Στον απόηχο της «μετενσάρκωσης»!..

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΚΑ

Στον απόηχο της «μετενσάρκωσης»!..

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΚΡΗ

*   Είτε έτσι, είτε αλλιώς, το γεγονός είναι ένα. Και αυτό το ένα είναι το πισωγύρισμα του χρόνου κάποιες δεκάδες χρόνια, για να φτάσουμε έτσι στην εποχή της… γυμνασιοφοίτησης. Τότε που μέσα από το μάθημα «Χριστιανική Ηθική», προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε την ανθρώπινη υπόσταση, με τις δύο «συνιστώσες»: τη φθορά και την αφθαρσία (ψοφάω για τη λέξη «συνιστώσα»! Συνιστώσες του «Συνασπισμού», της «Ελιάς», του «Ποταμιού», της… Θάλασσας… κλπ.).
Την αθανασία της ψυχής δέχεται βέβαια η θρησκεία μας, όμως  άλλες θρησκείες, πέρα από την αθανασία, προσθέτουν και την «ευελιξία» της, μια που με το θάνατο του σώματος, που την φιλοξενούσε, η ψυχή σπεύδει να «τρυπώσει» σε κάποιο άλλο σώμα, που έρχεται στον κόσμο εκείνη τη στιγμή, δηλαδή μετενσαρκώνεται!
Τώρα βέβαια στην πιθανή ερώτηση για το τι μου ήρθε κι ανακατεύομαι με θέματα της δικής μου… αναρμοδιότητας, η απάντηση δίνεται μέσα από ένα γεγονός που επισημάνθηκε αυτές τις μέρας, μέσα από τη δίνη των ευρωεκλογών.
* * *
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που κάποια ξένα έντυπα «αποκάλυψαν» ότι ο συμπαθής ηγέτης του «Συνασπισμού» Αλέξης, είναι ο Αντρέας Παπανδρέου ο δεύτερος!
Γέλασα ειρωνικά, με την προσπάθεια της ταύτισης των δύο πολιτικών: «Βάζει και η κοσκινού τον άντρα της με τους πραματευτάδες», που λέγανε οι παλιότεροι Γιαννιώτες!
Τι ήταν όμως να το σκεφτώ; Τι ήταν να… ρεζιλευτώ ως Έλληνας, μια που η ειρωνεία μου θα επέστρεφε λίγες μέρες αργότερα και σαν μπούμερανκ θα με βάραγε κατακούτελα; Τι ήταν να διαπιστώσω ότι οι ξένοι είναι καλύτερα ενημερωμένοι, από εμάς, γύρω από τους πολιτικούς μας ταγούς;
* * *
Ώρα δύο το πρωί, την επόμενη μέρα από τις εκλογές. Η πρωτιά του «Συνασπισμού» είναι πλέον γεγονός. Πανευτυχής και με το δίκιο του ο συμπαθής Αλέξης, ηγέτης της…συνισταμένης «Συνασπισμός, αισθάνεται την υποχρέωση να απευθύνει επινίκιο χαιρετισμό στους ψηφοφόρους του και σωστά.
Περιτριγυρισμένος λοιπόν ασφυκτικά από μιλιούνια αλαλάζοντες οπαδούς, σπρώχνεται τρικλίζοντας προς τα προπύλαια του Πανεπιστημίου της Αθήνας και ανεβαίνει σε βάθρο, που είχε στηθεί εκεί.
Από το κρεβάτι, ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο, χαζεύω με τα διαδραματιζόμενα στην Πρωτεύουσα, μέσα από την ΤιΒι. Και εκεί που είχα κάπως γλαρώσει, ξαφνικά με πιάνει ρίγος στο άκουσμα κάποιας πολύ γνωστής φωνής από το παρελθόν, που έβγαινε από τα μεγάφωνα των προπυλαίων.
Ήταν η φωνή του Αντρέα!  Ώρες είναι να προβάλλονται επίκαιρα της εποχής του, είπα μέσα μου. Βιάστηκα να ανακαθίσω στο κρεβάτι, για να παρακολουθήσω καλύτερα τα τεκταινόμενα. Όχι… δεν ήταν παλιά επίκαιρα της εποχής του Αντρέα, αλλά ο ίδιος ο Αντρέας, μόνο που ήταν πιο νέος, πιο στιλάτος και πιο ομορφάντρας, αυτή τη φορά! Τα ίδια συνθήματα και τώρα, όπως και παλιά και η ίδια γλώσσα του σώματος, με τα χέρια δηλαδή σε πλάγια έκταση, για να αγκαλιάσουν τα αλαλάζοντα πλήθη.
Όμως, πάνω από όλα, ήταν η φωνή! Ίδια κι απαράλλακτη η γνωστή βροντερή φωνή του Αντρέα, επάνω ακριβώς στον ίδιο ηχητικό τόνο! Υπήρχε βέβαια μια «ασήμαντη» διαφορά, γύρω από τη φυσιογνωμία, μια και η μορφή δεν ανήκε στον απελθόντα Αντρέα, αλλά στον Αλέξη!!
Έπεσα σε βαθιά συλλογή! Λες μωρέ; Λες να έχουμε μια μετενσάρκωση; Λες να ξαναπάμε στη δεκαετία του ογδόντα, για να «πετύχουμε» έτσι ένα εξωτερικό χρέος ακόμη μεγαλύτερο από το σημερινό, που θα έδινε μια ανάσα και σ’ εμάς τους άμοιρους; Λες;