«Όνειρο απατηλό» η δημιουργία μιας ενιαίας κεντροαριστεράς!

Διαπιστώσεις...

 Του ΠΑΝΑΓ. ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗ, Ομοτ. Καθηγητή Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών

* Τον τελευταίο καιρό, έκοντες άκοντες, παριστάμεθα μάρτυρες πλήθους δηλώσεων, θέσεων, παραθέσεων, προτάσεων, αντιπροτάσεων σχετικών με την ανάγκη της συγκρότησης μιας νέας δημοκρατικής κεντροαριστεράς που άλλοι τοποθετούν μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, άλλοι μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ κι άλλοι, πιο τολμηροί, απευθύνονται εμμέσως πλην σαφώς και στο ΚΚΕ, το οποίο, προς τιμήν του, ακολουθεί, με συνέπεια, σταθερή πορεία πλεύσης χωρίς παλινδρομήσεις και διάθεση σύναψης συνεργασιών εφήμερων πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Πρωταγωνιστές αυτής της προσπάθειας εμφανίζονται, πρωτίστως, οι κ.κ. Κουβέλης και Βενιζέλος ενώ έπονται διάφοροι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ (1,2%) και της ΠΑΣΟΚΟΕΛΗΑΣ (7%). Ο κ. Κουβέλης, αφού με τα λάθη του διέλυσε μία πραγματικά δημοκρατική – προοδευτική αριστερή παράταξη, που είχε οραματισθεί ο αείμνηστος Μ. Παπαγιαννάκης, προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να μείνει στην επικαιρότητα με φανερή πρόθεση να σώσει τον εαυτό του εξαντλώντας και τα όσα τελευταία ίχνη πολιτικής αξιοπιστίας που του απέμειναν. Οι βαρύγδουπες δηλώσεις του και το σοβαρό ύφος δεν προσθέτουν τίποτε στο πολιτικό του προφίλ. Αντιθέτως, χάνει points, γιατί οι Έλληνες πολίτες βλέπουν στο πρόσωπό του έναν ηγέτη που μόλις και μετά βίας τον εμπιστεύθηκε μόνον το 1,2% του ελληνικού λαού. Αυτή την πραγματικότητα, ενώ την ξέρει, επιμένει να την αγνοεί και με την ψευδαίσθηση ότι οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ τον ακολουθούν προσπαθεί, ανεπιτυχώς, να διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο στο έργο της συγκρότησης μιας μεγάλης κεντροαριστεράς παράταξης. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Τι ρόλο μπορεί να παίξει ένας «ηγέτης…» που κληρονόμησε μια προσγειωμένη δημοκρατική αριστερά, χρήσιμη στην πολιτική σκηνή του τόπου και δεν μπόρεσε ν’ αποφύγει τη διάλυσή της; Τα ίδια τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ τον κατηγόρησαν για ανεπάρκεια και προσωπικό καιροσκοπισμό κι αυτός συνεχίζει να μιλάει εν ονόματι όλων! Πιστεύοντας ότι θα σωθεί, μη διστάζοντας να ζητάει συνεργασία – καταφύγιο ακόμα και στον ΣΥΡΙΖΑ, που τόσο σκληρά είχε κατακρίνει στο παρελθόν. Προς αυτή την κατεύθυνση συμφωνούν και ορισμένοι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ ελπίζοντας στην επανεκλογή τους. Αυτό κι αν δεν είναι αυταπάτη. Ας καταλάβουν ότι όταν και όποτε γίνουν εκλογές, είτε εντός ΣΥΡΙΖΑ – είτε εκτός, Βουλή δύσκολα θα ξαναδούν.
Και είναι αυτός ο λόγος που δεν θα ρίξουν την κυβέρνηση για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Για τον ίδιο λόγο και οι ανεξάρτητοι. Όλοι τους θέλουν να εξαντληθεί η τετραετία μηδέ, πιθανόν, και τον κ. Κουβέλη εξαιρουμένου, αφού με τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα, δεν θα έβγαινε ούτε βουλευτής και, ίσως, σήμερα να έχει εξαφανισθεί και το 1,2%. Ποια λοιπόν μπορεί να είναι η βαρύτητα ενός αρχηγού που δεν έχει καμιά ανταπόκριση στον ελληνικό λαό; Γιατί τα ΜΜΕ του αφιερώνουν τόσο χρόνο και ταλαιπωρούν τους τηλεθεατές τους, αναγκάζοντάς τους ν’ ακούν τα ίδια οράματα; Τόσο ο ίδιος όσο και η ΔΗΜΑΡ αποτελούν πλέον παρελθόν. Πολλοί είναι εκείνοι που λυπούνται για την κατάληξη αυτή της ΔΗΜΑΡ. Ας πρόσεχε όταν εξέλεγε τον αρχηγό της.
Ο έτερος των βασικών πρωταγωνιστών ο κ. Βενιζέλος, είναι ηλίου φαεινότερον ότι παρά τις πρόσφατες απειλές (;) του για ακυβερνησία…, είναι ο τελευταίος των Ελλήνων που θα ήθελε να πέσει η κυβέρνηση. Όλες του οι κινήσεις, εντός κι εκτός κυβέρνησης αποσκοπούν στην προσωπική του πολιτική επιβίωση και η κρίση γι’ αυτόν είναι «το μάννα εξ ουρανού» αφού του επιτρέπει να συγκυβερνά και ν’ ασκεί μικροπολιτική τόσο εσωκομματική όσο και στον ευρύτερο χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Η κρίση σώζει τον ίδιο και διατηρεί το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Χωρίς την κρίση το ΠΑΣΟΚ θα είχε την τύχη της ΔΗΜΑΡ και ο κ. Βενιζέλος αυτήν του κ. Κουβέλη, ίσως και πολύ χειρότερη. Βέβαια ο κ. Κουβέλης φροντίζει να έχει ανοικτή και την πόρτα του ΣΥΡΙΖΑ για κάθε αναποδιά με όσους βουλευτές θα του έχουν απομείνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως τι θα κερδίσει; Αξίζει για το 1,2% αν διατηρηθεί, να βάλει συνεταίρο στις δηλώσεις του δεδομένης της τάσης του κ. Κουβέλη να κάμει συνεχείς εμφανίσεις στα ΜΜΕ πότε χαράσσοντας «κόκκινες γραμμές» και πότε αναζητώντας τις «προγραμματικές συγκλίσεις» ή τον «ορίζοντα» της ευρύτερης κεντροαριστεράς;
   Ο τρίτος του χώρου της αριστεράς, ο κ. Τσίπρας, ο οποίος, αν και δέχθηκε στο χώρο του ένα ετερόκλητο πλήθος καιροσκόπων του ΠΑΣΟΚ, απευθύνει προσκλητήριο στους ψηφοφόρους των υπό διάλυση, δύο κομμάτων και αυτό πρέπει να μεταφρασθεί σαν έξυπνη πολιτική τακτική αφού αν γίνουν εκλογές οι αρχηγοί τους θα μείνουν μόνοι σαν «καλαμιές στον κάμπο». Να λοιπόν οι λόγοι εμμονής τους στην ανάγκη της δημιουργίας της ευρύτερης δημοκρατικής κεντροαριστεράς, η οποία πιστεύουν ότι θα τους διατηρήσει στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας.
   Το ερώτημα που τίθεται είναι: Πιστεύει κανείς ότι αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί; Όταν μέσα στη ΔΗΜΑΡ οι διαφορετικές τάσεις και απόψεις όχι μόνον δεν γεφυρώθηκαν αλλά συνέβαλαν στη δυστοκία λήψεως αποφάσεων για να καταλήξουν, αντί στη γένεση ενός ενιαίου πολιτικού συνόλου, στη διάλυση, ουσιαστικά της παράταξης; Όταν μέσα στο ΠΑΣΟΚ με ή χωρίς ΕΛΗΑ υπάρχουν οι πλέον ετερόκλητες θέσεις (ΠΑΣΟΚ μόνο, ΠΑΣΟΚΟΕΛΗΑ σε ερωτηματικό – εδώ φυτρώνει και ο κ. Λοβέρδος…, ναι και όχι στο άνοιγμα προς το εγχείρημα δημιουργίας της κεντροαριστεράς, ναι και όχι στην συγκυβέρνηση, κ.α.) και παρά τις προσπάθειες του ευέλικτου αρχηγού του, τελικά, για όλα, θ’ αποφασίσει το συνέδριο του Σεπτεμβρίου; Όταν και μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις προσπάθειες του κ. Τσίπρα, οι περιβόητες συνιστώσες εξακολουθούν να υπάρχουν και οι προσωπικές δηλώσεις δημιουργούν σύγχυση στην κοινή γνώμη αναγκάζοντας το κόμμα να προβαίνει σε συχνές διευκρινιστικές δηλώσεις; Η ανομοιογένεια, πλην του ΚΚΕ, είναι ο κοινός παρανομαστής όλων των κομμάτων της αριστεράς. Με αυτά τα δεδομένα μπορεί κανείς να πιστέψει ότι οι φανεροί αρχηγοί κ.κ. Κουβέλης και Βενιζέλος, από κοντά και ο κ. Λοβέρδος και πόσοι άλλοι, μη δηλωθέντες ακόμη, θα μπορέσουν να δημιουργήσουν τον τρίτο πόλο της ευρύτερης δημοκρατικής κεντροαριστεράς; Είναι τόσες πολλές οι ασύμβατες τάσεις, οι προσωπικές απόψεις και οι προσωπικές φιλοδοξίες που είναι αδύνατον οι τάσεις αυτές να συνευρεθούν στο ίδιο επίπεδο για να μπορέσουν να συντεθούν. Η όλη συζήτηση γύρω απ’ αυτό το θέμα δίνει λόγο υπόστασης στον κ. Κουβέλη, που στενοί του πρώην συνεργάτες του τον κατηγορούν για αντιδεοντολογική συμπεριφορά (ιδιοκτήτη του κόμματος, προσωπικές επιδιώξεις και λόγο άκρατου βερμπαλισμού στον κ. Βενιζέλο, για να κρατηθεί σε ρόλο πρωταγωνιστή (αφού αμφισβητείται και η αρχηγία του) στο ρευστό και άκρως ασταθές πολιτικό σκηνικό της χώρας. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, πάλι και από εκεί τα μαντάτα δεν είναι ενθαρρυντικά, αφού το επιχείρημα, ότι στο κόμμα αυτό λειτουργεί ο δημοκρατικός διάλογος και ότι ακούονται όλες οι απόψεις, κάτι που κατά κόρον χρησιμοποιούσαν ο πρόεδρος και στελέχη της ΔΗΜΑΡ, δεν είναι πειστικό και δεν μπορεί ν’ αποκρύψει την ύπαρξη, μέσα στο κόμμα, διαφορετικών τάσεων, συχνά, επί βασικών θεμάτων.
   Πόσο λοιπόν αφελής πρέπει να είναι κάποιος για να πιστέψει ότι μπορεί να υπάρξει κοινός τόπος σύγκλισης και συναίνεσης για μία ενιαία και συμπαγή παράταξη στο χώρο της κεντροαριστεράς και μάλιστα χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού είναι αδύνατη η συγκατοίκηση του κ. Τσίπρα με τον κ. Βενιζέλο; Ο κ. Κουβέλης, στον πανικό του, απευθύνεται προς πάσαν κατεύθυνση. Άλλωστε κι οι δυο μαζί έχουν, σήμερα περί το 8%. Αύριο τι θάχει απομείνει;
  Έτσι, αβίαστα προκύπτει ότι λόγω της απουσίας αξιόπιστου αρχηγού αφ’ ενός αλλά και της έλλειψης των βασικών προϋποθέσεων συνεργασίας καθιστούν την ιδέα δημιουργίας μιας ενιαίας δημοκρατικής κεντροαριστεράς «όνειρο απατηλό». Μακάρι να γεννηθεί κάποτε μία υγιής κεντροαριστερά. Πρώτα όμως πρέπει να εμφανισθεί ο κατάλληλος ηγέτης. Με Κουβέλη και Βενιζέλο, ό,τι κι αν γίνει θα μείνει στα χαρτιά.