Δώστε κίνητρα για να ζωντανέψει ξανά η ύπαιθρος!

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Δώστε κίνητρα για να ζωντανέψει ξανά η ύπαιθρος!

Της ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΚΥΡΓΙΑΝΝΗ - ΜΠΟΥΡΗ

*  Ακούμε να λέγεται, ότι ο βροχερός και άστατος καιρός δεν επέτρεψε στους υποψήφιους δημάρχους και συμβούλους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όσον και στους υποψήφιους της Ευρωβουλής, να εκδράμουν στην ύπαιθρο, να κάνουν γνωστό στους κατοίκους των χωριών το πρόγραμμά τους, να τάξουν, ως συνήθως γίνεται κάθε προεκλογική περίοδο, λαγούς με πετραχήλια, τον ουρανό με τ’ άστρα.
Εν συνεχεία να ενδιαφερθούν να μάθουν από τους ξεχασμένους αυτούς θεματοφύλακες και να πληροφορηθούν για τις ανάγκες τους και τα προβλήματά τους τα οποία χρήζουν επίλυση.
Ο λόγος όμως δε νομίζω πως είναι ο καιρός. Μήπως θα πήγαιναν πεζοπόροι; Από κουρσάρες άλλο καλό. Ούτε θα μιλούσαν σε πλατείες με ακροατήριο. Κάποιο καφενεδάκι με λιγοστούς θαμώνες θα υπήρχε να σταθούν και να πουν τα τόσα και τόσα τα οποία τέτοιες μέρες συνηθίζονται να λέγονται. Το ερώτημα είναι: Σε ποιους να μιλήσουν; Έτσι που τα κατάντησαν τα χωριά ποιους να βρουν;
Πριν από αρκετά χρόνια είχε κάνει και στον τόπο μας αρχή η αστυφιλία, ο ξενιτεμός τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό και ιδίως στη Γερμανία. Έφευγαν όμως μ’ ένα σκοπό, μ’ ένα όνειρο. Να μεταναστεύσουν προσωρινά, να δουλέψουν, να τα οικονομήσουν, όπως έλεγαν και να γυρίσουν στις ρίζες τους, στα χωριά τους να εναποθέσουν τους κόπους τους και τα καζάντια τους. Να βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής τους, το μέλλον των παιδιών τους. Όνειρα όμως απραγματοποίητα. Απογοήτευση. Τα χωριά είχαν αρχίσει να αποδεκατίζονται και ιδίως από νέους ανθρώπους. Η μέριμνα της πολιτείας ανύπαρκτη. Τα χωριά με το χρόνο ερήμωναν. Ο πληθυσμός των πόλεων αυξάνονταν, ως που φθάσαμε στη σημερινή κατάντια. Στην ερήμωση και στην εγκατάλειψη.
Τι να ζητήσουν και τι να πουν οι ολίγοι εναπομείναντες χωρικοί στους υποψηφίους, που τους θυμούνται κάθε εκλογική περίοδο; Για τα σχολεία που στα περισσότερα χωριά έκλεισαν; Για τις εκκλησίες που δεν ανοίγουν γιατί δεν υπάρχει ιερέας να λειτουργήσει και η καμπάνα χτυπάει λυπητερά, όταν συμβεί κάποιο δυσάρεστο γεγονός; Για την έλλειψη γιατρού, όπως ακούμε καθημερινά από τις τηλεοράσεις να γίνεται λόγος; Για την έλλειψη αστυνόμευσης; Για τον αποδεκατισμό των συνοριοφυλάκων; Για το χτυποκάρδι των λιγοστών κατοίκων, οι οποίοι όσο κι αν διπλοαμπαρώνονται στα σπίτια τους, απειλούνται από τα κακοποιά στοιχεία τα οποία ανενόχλητα κυκλοφορούν ληστεύοντας και αφαιρώντας ζωές;
Υπήρχαν χωριά κεφαλοχώρια, όπως συνηθίζαμε να τα λέμε. Με τις δημόσιες υπηρεσίες τους, το ταχυδρομείο τους, το ταχυδρομικό τους ταμιευτήριο, τον αστυνομικό τους σταθμό, το αγροτικό τους ιατρείο, τις σχολές τους τις οικοκυρικές, τα μπακάλικά τους τα οποία όλα αυτά, εκτός από τις προσφορές τους έδιναν ζωντάνια στα χωριά, κρατούσαν κοντά τους τους κατοίκους γιατί καθιστούσαν τη διαμονή τους βιώσιμη και ευχάριστη.
Τι να πουν λοιπόν και τι να πρωτοζητήσουν. Όλα τους λείπουν και πρώτα απ’ όλα η ασφάλειά τους. Ξόδεψαν χρήματα. Ανακαίνισαν τα σπίτια τους. Τα εκσυγχρόνισαν για να έχουν τις ανάλογες ανέσεις και δεν μπορούν να τα απολαμβάνουν γιατί αισθάνονται ανασφαλείς. Το μόνο που τους μένει είναι να πληρώνουν χαράτσια για σπίτια ακατοίκητα, έρημα και αφημένα στο έλεος.
Για την εγκατάλειψη της υπαίθρου άκουσα ένα υπερήλικα, αγωνιστή της ζωής, να λέει: «Με την ερήμωση της υπαίθρου μικραίνει η Ελλάδα». Παραμεθόριος κατοικίσιμη δεν υπάρχει. Διακόσιοι και τρακόσιοι ίσως και παραπάνω εγγεγραμμένοι στα δημοτολόγια και στους εκλογικούς καταλόγους. Μόνιμοι καθημερινοί κάτοικοι δέκα, είκοσι και σε σπάνιες περιπτώσεις πενήντα και ογδόντα κι οι περιπτώσεις αυτές θεωρούνται προνομιούχες.
Αυτή είναι η κατάντια μας «Κύριοι εκπρόσωποι της Πολιτείας». Λάβετε τα μέτρα σας, γιατί Ελλάδα δεν είναι μόνον η Αθήνα και οι άλλες ασφυκτικά γεμάτες από πληθυσμό μεγαλουπόλεις. Δώστε κίνητρα. Για αποκέντρωση γίνεται λόγος και αποκέντρωση δε βλέπουμε. Οι παραμεθόριες περιοχές έχουν ποτιστεί με πολύ αίμα για να σωθούν τα αστικά κέντρα.
Η Γκραμπάλα, το Καλπάκι και τόσες άλλες ακριτικές περιοχές, φρούρια απόρθητα, ζητούν από την πολιτεία στήριξη και αναγνώριση των θυσιών τους. Ζητούν πρώτα απ’ όλα φρουρούς να υψώνουν με την έναρξη της ημέρας, όπως παλιά γινόταν, τη γαλανόλευκη να κυματίζει και να λέει:
Είναι κι εδώ «ΕΛΛΑΔΑ».
Μη μας εγκαταλείπετε!..