Τι νόημα έχει το δημοψήφισμα με έναν λαό ανενημέρωτο;

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Τι νόημα έχει το δημοψήφισμα

με έναν λαό ανενημέρωτο;

* Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗ,
Ομοτ. Καθηγητή Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών

*   Διφορούμενη είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ως προς τη στρατηγική αντιμετώπιση της κρίσης εντός ή εκτός ευρωζώνης, τουτέστιν με νόμισμα το ευρώ ή τη δραχμή. Είναι λογικό, λέει, στην περίπτωση που οι ευρωπαίοι εταίροι μας δεν δεχθούν, κατά την επαναδιαπραγμάτευση, τις προτάσεις του σε ικανοποιητικό βαθμό, να κληθεί ο «κυρίαρχος»… ελληνικός λαός ν’ αποφανθεί δια δημοψηφίσματος μ’ ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ αν θα πάει με τη Μέρκελ και το Σαμαρά ή με τον Τσίπρα, ο οποίος εκφράζει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Η λέξη «διφορούμενη» προκύπτει εκ του γεγονότος ότι η αριστερή πλατφόρμα λέει «δραχμή» και η πλειοψηφία λέει σκληρή μάχη εντός της ευρωζώνης που, σχεδόν με βεβαιότητα, θα είναι χαμένη και, προ του αδιεξόδου, τη λύση θα κληθεί να δώσει με δημοψήφισμα ο ελληνικός λαός ως «κυρίαρχος…» κατά το Σύνταγμα και τους κανόνες της δημοκρατίας.
Είναι φυσικό, κάθε πολιτικό κόμμα να έχει τη δική του στρατηγική και τακτική αντιμετώπισης της κρίσης και είναι λογικό να υπάρχουν διαφορές, γιατί αλλιώς δεν θα δικαιολογούνταν η ύπαρξή τους. Θα είναι επίσης φυσικό, αν παρ’ ελπίδα ο κ. Τσίπρας είναι ο αυριανός πρωθυπουργός, να έχει σύσσωμο τον ελληνικό λαό στο πλευρό του, όταν θα δίδει τη σκληρή μάχη στην Ευρωζώνη, την οποία όλοι, ανεξαρτήτως κομμάτων, θα ευχόμαστε να κερδίσει. Όμως, κάθε δήλωση που θίγει και κατηγοριοποιεί τους Έλληνες πολίτες έχει ως κατάληξη το διχασμό και αυτό δεν συμπλέει ούτε με το τωρινό ούτε με το μελλοντικό συμφέρον της χώρας. Ας το προσέξει αυτό ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του.
Εκείνο όμως που τον αποδυναμώνει, πριν ακόμα αρχίσει τη μάχη, είναι οι προκλητικοί και συνάμα προσβλητικοί χαρακτηρισμοί εις βάρος της κ. Μέρκελ, ωσάν να μην αντιλαμβάνεται το ρόλο αυτής της ισχυράς κυρίας στο χώρο της ευρωζώνης για το μέλλον της Ευρώπης ούτε, δυστυχώς, τον αριθμό των χωρών που μπορεί να επηρεάσει για να επιβάλει τις απόψεις της. Η συμπεριφορά αυτή σαφώς δεν επιτρέπει διπλωματικούς χειρισμούς άσκησης ψυχρής εξωτερικής πολιτικής και οδηγεί αναπόφευκτα σε μετωπικές συγκρούσεις και αντιδράσεις λαών της ευρωζώνης που χρεώθηκαν με υψηλά επιτόκια για να απολαμβάνουμε εμείς χαμηλότοκα δάνεια, αν και οι ίδιοι (Πορτογάλλοι, Ισπανοί, Ιταλοί, κ.α.) αντιμετωπίζουν και αυτοί οικονομική κρίση. Αφέλεια, άγνοια ή άλλοθι για έμμεση κατάληξη στη δραχμή;
Επίσης, η ταύτιση του κ. Σαμαρά με την κ. Μέρκελ κάθε άλλο, παρά βοηθάει στην νικηφόρα κατάληξη της μάχης γιατί στη μάχη αυτή που χρειάζεται η αμέριστη συμπαράσταση όχι μόνο του κ. Σαμαρά αλλά και του τελευταίου ψηφοφόρου της. Γιατί τόσο άστοχες δηλώσεις; Πώς φαντάζεται ότι θα κερδίσει τη μάχη τοποθετούμενος απέναντι στην κ. Μέρκελ και τους συν αυτή αν στο εσωτερικό επικρατεί άκρατη υπονομευτική – αρνητική – δημαγωγική και ανεύθυνη αντιπολιτευτική πολιτική, όπως ακριβώς η δική του; Ευτυχώς, ο κ. Σαμαράς με την υπευθυνότητα που τον διακρίνει δεν πρόκειται να τον μιμηθεί.
Η αντιφατική αυτή πολιτική, προοιωνίζει, με μαθηματική ακρίβεια, απώλεια της μάχης και αβίαστα, με περισσή υποκρισία, θα ζητήσει αυτό που στην ουσία επιδιώκει, δηλαδή τη λύση να τη δώσει ο «κυρίαρχος…» ελληνικός λαός δια δημοψηφίσματος μ’ ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ. Το πώς και ποια θα είναι τα ερωτήματα είναι μία άλλη θολή ιστορία.
Η προσφυγή σε δημοψήφισμα είναι όντως μια αδιαμφισβήτητη δημοκρατική διαδικασία και κανείς εχέφρων πολίτης δεν μπορεί να έχει αντίρρηση, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για το μέλλον της χώρας και των πολιτών της.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: «Είναι πλήρως και αντικειμενικά ενημερωμένος ο ελληνικός λαός για να αποφανθεί, εν πλήρει συνειδήσει, μ’ ένα ναι ή ένα όχι για ένα τόσο σοβαρό θέμα; Εάν ναι τότε η ψήφος θα έχει νόημα, αν όμως όχι, τότε η ψήφος του θα είναι προϊόν πλάνης και δεν θα έχει κανένα απολύτως νόημα και, κατά συνέπεια, καμμία απολύτως ουσιαστική αξία.
Ποιος καλοπροαίρετος αναλυτής μπορεί να ισχυρισθεί ότι ο λαός είναι ενημερωμένος; Ο κυκεώνας των παραμέτρων από τις οποίες εξαρτάται η πιθανή έξοδος της χώρας από την κρίση δεν αφήνει καμιά, μα καμιά αμφιβολία, ότι, αντιθέτως, ο ελληνικός λαός είναι πλήρως ανενημέρωτος για να κληθεί να πάρει θέση θετική ή αρνητική σ’ ένα τόσο ζωτικής, για το μέλλον το δικό του και των παιδιών του, σημασίας πρόβλημα.
Πιο συγκεκριμένα, μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι ο ελληνικός λαός έχει συνείδηση των παραμέτρων και παραγόντων, όπως π.χ. δημοσιονομικό έλλειμμα, δημόσιο χρέος, αποπληθωρισμός, ταμείο χρηματοπιστωτικής στήριξης, πρωτογενές πλεόνασμα, διεθνείς αγορές, εσωτερικός δανεισμός, ρευστότητα, ανακεφαλαίωση τραπεζών, δανειακές υποχρεώσεις προς κράτη, ιδιώτες, τράπεζες, ΕΚΤ, ΔΝΤ, Commission, Eurogroup, τραπεζική ένωση, διεθνείς οίκοι αξιολόγησης με τα ΑΑΑ, ΒΒΒ, CCC, κ.α., ΕΚΤ και ελληνικά ομόλογα, Spreads, CDS, PSI, κούρεμα κ.α., εμπορικό ισοζύγιο, διεθνής ανταγωνιστικότητα, πολιτική προσέλκυσης επενδύσεων, πολιτική σταθερότητα και ο ρόλος της στην ανάπτυξη, μεταναστευτικό και Ε.Ε., Ευρώ ή Δραχμή με τα συν και πλην του καθενός και άλλα πάμπολλα για τα οποία απαιτείται ανάλυση και ενημέρωση προκειμένου να έχει πραγματική αξία η ψήφος του «κυρίαρχου…», κατά τα λοιπά, ελληνικού λαού;
Τόσα χρόνια βυθισμένοι στην ύφεση πότε και ποια κόμματα ενημέρωσαν τον ελληνικό λαό με υπευθυνότητα και σοβαρότητα; Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν τι είναι το Ευρωκοινοβούλιο, τι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, τι το ECOFIN, το Eurogroup, οι Επιτροπές και τι ρόλο το καθ’ ένα απ’ αυτά παίζει για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης; Η Ελλάδα τι στόχους θα υπερασπισθεί μέσα σ’ αυτά τα όργανα και με ποιους ευρωβουλευτές (21 επί 751);
Τα προβλήματά της, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, γεωπολιτικά, αναπτυξιακά, κ.α., απαιτούν πρόσωπα ικανά και πολύγλωσσα (να σταματήσουν οι αδαείς το επιχείρημα ότι δεν χρειάζονται οι ξένες γλώσσες, αφού τα πάντα μεταφράζονται στα ελληνικά…) για να κάνουν το lobby… στους διαδρόμους και στις ιδιωτικές επαφές, γιατί όταν τα θέματα φτάνουν στην Ολομέλεια έχουν ήδη προαποφασισθεί και οι θέσεις των διαφόρων κομμάτων έχουν ήδη διαμορφωθεί.
Όταν λοιπόν, στις 25 Μαΐου θα πάμε να ψηφίσουμε για Ευρωκοινοβούλιο χωρίς να ξέρουμε τι θεσμός είναι αυτός, ποιος είναι ο ρόλος του, ποιες είναι οι αρμοδιότητές του, τι δικαιοδοσίες έχει και τι πρέπει να επιδιώξουν οι Ευρωβουλευτές μας σ’ αυτά, πώς τολμά ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα μικροκόμματα να θέλουν δημοψήφισμα εφ’ όλης της ύλης και να μεταφέρουν τις ευθύνες τους για ό,τι ήθελε επακολουθήσει, μετά από ένα ΟΧΙ, βασισμένο στην πλάνη και στην οργή, στις πλάτες αυτού του δύσμοιρου λαού που οι συγκυρίες τους έταξαν ταγούς του; Γιατί αναμιγνύουν τις Ευροεκλογές με τις εκλογές των ΟΤΑ και ακόμα χειρότερα με τις Εθνικές εκλογές; Άλλο ο βλάχος και άλλο ο ζωγράφος…
Ας τα ξεχωρίσουμε επιτέλους. Όχι όλα στο βωμό της ψηφοθηρίας και της κατάληψης της εξουσίας ή της πολιτικής επιβίωσης, ανεξαρτήτως κόστους για τη χώρα μας. Αυτό επιεικώς χαρακτηρίζεται ως «κατάντημα».