανήθικο παράπτωμα, καταβάλλεται προσπάθεια από πολλές πλευρές, σύμφωνα με όσα έχω παρακολουθήσει στο παρελθόν, ώστε οι ανωτέρω κ.κ. να πέσουν στα μαλακά ή, αν είναι δυνατόν, να μην τιμωρηθούν καθόλου.
Παρατηρείται επίσης και το εξής εξοργιστικό, κατά τη γνώμη μου. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που δημοσιοποιούνται, υπουργοί, ιατρικοί σύλλογοι, διοικητές νοσοκομείων κλπ., δείχνουν σαν να πέφτουν απ’ τα σύννεφα. Άπαντες, ακόμη και μέσα ενημέρωσης, αντιμετωπίζουν τα περιστατικά αυτά ως μεμονωμένα, σαν να πρόκειται δηλαδή για εξαιρέσεις, ενώ θα έπρεπε να γνωρίζουν, αν βέβαια δεν υποκρίνονται, ότι το φακελάκι, στις περιπτώσεις χειρουργικών επεμβάσεων, είναι κανόνας,  εξαιρέσεις του οποίου δε γνωρίζω αν υπάρχουν. Άλλωστε ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους χαρακτηρίζεται από ξένους παρατηρητές η χώρα μας ως διεφθαρμένη, είναι ακριβώς και οι διαστάσεις της συγκεκριμένης διαφθοράς, την οποία εκείνοι μεν βλέπουν, ενώ οι ημέτεροι «αρμόδιοι», υποκρίνονται μάλλον ότι δεν τη βλέπουν.
Επιμένω στο σημείο αυτό, διότι σύμφωνα με όσα γνωρίζω από τον τρόπο λειτουργίας των νοσοκομείων σε προηγμένη χώρα της Ευρώπης, πράγμα το οποίο συμβαίνει φυσικά και σε άλλες χώρες, αλλά και από την προσωπική εμπειρία που είχα στη χώρα αυτή, υπάρχει τρόπος να καταπολεμηθεί το απαίσιο αυτό φαινόμενο, αν βέβαια υπάρχει πραγματική θέληση από τον εκάστοτε  Υπουργό Υγείας, τους διοικητές των νοσοκομείων και κυρίως από τους ιατρικούς συλλόγους ή τους ίδιους τους γιατρούς που ορκίστηκαν και τηρούν τον όρκο του Ιπποκράτη και οι οποίοι ως άτομα και ως σύλλογοι φέρουν νομίζω ευθύνη, όταν μένουν απαθείς ενώπιον του φαινομένου αυτού.  
Ο τρόπος δε αντιμετώπισης της τελικά αχαρακτήριστης αυτής συμπεριφοράς των «γιατρών - φακελάκηδων» είναι νομίζω αρκετά απλός. Αφαίρεση άδειας άσκησης επαγγέλματος, όπως προανέφερα, από όλους ανεξαιρέτως αυτούς τους «κυρίους», δεν είναι αυστηρή ποινή μπροστά σ’ αυτό πουν διαπράττουν, και αλλαγή της διαδικασίας αντιμετώπισης των ασθενών. Άλλη ομάδα γιατρών να αποφασίζει για τη σειρά και τις προτεραιότητες των χειρουργικών επεμβάσεων και άλλη ομάδα γιατρών να πραγματοποιεί τις επεμβάσεις, χωρίς ο ασθενής να έρχεται ή να χρειάζεται να έρχεται, σε προσωπική ή κατ’ οίκον επικοινωνία με κάποιον από αυτούς.
Χειρουργήθηκα ο ίδιος σε χώρα στην οποία ισχύει η προτεινόμενη διαδικασία. Το γιατρό που μου έκανε την επέμβαση τον είδα για πρώτη φορά την ώρα της επέμβασης ενώ φορούσε τη χειρουργική του στολή. Εκεί μου συστήθηκε ευγενέστατα, και μάλιστα ούτε το όνομά του συγκράτησα, ούτε μου χρειάστηκε ποτέ να το θυμάμαι. Και να τον έβλεπα δε αργότερα με καθημερινή περιβολή, δε θα τον αναγνώριζα.
Δε νομίζω ότι οι «αρμόδιοι» αγνοούν την ανωτέρω διαδικασία. Σεβαστές οι τυχόν αντιρρήσεις τους. Οφείλουν όμως εν τοιαύτη περιπτώσει να προτείνουν και να εφαρμόσουν άμεσα κάποια άλλη καλύτερη διαδικασία, την οποία αυτοί γνωρίζουν ή οφείλουν να γνωρίζουν. Όσο όμως συνεχίζουν τη μέχρι τούδε τακτική αντιμετώπισης του εν λόγω προβλήματος, μέσω καταγγελιών εκ μέρους των ασθενών κλπ., υποκρίνονται μάλλον, όταν ισχυρίζονται ότι καταπολεμούν το «φακελάκι». Στην πραγματικότητα δυστυχώς, εμμέσως πλην σαφώς, το ανέχονται.